مقابله کره‌شمالی با دزدی برق صنعتی
کره‌شمالی زمانی مرکز صنعتی شبه‌جزیره کره بود. پس از انحلال اتحاد جماهیر شوروی سابق در سال ۱۹۹۲، کره‌شمالی شریک تجاری اصلی خود را از دست داد. بعد از آن اقتصاد کره‌شمالی قادر به انطباق با شرایط نبود و به زودی اقتصاد آن رو به وخامت گذاشت. بدون نفت یارانه‌ای از سوی اتحاد جماهیر شوروی، کره‌شمالی در تامین نیاز انرژی خود با چالش‌هایی مواجه بوده و برای چند دهه با کمبود انرژی دست و پنجه نرم کرده است. این کشور برای اکثر نیازهای انرژی خود به زغال‌سنگ، انرژی آبی و فرآورده‌های نفتی متکی است، اما منابع تجدیدپذیر مانند زیست توده، زباله‌ها و پنل‌های خورشیدی نیز انرژی را در بخش مسکونی تامین می‌کنند. با این حال در کره‌شمالی تمام روز و تمام شب به مناطق مسکونی برق داده نمی‌شود. پس از اجرای طرح‌‌‌هایی که کیم جونگ ایل برای ساخت نیروگاههای برق‌آبی بزرگ در سراسر کشور داشت، منابع اصلی انرژی این کشور، آب و زغال‌سنگ هستند. بر اساس گزارش بانک جهانی، در سال ۲۰۲۱، بالغ بر ۵۲.۶۳درصد از جمعیت کره‌شمالی به برق دسترسی داشتند.
در عوض، خاموشی‌های برق در سراسر این کشور رایج است، به طوری که برخی از مناطق روستایی کره‌شمالی روزانه فقط یک ساعت برق دریافت می‌کنند تا بتوانند شام خود را آماده کنند. اما کارخانه‌‌‌ها، بیمارستان‌‌‌ها و سایر تاسیسات مهم دولتی عرضه ثابتی از برق را دریافت می‌کنند. کارمندان زیرک در آن تاسیسات با گرفتن رشوه از شهروندان برای کشیدن سیم از خانه‌‌‌هایشان برای اتصال به سیم‌‌‌های صنعتی، پول قابل‌توجهی به جیب میزنند. یکی از ساکنان شهرستان کیونگ وون در استان شمال شرقی هامگیونگ شمالی که نخواست نامش فاش شود، در این خصوص اظهار کرد: کمیته تامین امنیت اجتماعی شبانه در هر محله شهر گشت‌‌‌زنی می‌کند و خانه‌‌‌هایی را که مخفیانه از برق صنعتی استفاده می‌کنند پیدا کرده و آنها را سرکوب می‌کند. او گفت: آنها مرتبا به کارخانه‌‌‌ها و موسسات می‌‌‌روند تا مطمئن شوند که هیچ سیم برقی به خانه‌‌‌ها وصل نیست. وی در ادامه افزود: دو روز پیش خانهای در شب با برخورد به سیم برق صنعتی دچار برق‌گرفتگی شد. تنها در این ماه، شش خانه توسط ماموران دولتی کشف شده و سرکوب شده‌اند.
او توضیح داد که میزان برقی که دولت به خانه شما می‌رساند تا حد زیادی به محل زندگی شما بستگی دارد. او گفت: کیونگ وون یک شهرستان معمولی دارای ساکنان عمدتا کشاورز با چند کارخانه کوچک صنعتی محلی و معادن زغال‌سنگ است. برق این شهر تا فصل خرمن‌کوبی پاییز به خوبی تامین می‌شد، اما اکنون فقط حدود یک ساعت در روز در دسترس است. اگرچه پایتخت پیونگ یانگ در اولویت قرار دارد، حتی ساکنان آنجا معمولا برخی از روزها بدون برق می‌مانند. مناطق نزدیک به مرز با چین نیز برق بیشتری دریافت می‌کنند زیرا دولت می‌‌‌خواهد تاثیر خوبی بر جهان خارج از خود بگذارد.
شهرستان کیونگ وون با چین هم‌مرز است، اما مناطق پرجمعیت آن حدود ۵ کیلومتر (۳ مایل) دورتر هستند، بنابراین به اندازه کافی از طرف حکومت برای عرضه مداوم برق مهم تلقی نشده‌اند. این شهروند گفت: در روز نخست ژانویه، عرضه برق ویژه سال نو در آن روز کمتر از شش ساعت به طول انجامید که به عنوان هدیه سال نو از طرف حکومت برای شهروندان کره‌شمالی تلقی شد. یکی دیگر از ساکنان شمال هامگیونگ که خواست نامش فاش نشود می‌گوید که بیشتر برق در مناطق مرزی توسط نیروگاههای برق‌آبی تولید می‌شود و خروجی آنها در ماه‌های سرد زمستان کمتر است. او گفت: با نزدیک شدن به فصل زمستان و عدم‌دسترسی آسان به برق، موارد زیادی از دستگیری افراد مخفیانه به دلیل استفاده از برق صنعتی وجود دارد. حوالی ۱۰ ژانویه، افراد خانهای در شهر کیلجو که بیش از سه ماه مخفیانه از برق بیمارستان نظامی استفاده می‌کرد، دستگیر شدند. این شهروند می‌گوید: سیم‌ها به گونه‌ای نصب شده‌اند که تشخیص آنها کار آسانی نیست.
او این‌گونه توضیح می‌دهد که آنها در حدود ۳۰ متری (۹۸ فوت) دورتر از بیمارستان زمین را حفر کردند و کابل‌های برق را تا خانه خود دفن کردند، به طوری که همسایه آنها نیز هرگز متوجه نشد که خانه از برق صنعتی استفاده می‌کند. پلیس وضعیت را بررسی کرد و متوجه شد که یک کارمند بیمارستان که بر تجهیزات الکتریکی آن نظارت می‌کند، کابل‌‌‌ها را در ازای ۱۰۰هزار وون (۱۲ دلار آمریکا) در ماه وصل می‌کند. ساکن دوم گفت: کارمند بیمارستان و سرپرست مرد خانه به سه ماه کار اجباری در کارگاه انتظامی انضباطی مجازات شدند. به گفته وی استفاده از برق صنعتی در خانه برای مقامات دولتی و ساکنان ثروتمند رایج است. افراد ثروتمند و قدرتمند معمولا می‌توانند با رشوه یا قلدری از مجازات در کره‌شمالی خلاص شوند. او افزود: تنها ساکنان ناتوان هستند که گرفتار و مجازات می‌شوند.
کره‌شمالی با کمبود مزمن برق و یک بخش صنعتی رو به وخامت مواجه است. چین و کره‌شمالی انرژی الکتریکی تولید شده توسط چهار تاسیسات برق‌آبی در امتداد مرز رودخانه یالو را به اشتراک می‌گذارند. این امکانات بخش قابل‌توجهی (۱۶ تا ۱۷درصد گزارش شده توسط یک منبع) از کل صنعت برق کره‌شمالی را تشکیل می‌دهند. دولت در تلاش است تا از زغال‌سنگ بومی این کشور بیشتر برای خوراک برق استفاده کند تا جایگزین‌هایی برای نیروگاههای آبی و نفت و برای بهبود امنیت انرژی خود فراهم کند. از طرف دیگر شهروندان کره‌شمالی نیز در چند سال گذشته شروع به واردات پنل‌های خورشیدی چینی برای تولید برق برای خانواده‌های خصوصی کرده‌اند زیرا شبکه برق کره‌شمالی قابل اعتماد نیست. زیرساخت‌های برق کره‌شمالی ناکارآمد است و در بسیاری از مناطق نیاز به تعمیرات اساسی دارد. قدمت برخی از تجهیزات تولید و انتقال به چند دهه قبل برمی‌‌‌گردد. بیشتر الکتریسیته باید نزدیک کاربر نهایی تولید شود زیرا انتقال دوربرد دیگر امکان‌پذیر نیست.
با وجود کمبود شدید منبع برق، کره‌شمالی صادرکننده خالص برق به چین است. بر اساس داده‌های گمرک چین، کره‌شمالی صادرات خود به چین را در سال ۲۰۱۷ نسبت به سال قبل تقریبا دو برابر کرد و از ۱۶۷ گیگاوات ساعت به ۳۲۰ گیگاوات ساعت رساند. برق از تحریم‌های فعلی سازمان ملل بر صادرات کره‌شمالی مستثنی است و به این کشور اجازه می‌دهد تا ذخایر ارزی بیشتری به دست آورد. اگرچه کره‌شمالی برنامه تسلیحات هسته‌ای دارد، اما از انرژی هسته‌ای برای تولید برق استفاده نمی‌کند. در دهه ۱۹۹۰، توافق هسته‌ای با کره‌شمالی منعقد شد که این کشور را ملزم می‌کرد تا برنامه تسلیحات هسته‌ای خود را در ازای رآکتورهای هسته‌ای کره‌جنوبی که نمی‌توانند مواد تسلیحاتی تولید کنند، کنار بگذارد. این توافق پس از اتهامات عدم‌پایبندی هر دو کشور کنار گذاشته شد.
