گروه مسکن- لیلا درخشان: ساختن عناصر ساختمانی به صورت یکپارچه و مجزا با تولید انبوه، موجب کنترل کیفی می‌شود و به لحاظ اقتصادی و صرفه‌جویی در زمان با صرفه است. از سویی تولید انبوه عناصر ساختمانی، الزاما صنعتی شدن آنها را طلب می‌کند و صنعتی شدن ساختمان‌سازی بی‌فایده است؛ مگر آنکه ابعاد و اجزای آن از یک نظم و هماهنگی مناسب با یکدیگر برخوردار باشند.

دکتر بهروز سرابندی، رییس انجمن تولیدکنندگان و فن‌آوران صنعتی ساختمان در همایشی که با عنوان معرفی فن‌آوری‌های جدید ساختمان در تالار آوینی دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران برگزار شد با اعلام این مطلب گفت: صنعتی شدن معماری ایران با توجه به کمبود شدید مسکن یک ضرورت است. در این راستا توجه به عوامل مثبت چون سرعت در کار، صرفه‌جویی در نیروی انسانی، افزایش مهارت افراد ساختمان‌ساز و بهبود شرایط و محیط کار آنان، امکان تولید در شرایط مناسب جوی، دو یا سه نوبته شدن شیفت کار، کنترل کیفی قطعات تولیدی پیش از نصب، اقتصادی شدن ساختمان‌سازی، جلوگیری از هدر رفتن مصالح و قابلیت انعطاف‌پذیری عناصر پیش‌ساخته با معماری مطلوب در صورت هماهنگی ابعاد ساختمانی الزامی است. سرابندی در ادامه با اشاره به اینکه استفاده هرچه بیشتر از ماشین‌آلات صنعتی در ساختمان‌سازی علاوه بر اینکه سبب پیشرفت و نظم در کار می‌شود، تصریح کرد: استفاده از این روش امکان کنترل کیفیت را در کارخانه بالا می‌برد و تخصص نیروی انسانی دست‌اندرکار در این زمینه را ارتقا می‌بخشد و از نظر اقتصادی به دلیل جلوگیری از ‌هدررفتن مصالح به صرفه می‌باشد.

دلایل عدم استقبال از ماشین‌آلات صنعتی

با وجود اینکه این صنعت، پیشینه طولانی در کشور ما دارد؛ اما برخلاف کشورهای پیشرفته، نقش پررنگی را در برنامه‌های مسکن‌سازی کشور ایفا نکرده است. حال جای این پرسش مطرح است که چرا تولید صنعتی ساختمان جایگاه شایسته خود را نیافته است. در پاسخ به این پرسش دکتر سرابندی گفت: دلایل متعددی را برای این امر می‌توان برشمرد که از جمله آن اینکه فراوانی و ارزانی مقاطع فولادی در گذشته و نیز سادگی ساختمان‌سازی با استفاده از اسکلت فولادی از سویی و از سوی دیگر پیچیده بودن نسبی صنعت ساختمان‌سازی پیش‌ساخته و نیز عدم پاسخگویی سیستم‌های موجود پیش‌ساخته با نیازهای مسکونی شهرهای کم‌جمعیت و روستاها که بخش عمده‌ای از جمعیت و نیازهای کشور را در برمی‌گیرد، موجب شده است که صنعت پیش‌سازی ساختمان‌های بتنی نتواند با اجرای فولادی سازه‌ها و ساختمان‌ها رقابت کند و جایگاه مناسب خویش را در صنعت ساخمان‌سازی کشور پیدا کند.

رییس انجمن تولیدکنندگان و فن‌آوران صنعتی ساختمان در ادامه اظهار داشت: اتصالات سازه‌های بتنی پیش‌ساخته که از مهم‌ترین مسائل این گروه سازه‌ها به شمار می‌آیند، در محاسبات سازه‌ای مورد توجه قرار نگرفته است و به شکل مناسب با طراحی و اجرا، عملکرد ندارد. وی افزود: از سویی بی‌توجهی در امر برنامه‌ریزی و تهیه مواد اولیه و لوازم یدکی کارخانه و نقصان گردش‌کاری سیستم تولید باعث می‌شود که در بسیاری از موارد خط تولید قطع و با راندمان کمتر از حد کار کند. در نتیجه فرآورده‌های کارخانه گران‌تر از حد پیش‌بینی شده در می‌آید و قدرت رقابت با سازه‌های سنتی را از دست می‌دهد. وی خاطرنشان کرد: همچنین صنعتی شدن به مفهوم واقعی آن و در هماهنگی با یک دیدگاه فراگیر اعمال نشده است و تولیدات صنعتی از یک نظم واحد تبعیت نمی‌کنند و حداکثر در برخی از سیستم‌ها از اندازه‌های ثابت در تولید بعضی از قطعات استفاده می‌شود. دکتر سرابندی تصریح کرد: کشور ما به عنوان یک کشور در حال حرکت به سوی پیشرفت‌های صنعتی و عضوی از خانواده صنعتی جهان، به‌منظور رفع قسمتی از تنگناهای کمبود مسکن و یک معماری بهتر لازم است، استانداردهای صنعتی ساختمان‌سازی توسط جامعه بین‌الملل را تا آنجا که مغایر با شرایط و مقتضیات کشور نباشد، بپذیرد.