اول اینکه به گفته وی، عربستانی‌ها خود را برای عرضه سهام شرکت آرامکو در بازارهای مالی دنیا آماده می‌کنند و آرامکو به تدریج مانند دیگر شرکت‌های نفت و گاز عمل می‌کند که سهام آنها در بازار عرضه شده و ارزش آن به مدیریت حرفه‌ای و سودآوری این شرکت‌ها در بازارهای جهانی نفت بستگی دارد. با این تفاوت که احتمالا منابع مالی آرامکو از بسیاری از شرکت‌های نفت و گاز دنیا بیشتر است. این اقدام‌ها را شاید بتوان بخشی از راهبردهای عربستان برای آماده شدن آرامکو برای ایفای نقش بین‌المللی قوی‌تر دانست.

اما دلیل دوم به اعتقاد عسلی تلاش برای تضمین منافع بلندمدت این شرکت و به‌طور کلی عربستان است. این کارشناس بازار نفت بر این باور است که عربستان نمی‌تواند تولید خود را افزایش دهد یا به دلایلی که اعلام نشده است تولید خود را افزایش نمی‌دهد، از این رو سطح ذخیره‌سازی‌های نفت‌خام خود را در خشکی طی دو سال گذشته به‌طور مستمر کاسته است.

به همین دلیل برای حفظ مشتریان خود در بازارهای در حال گسترش آسیا از یکسو و حضور در بازار انرژی آمریکا از سوی دیگر، این راهبرد هوشمندانه را اتخاذ کرده است. وی در ادامه افزود: تا زمانی‌ که عربستان سعودی نتواند تولید خود را افزایش دهد یا به دلایلی مایل به افزایش تولید نباشد، سعی می‌کند توافق اوپک و غیر اوپک را تمدید کند تا سهم بازارش را به نفع رقبای داخل و خارج اوپک از دست ندهد و قیمت‌های نفت را در سطح دلخواه خود نگه دارد که به‌تازگی گزارش‌ها آن را حدود ۷۰ دلار برای هر بشکه عنوان کرده‌اند. اما سومین دلیل برای حضور عربستان در صنعت نفت شیل آمریکا، ارتباط نزدیک‌تر با تولیدکنندگان این نوع نفت و دسترسی بیشتر به اطلاعات آنان است.

 به گفته عسلی، حضور آرامکو در بازار نفت شیل آمریکا اطلاعات درونی دقیقی از هزینه‌های تولید، فرآیند و دینامیک ارتقای فناوری‌های تولید و سرمایه‌گذاری‌های بازارهای مالی در این صنعت، سودآوری و ریسک‌های این سرمایه‌گذاری‌ها را در اختیار عربستان قرار خواهد داد که می‌تواند به موضع‌گیری‌های موثرتری در بازارهای نفت و اوپک و در نتیجه مدیریت تصمیم‌های اوپک به نفع آن کشور کمک کند. این کارشناس نفتی بر این باور است که در قیمت‌های پایین نفت کشورهای عضو اوپک به‌ویژه ایران و دیگر کشورهای حوزه خلیج‌فارس بهتر می‌توانند در رقابت با کشورهای غیر‌عضو اوپک سرمایه‌ها و فناوری‌های جهانی را در صنایع نفت و گاز خود جذب کنند و اگر این اتفاق نمی‌افتد، حداقل در مورد کشورهایی مانند ایران، عراق و کشورهای شمال آفریقا به دلیل ریسک بالای سرمایه‌گذاری در این کشورها و ناشی از بی‌ثباتی سیاسی و اجتماعی در آنهاست.