رمز پیروزی علیمنصور

دنیای اقتصاد: پیروزی استقلال در دربی۸۴ شاید نتیجه‌ای نبود که خیلی از هواداران فوتبال انتظارش را می‌کشیدند. شرایط خوب این فصل پرسپولیس و آمادگی بازیکنان این تیم می‌توانست یک عامل خطرناک علیه استقلال جوان باشد، به خصوص که سرخ‌ها خیلی هم زود به گل رسیدند و نبض بازی را در اختیار گرفتند. با وجود این استقلال در نیمه اول بازگشتی رویایی داشت و توانست با سه گل، تک گل قرمزها را جواب بدهد. طبیعی است که بعد از چنین مسابقه مهم و پربرخوردی، تا مدت‌ها راجع‌به ابعاد مختلف آن بحث شود. در همین راستا، با فروکش کردن هیجانات و التهاب‌های اولیه، به تدریج می‌توان بحث را به سمت مسائل فنی پیش برد؛ جایی که علیرضا منصوریان با چند تغییر مناسب موفق شد مچ برانکو را بخواباند و یک پیروزی بزرگ به‌دست بیاورد. در حقیقت نگاهی به اتفاقات این بازی خاص شاید نشان می‌دهد برانکو در زمینه اعمال تغییرات تاکتیکی در تیمش عملکردی ضعیف‌تر از منصوریان داشته است.

حفره وسط زمین پرسپولیس

برانکو آدم عجیبی است. او تیم خوب و قابل احترامی ساخته، اما در عین حال برخی تصمیمات این مربی به هیچ‌وجه با منطق حرفه‌ای همخوانی ندارد. شاید کل ماجرای دربی۸۴، از ۲۰دقیقه پایانی بازی پرسپولیس و تراکتورسازی شروع شد؛ جایی که سرخپوشان با سه گل از حریف پیش افتاده بودند، اما مربی کروات در کمال شگفتی ترجیح داد کمال کامیابی‌نیای در آستانه محرومیت را در زمین نگه دارد. در لحظاتی که هیچ نیازی به هافبک دفاعی بی‌جانشین سرخ‌ها نبود، برانکو از تعویض این بازیکن خودداری کرد تا او اواخر مسابقه به‌خاطر درگیری با بازیکنان تراکتورسازی کارت زرد سوم را بگیرد و محروم شود. از اینجا به بعد انبوه گمانه‌زنی‌ها شروع شد. اینکه برانکو از چه بازیکنی به جای کمال استفاده خواهد کرد، سوال بزرگی بود که مدت‌ها ذهن هواداران را درگیر کرد. در نهایت هم روز بازی مشخص شد حسین ماهینی گزینه اصلی آقای مربی است.

او فرشاد احمدزاده را به سمت چپ خط دفاعی منتقل کرد و ماهینی را یک خط جلو برد تا مقابل مدافعان بازی کند، اما ظرف همان ۲۰دقیقه اول مشخص شد هیچ‌کدام از این دو نفر «این‌کاره» نیستند. آنها در انجام وظایف محوله ناکام ماندند تا استقلال با حداکثر استفاده از حداقل فرصت‌ها، روی دو موقعیت به دو گل دست پیدا کند. از اینجا به بعد شیرازه پرسپولیس از هم پاشید و این تیم شاید تا آخر مسابقه نتوانست خودش را پیدا کند. پرسپولیس که دو سال است نان تدابیر تاکتیکی و تمرین‌های موفق برانکو را می‌خورد، حداقل در این ۹۰دقیقه تاوان سختی بابت اشتباهات فنی پروفسور پرداخت کرد؛ اشتباهاتی که در کمال شگفتی تا سوت پایان هم اصلاح نشدند.

جابه‌جایی‌های موفق منصوریان

در نقطه مقابل اما بخشی از قدرت استقلال در جابه‌جایی‌های موفق علیرضا منصوریان بود. امید نورافکن فصل قبل به‌عنوان دفاع چپ در این تیم معرفی شد و حتی این فصل هم یک بار در این پست به میدان رفت، اما بعد از ماه‌ها سکونشینی، از چند هفته پیش در کنار امید ابراهیمی به هافبک دفاعی آبی‌ها تبدیل شد. منصوریان در دربی هم به این سیاست وفادار ماند و نورافکن را مقابل ستاره‌های نامدار پرسپولیس در خط میانی به بازی گرفت. او هم به خوبی پاسخ اعتماد کادرفنی را داد و یکی از بهترین نمایش‌هایش را ارائه کرد. دیگر تغییر موفق منصوریان در این مسابقه هم استفاده از فرشید اسماعیلی به جای حقدوست بود. اسماعیلی که از فصل گذشته لقب «پدیده» را در استقلال به خودش اختصاص داده بود، در چند هفته اخیر جایی در ترکیب اصلی استقلال نداشت، اما در دربی با نظر منصوریان دوباره فیکس شد و با زدن یک گل و ارسال یک پاس گل، نقش بسیار مهمی در پیروزی تیمش ایفا کرد. به هر حال واضح است که حداقل در این بازی خاص، تدابیر منصوریان موفق‎‌تر از سیاست‌های برانکو بود و سرمربی استقلال توانست روزهای خوب این تیم را برای هواداران تداوم ببخشد.