کلاید راسل / تحلیلگر رویترز: نکته اساسی در توافق اوپک، نحوه تفسیر آن است که نباید به آن به‌عنوان کاهش تولیدات نگاه شود، بلکه باید آن را کاهشی جزئی در نفت مازاد موجود در دنیا ارزیابی کرد. هرچند کاهش ۲/ ۱ میلیون بشکه در روز تولیدات اوپک، موجب بهبود تعادل عرضه و تقاضا می‌شود، اما هنوز حجم زیادی از نفت در نیمه نخست سال آینده وجود دارد که مازاد عرضه را در این بازار ادامه خواهد داد. مساله‌ای که حتی در صورت کاهش ۶۰۰ هزار بشکه‌ای تولیدات کشورهای غیرعضو اوپک نیز اتفاق می‌افتد.

بر اساس توافق اوپک قرار است که عربستان با ۴۸۶ هزار بشکه کاهش، تولیدات روزانه خود را به ۰۵۸/ ۱۰ میلیون بشکه برساند که فقط کمی از رقم تولیدات این کشور در ماه ژانویه (۲۵/ ۱۰ میلیون بشکه) کمتر است. کاهش غافلگیرکننده ۲۱۰ هزار بشکه‌ای تولیدات عراق نیز در حالی سطح تولیدات را به ۳۵۱/ ۴ میلیون بشکه در روز می‌رساند که این کشور در ژانویه ۲۵/ ۴میلیون بشکه تولید داشته است. ایران نیز در حالی سقف تولید ۷۹۷/ ۳ میلیون بشکه‌ای را پذیرفته که این رقم ۹۰ هزار بشکه بیشتر از سطح تولیدات ایران در ماه اکتبر و حدودا یک میلیون بشکه بیش از سطح تولیدات ژانویه است. سایر اعضای اوپک نیز چنین شرایطی دارند و سطح تولیدات آنها نسبت به ژانویه (ابتدای سال میلادی ۲۰۱۶) کاهشی را تجربه نمی‌کند. روسیه نیز که قرار است برای نخستین بار از سال ۲۰۰۱ اقدامی مشترک با اوپک انجام دهد، اگر ۳۰۰ هزار بشکه در روز کمتر از تولیدات خود در اکتبر تولید کند باز هم حدود ۲۰ هزار بشکه بیش از سطح تولیدات این کشور در ژانویه است. بنابراین مشخص است آنچه اوپک توافق کرده در واقع نزدیک شدن سطح تولیدات به مقدار ژانویه است و باید دید این میزان از تولید تا چه حد بر قیمت نفت اثرگذار است. نگرانی اصلی درباره آینده قیمت نفت، امکان بازگشت تولیدکنندگان شیل آمریکا یا تولیدکنندگان کانادایی است. همچنین اگر بازار به حالت بک‌واردیشن (backwardation حالتی است که قیمت قراردادهای کوتاه‌مدت بیشتر از قیمت قراردادهای بلندمدت می‌شود) تبدیل شود، بدون شک میلیون‌ها بشکه نفت که به‌صورت موجودی تجاری ذخیره شده بودند نیز روانه بازار می‌شوند. بنابراین آنچه اوپک از توافق خود به دست خواهد آورد یک جهش قیمتی نیست، بلکه احتمالا یک کف قیمتی برای نفت و همچنین احیای نسبی نقش سنتی خود در بازار نفت دستاوردهای سازمان کشورهای صادرکننده نفت باشد.