در مورد تحول ناگهانی و شگفت‌انگیز برانکو
تراژدی ترس و سقوط
انقلاب معکوس برانکو؛ چگونه؟
بعد از بازی با الهلال عربستان که به شکست چهارگله سرخ‌ها انجامید، پرسپولیس دقیقا ۱۵بازی رسمی انجام داده که در تمام آنها به جز بازی حذفی با بادران، با دو هافبک دفاعی تخصصی به میدان رفته است. شاید اتخاذ این استراتژی در کوتاه‌مدت منطقی به‌نظر می‌رسید؛ چراکه به هر حال بعد از آن باخت سنگین و با توجه به محرومیت طارمی و در پیش بودن دربی تهران، مهم بود که پرسپولیس با ارائه چند نمایش محافظه‌کارانه و کسب چند پیروزی نزدیک، دوباره به مرز «خودباوری» برسد. از این رو مثلا از بازی سرخ‌ها با دو هافبک دفاعی در مقابل استقلال تهران انتقاد چندانی نشد، اما آنچه عجیب به نظر می‌رسد ادامه یافتن این روش برای مدتی طولانی است. در حقیقت برانکو با تغییر سیستم ۲-۴-۴ لوزی به ۲-۴-۴ خطی، به راحتی یک نفر از عناصر تهاجمی تیمش را کم کرده و این مساله از زهر سرخپوشان کاسته است.
در این میان به ویژه استفاده از این سیستم در مسابقات راحت‌تری مثل بازی با نفت آبادان در جام حذفی یا تقابل با نفت تهران در لیگ برتر، واقعا جای تعجب دارد. به‌نظر می‌رسد برانکو بعد از آن باخت بد به الهلال، به‌طور کامل در شیوه مربیگری‌اش بازنگری کرده و دیگر حاضر نیست به آن مربی جسور دو سال قبل تبدیل شود؛ مردی که در دربی تهران چهار گل به استقلال زد و حداقل چهار گل دیگر هم نزد، کسی که تیمش در دو بازی رفت و برگشت برابر الوحده امارات هفت بار دروازه این تیم چغر را باز کرد و مقابل الریان قطر دو جین فرصت گلزنی داشت، کسی که شاگردانش با وجود ۸۰دقیقه بازی ۱۰نفره برابر الاهلی عربستان با همین آرایش لوزی سه گل به حریف قلدر عربستانی زدند. حالا اما از آن برانکو خبری نیست و ما با مربی محتاطی مواجهیم که بیش از هر زمان دیگری به دوران حضورش روی نیمکت تیم‌ملی ایران شبیه شده؛ مردی که مقابل نفت تهران هم ۹۰دقیقه کامل با دو‌هافبک دفاعی بازی می‌کند، بی‌آنکه هیچ‌کس در سراسر کشور بفهمد نقش بازیکنی مثل ربیع‌خواه چیست؟
چه می‌شد کرد؟
البته پرسپولیس برای بازی با نفت با کمبود مهره مواجه بود. در این تیم طارمی همچنان محروم است، بشار رسن برای حضور در تیم‌ملی امید عراق مرخص شده و فرشاد احمدزاده و گادوین منشا هم به خاطر مسائل انضباطی محروم شده بودند که البته تصمیم کاملا بجا و حرفه‌ای برانکو بوده است. با این وجود حتی با همین مهره‌های موجود هم می‌شود شکل بازی تهاجمی‌تری داشت. یک ایده این بود که برانکو از صادق محرمی به‌جای ربیع‌خواه استفاده کند. محرمی پیش از پیوستن به پرسپولیس، در ملوان در همه بازی‌ها به‌عنوان هافبک راست به میدان رفته بود و این بار هم می‌توانست با حضور در همین پست، کاری کند که محسن مسلمان به میانه میدان برگردد و شعاع حرکتی بیشتری پیدا کند. یگ گزینه دیگر هم استفاده از شایان مصلح در پست هافبک چپ و فرستادن سیامک نعمتی به سمت راست زمین بود. با این همه برانکو تصمیم گرفت تا لحظه سوت پایان داور به بازی با دو‌هافبک دفاعی وفادار باقی بماند. جالب اینجاست که در چند بازی اخیر پرسپولیس، کمال کامیابی‌نیا با آگاهی از کافی بودن یک‌هافبک دفاعی برای پرسپولیس به‌طور غریزی میل به نفوذ پیدا کرده و شاید در سه بازی آخر حداقل صاحب ۱۰موقعیت گلزنی شده باشد، اما برانکو چنین پستی را در اختیار یک‌هافبک طراح متخصص قرار نمی‌دهد!
سقوط زیاد طول نمی‌کشد
حرف زدن از سقوط در مورد تیمی که مقتدرانه به صدر چسبیده، شاید منطقی به نظر نرسد. با این وجود برانکو حتما به‌عنوان یک مربی حرفه‌ای می‌داند که مهم‌ترین عامل علاقه شدید هواداران به تیم او ناشی از نمایش‌های زیبای پرسپولیس بود؛ تیمی که در آغاز لیگ پانزدهم به قعر جدول هم رسید، اما ۴۰هزار هوادار این تیم برابر ذوب‌آهن به پاس نمایش جذاب سرخ‌ها ایستاده بازیکنان این تیم را تشویق کردند. حالا اما از آن پرسپولیس رویایی خبری نیست. رامین رضاییان به‌عنوان یک دفاع راست پویا جدا شده و جای خودش را به حسین ماهینی ایستا داده، یک هافبک تهاجمی هم که به انتخاب برانکو حذف شده و جای خودش را به ربیع‌خواه داده است. پرسپولیس هفته‌هاست خوب بازی نمی‌کند و این خوب بازی نکردن گاهی مثل بازی با فولاد و همین نفت تهران با نتیجه نگرفتن کامل می‌شود. اگر بنا باشد این رویه در بلندمدت ادامه بیابد، مثلا با یک نمایش محافظه‌کارانه دیگر در دربی تهران توام شود یا به‌ویژه به لیگ قهرمانان آسیا هم تسری بیابد، برانکو زودتر از حد انتظار جایگاه مطلوب و مقبول فعلی را از کف خواهد داد.
ارسال نظر