فرهنگ کسب و کار در‌ایتالیا - ۱۱ اسفند ۸۹

کوشان غلامی

بخش ششم

مهم‌ترین نکات پیرامون فرهنگ کسب و کار در‌ایتالیا

۱. جست و جوی واقعیت مطلق برای‌ایتالیایی‌ها آزاردهنده است. واقعیت مفهومی‌نسبی و انعطاف پذیر است که می‌تواند با سرعت قابل ملاحظه‌ای شکل و جایگاهش را تغییر دهد. در جست‌وجوی واقعیت مطلق بودن، غیر عملی و طاقت فرساست.

۲. برنامه‌ریزی بنیادی و بلند مدت، نه معمول است و نه معقول. ‌این قبیل برنامه‌ریزی در چنین فضای تجاری ناپایدار و فرار و محیط فردگرا، بی‌معنا است. اگر برنامه‌ریزی بلند مدتی هم باشد، عمدتا در بستر‌های تجاری خرد و حاشیه‌ای است.

۳. مورد احترام‌ترین فرد، لزوما صالح‌ترین فرد به لحاظ توانایی‌های فنی نیست. ویژگی‌های فردی، دیرپایی روابط، و وفاداری به مراتب مهم‌تر هستند.

۴. تصمیم‌ها به ندرت با رای‌گیری اتخاذ می‌شوند. جلب توافق و اجماع عمومی ‌اهمیت دارد. در صورتی که اتفاق نظر

حاصل نشود، مخالفان می‌توانند در روند تصمیم‌گیری از درون کارشکنی کنند.

۵. سبک‌های ارتباطی در‌ایتالیا متنوع هستند؛ ولی بر پایه سنت، عمدتا سبک آمرانه و دستوری از جانب یک مدیر فرهمند، غلبه دارد.

۶. انفجار احساسی در محیط کار، پدیده‌ای نیکو انگاشته شده و از آن به عنوان نشانه‌ای از لجام گسیختگی و مبتدی گری تعبیر نمی‌شود. دست کم گرفتن‌شان ‌ایتالیایی‌ها به دلیل طبیعت احساسی شان، امری خطرناک است.

۷. کسب رضایت کلامی‌صرف، همیشه کافی نیست. بلکه حتی بی‌ادبانه تلقی می‌شود. ترغیب، تاکید و پیگیری نیز لازم است.

۸. روابط در ‌ایتالیا حائز اهمیت تام هستند. همه چیز از همین شبکه‌های ارتباط نشات می‌گیرد. یک پیش نیاز اساسی برای همکاری موفق در‌ایتالیا، برقراری پیوند‌های محکم ارتباطی است. زمانی را که برای ‌ایجاد روابط صرف می‌کنید، به حساب زمان‌های تلف شده نگذارید.

۹. جایگاه‌ها غالبا بیش از آنکه بر مبنای صلاحیت‌های فنی و تخصصی باشند، بر اساس روابط فردی شکل می‌گیرند.‌ این یعنی هر فرد ممکن است کوله باری از مسوولیت‌های مختلف را توامان بر دوش داشته باشد.

۱۰. معمولا گفت‌وگو‌های کوتاهی پیش از آغاز رسمی ‌جلسات در می‌گیرد. البته بعید است این گفت‌وگو‌ها چندان به درازا بکشد (به طور معمول ۵ دقیقه یا کمتر).

۱۱. کنترل تیم‌هایی که بر اساس نظام مستحکم سلسله مراتبی به وجود آمده‌اند، در هنگام مداخله شبکه‌های ارتباطی معمول، دشوار است؛ ( مگر آن که تیم سازمانی مداخله‌گر، خود منعکس کننده یکی از ‌این شبکه‌ها باشد.)

۱۲. هرگونه ژستی مبنی بر‌ اینکه جلسات، همایش‌های آزاد برای تصمیم‌گیری هستند، احتمالا یک ژست نمایشی است. حتی اگر بر سر تصمیمی‌توافق نظر صورت پذیرد، محتمل است که تصمیم متفاوتی در جای دیگر و توسط شخص یا اشخاص دیگری به کرسی بنشیند.

۱۳. جلسات معمولا غیررسمی و به منظور ارزیابی حالات روحی افراد و میزان قوت عاطفی آنها نسبت به مسائل خاص، و نه لزوما برای جلب توافق در مورد یک تصمیم، برگزار می‌شوند.

۱۴. حضور ساختار یافته و از پیش برنامه‌ریزی شده به جلسات دشوار است. نگاه کلی به ساختار تجاری گویای ‌این است که همه بخش‌ها به هم مرتبط هستند.

۱۵. فرض بر‌این است که هر کدام از حاضران در جلسه، حرفی برای گفتن داشته باشد. میزان اهمیتی که به یک ‌ایده داده می‌شود، بیش از آن که به بار علمی ‌خود ‌ایده مربوط باشد، به شخصیت و قدرت نفوذ گوینده آن بستگی دارد.

۱۶. ورود و خروج به/ از جلسه در میانه آن‌ ایرادی ندارد. زیرا- جلسه‌ها ممکن است در حین جلسه همچنان ادامه یابند. صحبت کردن با تلفن همراه در حین جلسه نیز پذیرفته شده است، مخصوصا اگر منتظر تماس یکی از دوستان معتمد باشید.

۱۷. عبارات شفاهی، نسبت به مکتوب اتکا پذیری بیشتری دارند. پس به مکاتبات اکتفا نکنید و حتما حضورا با افراد پای میز مذاکره بنشینید. پرچانگی و با آب و تاب سخن گفتن، توانایی‌های ارزشمندی محسوب می‌شوند.

۱۸. بسامد شوخ طبعی در‌ ایتالیا نسبت به انگلستان کمتر، ولی از کشورهایی نظیر آلمان، سوئیس و... بیشتر است. حائز اهمیت است که ژست جدی نگیرید و از تک تک لحظات زندگی لذت ببرید.

۱۹. وقت‌شناسی مهم است، ولی اهمیت روابط انسانی به مراتب بیشتر است. ‌ایتالیایی‌ها در صورت امکان سر وقت حاضر خواهند بود، اما دیگر میان کنش‌های انسانی ممکن است در‌این زمینه اخلال ‌ایجاد کنند.

۲۰. غذا مهم است و وعده‌های صرف غذا بیش از آنکه برای بحث پیرامون جزئیات داد و ستد‌های تجاری باشند، برای برقراری ارتباط و تعاملات انسانی هستند.