چین - ۴ تیر ۹۰

کوشان غلامی

بخش سوم

سیاست چین

جمهوری خلق چین یک کشور سوسیالیستی است. سوسیالیسم نظام اصلی جمهوری خلق چین است. چین از سال ۱۹۹۶ عضو پیمان امنیتی سازمان همکاری شانگهای می‌‌باشد. سازمان همکاری‌ شانگهای از دل رقابت قدرت‌های بزرگ برسر منطقه ژئوپلتیک آسیای میانه ظهور کرد. سبک مدیریت چینی

در فلسفه کنفوسیوسی، همه روابط، نابرابر فرض می‌شوند. رفتار بر اساس اخلاق نیز مستلزم پذیرش و احترام نسبت به این نابرابری‌ها است. پس به شکل خود به خودی، افراد مسن‌تر مورد احترام افراد کم سن و سال‌تر و افراد ارشد، مورد احترام زیر دستان هستند. این رویکرد کنفوسیوسی، سنگ بنای تمام اصول تفکر مدیریتی در چین است و موضوعاتی از قبیل تقویت مثبت و دسترسی آزاد به اطلاعات، از سوی چینی‌ها، در بهترین حالت، تصورات عجیب و نامانوس غربی‌ها تلقی می‌شوند.

به خاطر داشته باشید که مردمان چین (و البته مردمان بسیاری از کشورهای آسیایی دیگر) عدم توجه به ارزش‌های سلسله مراتبی را ریشه‌ای‌ترین دلیل مشکلات جهان غرب می‌دانند. به زعم آنان، این مشکلات شامل بیماری دوگانه فساد اخلاقی و نظریه هرج و مرج برانگیز «اولویت فرد بر گروه» در کشور‌های غربی است.

از این رو، سبک مدیریت چینی، غالبا آمرانه است، بدین ترتیب که مدیر ارشد دستورات خود را از طریق دستورالعمل‌ها به مدیران جزء ابلاغ کرده، آنان نیز به نوبه خود در ساختار سلسله مراتبی رو به پایین، دستورالعمل‌های مقتضی را صادر می‌کنند. از هیچ زیردستی انتظار نمی‌رود در اطاعت از فرامین مافوق چون و چرا کند: این رفتار، نشانه بی‌‌احترامی ‌قلمداد شده و مستقیما منجر به بر باد رفتن وجاهت (در زبان چینی: میانزی) فرد در بین تمام افراد درگیر در ماموریت می‌شود.

یک مدیر، به نوعی در حکم یک پدر است که از همه کارکنان، انتظار وفاداری و اطاعت دارد و همیشه نیز این انتظار برآورده می‌شود. در مقابل، مدیر نیز می‌بایست نگاه و توجهی همه‌سویه به رفاه تمام آن کارکنان مبذول دارد. این رابطه دو سویه، متقابلا به سود هر دو طرف است.

روسا و مدیران ارشد، معمولا از فعالان و وابستگان حزب کمونیست هستند و احتمالا بسیاری از سیاست‌ها و تصمیمات تجاری، مستقیم یا غیرمستقیم توسط حزب اتخاذ می‌شوند.

جلسات در چین

احترام به کسانی که بر اساس سنن، شایسته احترام هستند، امری حائز اهمیت و راهی است برای آنکه نشان دهید فردی شرافتمند و در جای خود قابل احترام هستید. سن، ارشدیت و جایگاه، عضویت در حزب، تاریخ و آداب و رسوم چین، شرکت، ناحیه و... از مؤلفه‌های احترام در این کشور هستند و می‌توان گفت این لیست بی‌انتها است. هنگامی‌ که شخص ارشدی وارد می‌شود، به احترام او برخیزید و حتی اگر انگلیسی او ضعیف و پر اشتباه است، به صحبت‌های او با دقت گوش بسپارید.

در اولین ملاقات با هر رابط کاری، کارت‌های کسب‌وکار به او داده می‌شود. کارت‌ها در هنگام مبادله، با دو دست داده و گرفته شده، سپس مورد مطالعه دقیق قرار می‌گیرند. توصیه می‌شود یک سوی هر کارت به زبان چینی نگاشته شده و همین سمت نیز همواره بالا قرار گیرد. با کارت‌ها با آرامش و احترام برخورد کنید، چرا که کارت معرف و نماینده فرد است.

دست دادن در هنگام ملاقات با اشخاص، امری متداول است؛ با این تفاوت که دست دادن در فرهنگ چین، قدری ملایم‌تر است و معمولا همراه با تانی و درنگ انجام می‌شود. خیره شدن مستقیم به چشمان افراد، رفتاری خارج از نزاکت قلمداد می‌شود. بهتر است پایین را نگاه کنید و چشم‌ها را به نشانه احترام به زیر بیندازید.

برگزاری جلسات متعدد (به جای برگزاری یک جلسه بزرگ که در آن موضوعات زیادی مورد تبادل نظر و ارزیابی قرار گیرند) امری رایج است. غالبا هدف اصلی تشکیل جلسات، برقراری روابط و تبادل اطلاعات است و به ندرت پیش می‌آید که تصمیمی‌ قطعی در یک جلسه اتخاذ شود.

تصمیمات معمولا در جایی دیگر و در جلسات هم اندیشی با حضور همه اشخاص ذی‌ربط (احتمالا شامل اعضای حزب) اتخاذ می‌شوند.

به دلیل این رویکرد در برگزاری جلسات و ذات تکرر و توالی در آنها، شکیبایی رکنی بسیار اساسی است. بی‌حوصلگی احتمالا جز طولانی‌تر کردن فرآیند‌ها، نتیجه‌ای به دنبال نخواهد داشت.