قسم به فوتبال!

دنیای اقتصاد- رسول بهروش: بعد از صعود تیم ملی فوتبال کشورمان به مرحله نهایی جام‌جهانی ۲۰۱۸روسیه، ترتیبی داده شد تا اعضای این تیم ملاقاتی با حسن روحانی داشته باشند. این شبیه همان اتفاقی بود که چهار سال پیش هم رخ داد. آن زمان نیز بعد از صعود دقیقه نودی تیم‌ملی به جام‌جهانی برزیل، کی‌روش و شاگردانش به محل کار روحانی که در آن زمان «رئیس‌جمهور منتخب» شمرده می‌شد رفتند و با وی دیدار کردند. حالا تکرار این ملاقات در فاصله چهار سال، تبدیل به سوژه‌ای برای از سرگیری انتقادها از دولت شده است. موضوع روشن به نظر می‌رسد؛ برخی رسانه‌ها که از قضا رابطه خوبی هم با روحانی ندارند، طی روزهای گذشته سعی کرده‌اند این باور را به مردم القا کنند که دولت بین فوتبال و سایر رشته‌های ورزشی تبعیض ناروا قائل می‌شود. یک پیشکسوت کشتی دیروز در این مورد گفته: «مگر دفعات قبل که به جام‌جهانی صعود کردیم چه افتخاری نصیب ورزش ما شد؟ نهایت افتخار فوتبالیست‌ها در آسیا است، در حالی که کشتی موفقیت‌های جهانی دارد.»

البته که باید به ورزش باستانی کشتی و حتی سایر رشته‌ها بیش از پیش توجه شود. البته که افزایش بودجه و توجه به این حوزه ضمن تضمین سلامت جامعه، در نهایت باعث اعتلای غرور ملی و حس رضایتمندی شهروندان می‌شود؛ اما آیا واقعا اینکه توقع داشته باشیم فوتبال و سایر رشته‌ها به اندازه هم دیده شوند، انتظاری عقلانی و منطقی است؟ شاید امروز دیگر نیازی به تکرار این واقعیت نباشد که حساب فوتبال از سایر رشته‌های ورزشی جداست. ما داریم در مورد پدیده‌ای حرف می‌زنیم که گاهی یک مسابقه ساده‌اش بیش از دو میلیارد نفر بیننده تلویزیونی دارد. این همه سال جنگ و فقر در افغانستان وجود داشت، اما این کشور روزی دنیا را تکان داد که تصویر مرتضی احمدی ۵ساله منتشر شد؛ کودک بی‌نوای افغان که با نایلون راه‌راه پلاستکی برای خودش پیراهن مسی درست کرده بود. انتشار همین یک قاب دیوانه‌کننده، چنان بلوایی در جهان راه انداخت که ستاره آرژانتینی به سرعت ناچار شد با کودک افغان ملاقات کند و چند پیراهن اورجینالش را به او هدیه بدهد!

احترام کشتی و والیبال و بسکتبال و وزنه‌برداری سر جای خودش، اما انصافا برد رسانه‌ای خوفناک فوتبال را با چه پدیده دیگری می‌توان قیاس گرفت؟ ورزش ایران کجا و چطور می‌توانست به اندازه همان ۹۰دقیقه نمایش تاریخی برابر آرژانتین برای خودش غرور و توجه بین‌المللی بخرد؟ در همین لیگ جهانی والیبال که حالا در چند سال گذشته به جولانگاه جوانان شایسته ایرانی تبدیل شده، تیم کشورمان بارها با آمریکا مصاف داده است؛ اما آیا واقعا مجموع حساسیت این چند مسابقه به اندازه یک‌هزارم بازی فوتبال ایران و آمریکا در جام‌جهانی۹۸ بوده است؟ دنیا به آن مسابقه لقب «بازی قرن» داد؛ اما هماوردی ورزشکاران ما و آمریکا در سایر رشته‌ها چطور و چقدر دیده شد؟

یکی دیگر از ورزشکاران گرامی از روحانی گله کرده که چرا رئیس‌جمهور با قهرمانان کشتی ملاقات نمی‌کند؟ خب شاید این توقع چندان هم بیراه به نظر نرسد، اما یادمان باشد در شرایط فعلی جامعه ایرانی حسن روحانی دغدغه‌های به مراتب جدی‌تری نسبت به ملاقات با نمایندگان یک‌یک رشته‌های ورزشی دارد. او بر خلاف محمود احمدی‌نژاد فاصله منطقی‌اش را با فوتبال هم حفظ کرده و بخش مستقیم مراوده‌اش با این حوزه، به همین ملاقات‌های چهار سال یک بار و پیام‌های تبریک هر از گاهی محدود می‌شود. واقعا آیا دوستان این حجم از توجه رئیس دولت به فوتبال را هم زیاد می‌دانند؟ مگر غیر از این است که همین چند روز پیش رئیس‌جمهور چین با جیانی اینفانتینو، رئیس فدراسیون جهانی فوتبال ملاقات کرد تا شاید از حالا بتواند روی محاسبات فیفا برای اعطای میزبانی جام‌جهانی ۲۰۳۰ اثر بگذارد و شانس چین را در این زمینه افزایش بدهد؟ یادمان باشد ما داریم در مورد یکی از قوی‌ترین اقتصادهای دنیا حرف می‌زنیم؛ کشوری که توانسته جمعیتی یک میلیارد و ۳۰۰میلیون نفری را سیر کند، اما حالا رئیس‌جمهورش شخصا برای تصاحب یک موقعیت ممتاز فوتبالی آستین‌ها را بالا زده. راستی نظرتان در مورد علی بونگو، رئیس‌جمهور گابن چیست که چندی پیش لیونل مسی را به کشورش دعوت کرد و در حالی که ستاره آرژانتینی شلوارک به تن داشت، رانندگی او را «شخصا» بر عهده گرفت؟!

بر خلاف آنچه عده‌ای تصور می‌کنند، عدالت با مساوات فرق دارد و قرار نیست لزوما همه رشته‌ها به اندازه هم مورد توجه قرار بگیرند. روحانی در خلال ملاقاتش با ملی‌پوشان فوتبال به آنها لقب «سفیران قدرت نرم» داد؛ تعبیری که صحیح و دقیق به‌نظر می‌رسد. درست یا غلط امروز فوتبال حرفه‌ای به عنوان یکی از نمادها و سنجه‌های ترقی و رفاه و البته شادابی جوامع مختلف در نظر گرفته می‌شود. همین صعود اخیر تیم کشورمان به جام‌جهانی توانست گروهی از مردم را برای جشن و پایکوبی به خیابان‌ها بکشاند و اینگونه کمتر از یک هفته بعد از عملیات تروریستی داعش در تهران، تصویری ۱۸۰درجه متفاوت از ایران برای رسانه‌ها و مردم جهان ساخت. آیا هنوز گمان می‌کنید از سفره فقیرانه‌ای که برای ورزش پهن شده، فوتبال بیشتر از حقش لقمه برداشته؟