یک کارشناس مسکن معتقد است: مشکل مسکن تدوین برنامه نیست، بلکه برنامه‌ریز توانمند و قوی نداریم تا تمامی‌ ابعاد و مسائل موجود را ببیند و براساس آن برنامه‌ریزی کند؛ در واقع باید مانند یک پزشک عمل و به تناسب ویژگی‌ و علائم آن بیماری دارو تجویز کرد. منصوری، عضو هیات علمی‌ دانشگاه، در گفت‌وگو با ایسنا با بیان اینکه برنامه‌ریزی درازمدت برای رفع مشکلات بخش مسکن باید برنامه‌ریزی در سه قسمت مستقل کلان شهر تهران، شهر‌های بزرگ و شهر‌های کوچک انجام شود، اظهار کرد: متولیان امر مسکن در کشور نتوانسته‌اند برنامه همه‌جانبه و فراگیر تدوین کنند تا به مشکل اصلی؛ یعنی رفع بحران در کلان شهر تهران بپردازند، بلکه بیشتر جنبه‌های فرعی و مقطعی در نظر گرفته‌اند؛ در حقیقت مشکل مسکن، مدیریت این بخش است.

وی با اشاره به اینکه نمی‌توان با یک برنامه به نیاز‌ها و مسائل هر یک از این شهر‌ها پاسخ داد، افزود: اگر آسیب‌شناسی از برنامه‌های گذشته مسکن داشته باشیم، به خوبی متوجه خواهیم شد از ضعف‌هایی بسیاری برخوردارند؛ چراکه یک برنامه را بدون در نظر گرفتن ویژگی‌ها و تفاوت‌های شهر‌های بزرگ و کوچک یا کلان شهری مانند تهران به طور یکسان تدوین می‌کنند؛ این در حالی است که هر یک از این شهر‌ها ویژگی‌ها و مسائل خاص، خود را دارند و برنامه‌ریزی مسکن باید با توجه به این امر انجام گیرد.

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه در طرح ۹۹ ساله مسکن، مزیت بارز واگذاری زمین به شکل اجاره‌ای است، تصریح کرد: آیا با واگذاری این زمین‌ها در شهر‌های کوچک و زیر یک میلیون نفر جمعیت، مشکلات کل مردم کشور حل می‌شود. افرادی که در شهر‌های بزرگ زندگی می‌کنند و امکان مهاجرت به این شهر‌ها را ندارند، چه باید بکنند؟ وی افزود: این نوع برنامه‌ریزی‌ها نشان می‌دهد ما هنوز برای شهر‌های بزرگ و رفع بحران مسکن در آن‌ها برنامه‌ای نداریم؛ در واقع میان برنامه داشتن و بی‌برنامگی تفاوتی وجود ندارد.

به عقیده وی، مشکل مسکن، یک جنس نیست؛ زیرا کلان شهر تهران، شهر‌های بزرگ و شهر‌های کوچک، هر یک جنس خاص خود را دارند و برنامه‌ریزی بر مبنای ماهیت آن‌ها باید انجام گیرد. در واقع باید سه برنامه تدوین کرد؛ به طور مثال برنامه‌ مسکن یک، دو و سه را داشته باشیم.

این کارشناس مسکن ادامه داد: برنامه‌ای که در قالب طرح ۹۹ ساله مسکن داده شد، فقط برای رفع مشکلات مسکن در شهر‌های کوچک است و در واقع در درجه سوم قرار دارد، این در حالی است که رفع مشکلات مسکن در تهران و شهر‌های بزرگ اهمیت دارد.

منصوری با بیان اینکه سهم مسکن در سبد هزینه خانوار‌ها در تهران از کل درآمد متوسط آن‌ها در حال افزایش است، گفت: اکثر خانوارها برای تامین هزینه رهن و اجاره مسکن خود باید هزینه‌های اضافی متقبل شوند و به همین دلیل سعی می‌کنند میزان نیاز خود را کم و در واحد‌های مسکونی بسیار کوچک زندگی کنند؛ چرا که درآمد آن‌ها پاسخگوی مسکن موردنیازشان نیست.

وی با اشاره به اینکه انتخاب محل زندگی وابسته به شغل افراد است، گفت: در پیش گرفتن سیاستی که مهاجرت افراد از شهر‌های بزرگ به کوچک را در نظر دارد، نمی‌تواند راه‌کاری برای رفع مشکلات بخش مسکن باشد؛ چرا که با توجه به اینکه امکانات شغلی در کلان شهر‌ها به ویژه تهران بیشتر از شهر‌های کوچک و روستا‌ها است، افراد بیشتر به این سمت تمایل دارند و نمی‌توانند شغل خود را رها کنند و بدون داشتن درآمد‌ی، تنها به صرف خانه‌دار شدن به شهر‌های کوچک بروند.

این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: این مساله را می‌توان در برنامه‌های فعلی به خوبی دید؛ زیرا وقتی در تهران بحران مسکن داریم، چرا اصل مساله را رها کرده‌ایم و برای فرار از این بحران به سمت شهر‌های کوچک رفته‌ایم؛ این در حالی است که اغلب مردم که در حال حاضر در شهر تهران ساکن هستند، می‌توانند در شهر‌های کوچک صاحب خانه شوند؛ اما به دلیل این که در تهران شاغل هستند، نمی‌توانند به این شهر‌ها مهاجرت کنند.

به عقیده وی، در برنامه فعلی مسکن، صورت مساله را هنوز تدوین نکرده‌ایم؛ اما به دنبال حل آن هستیم؛ در واقع بخش مسکن نیاز به مدیریت قدرتمند، جامع و همسونگر دارد.