شرکت‌ها برای مقابله با انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای در زمین به فضا روی میآورند
ردیابی ماهواره‌‌‌‌‌ای انتشار کربن
به‌گزارش فایننشال‌تایمز، شرکت‌ها تحت‌فشار هستند تا افشا کنند چه چیزی، چه زمانی و کجا منتشر می‌کنند. نهادهای تنظیم‌‌‌‌‌گر نه‌تنها در مورد انتشار دی‌‌‌‌‌اکسید‌‌‌‌‌کربن، بلکه در مورد سایر گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای (به‌ویژه متان) مطالبه‌گری می‌کنند. متان تنها ۱۶درصد از انتشار جهانی را تشکیل می‌دهد، اما بسیار آسیب‌‌‌‌‌زاتر از CO₂ است. آژانس بین‌المللی انرژی تخمین می‌زند؛ یک‌تن متان در ۱۰۰سال‌اول تولید، تاثیر گرمایشی‌برابر با ۳۰تن CO₂ دارد. سال گذشته، اتحادیه اروپا و ایالات‌متحده قوانین جدیدی را پیشنهاد کردند که صنایع سوخت فسیلی خود را ملزم به ردیابی و کاهش آلودگی متان می‌کرد. ژان فرانسوا گوتیه، رئیس استراتژی در GHGSat که پیشگام استفاده از ماهواره بوده‌است، می‌گوید: «اگر شرکت‌ها قبلا اقدامی را آغاز نکرده بودند، واضح است که این مقررات به‌عنوان یک محرک موثر برای جلب توجه آنها برای شناسایی نشت متان عمل می‌کند.» GHGSat دارای ۱۲ماهواره کوچک است که در ارتفاع ۵۰۰کیلومتری بالای زمین پرواز می‌کنند، با حسگرهای مادون قرمز که می‌توانند متان پخش‌شده از مکان‌های جداگانه را شناسایی کنند. گوتیه می‌گوید؛ در سال۲۰۲۳، شرکت او به مشتریان کمک کرد تا انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای معادل ۶ مگاتن CO₂ را برطرف کنند. او توضیح می‌دهد: «این یعنی ۱.۴میلیون خودرو در سال‌از جاده خارج می‌شوند.» کوپرنیک اتحادیه اروپا بزرگ‌ترین صورت فلکی رصد زمین (EO) در جهان است و داده‌های جمع‌‌‌‌‌آوری شده توسط ماهواره‌‌‌‌‌های سنتینل آن برای همه رایگان است. بسیاری از شرکت‌ها از نرم‌‌‌‌‌افزار هوشمند برای بهره‌‌‌‌‌برداری از این زیرساخت موجود استفاده‌کرده و به این ترتیب بدون داشتن ماهواره مجزا، هزینه‌ها را کاهش می‌دهند. درحالی‌که تقاضا برای تشخیص متان از فضا در حال افزایش است، بسیاری از شرکت‌های ماهواره‌‌‌‌‌ای و آژانس‌‌‌‌‌های فضایی امیدوارند همان قابلیت را برای انتشار CO₂ از سایت‌‌‌‌‌های جداگانه ارائه دهند.
GHGSat اولین ماهواره شناسایی CO₂ خود را اواخر سال‌گذشته پرتاب کرد، اما به گفته گوتیه، نظارت بر روی CO₂ از فضا همیشه دشوارتر از متان خواهد بود. برخلاف متان، غلظت CO₂ در هوا نسبتا زیاد است، بنابراین تشخیص تغییرات ناشی از نشت‌‌‌‌‌های کوچک‌تر برای ماهواره‌‌‌‌‌ها دشوارتر است.» ما انتظار داریم که شاهد انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای بزرگ از کارخانه‌‌‌‌‌های سیمان، فولاد یا نیروگاه‌ها باشیم.» این شرکت امیدوار است دامنه آلاینده‌‌‌‌‌هایی را که از فضا شناسایی می‌کند تا اکسیدهای نیتروژن یا گوگرد و غیره گسترش دهد. گوتیه می‌گوید: «استفاده از داده‌های فضایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای هنوز به‌طور کامل انجام نشده‌است.»
لوسی ادج، مدیرعامل پرتاب برنامه‌های ماهواره‌‌‌‌‌ای بریتانیا، می‌گوید: «مقررات هنوز برای همه لازم‌‌‌‌‌الاجرا نیست. هزینه‌ها همچنان یک مانع هستند.» یکی از مدیران صنعت می‌گوید که یک مجموعه داده (برای مثال، مجموعه‌ای از تصاویر که به یک سایت خاص می‌پردازند و شرایط آن را کنترل می‌کنند) ممکن است بیش از ۱۰۰هزار پوند هزینه داشته‌باشد. اما برخی پیشنهاد می‌کنند که کسب‌وکارها هنوز ارزش داده‌های مبتنی بر فضا را درک نکرده‌اند که می‌تواند مناطق بزرگ‌‌‌‌‌تری را سریع‌تر از برنامه‌های کاربردی زمینی پوشش دهد. بسیاری از صنایع سال‌هاست که از خدمات ناوبری فضایی مانند گالیله اروپا استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال، هوانوردی به ماهواره‌‌‌‌‌ها متکی است تا به اهداف خالص صفر برسد. اسپنسر نورتون، مدیر راندمان پرواز بریتیش ایرویز، خاطرنشان می‌کند: «موقعیت هواپیماهای ما اکنون توسط شبکه‌ای از ماهواره‌‌‌‌‌های در حال چرخش در زمان واقعی نظارت می‌شود و این فرصت را به ما می‌دهد تا کارآیی را در عملیات شمال اقیانوس اطلس بهبود دهیم.» او می‌افزاید: «ماهواره‌‌‌‌‌ها همچنین برای کاربردهای آب و هوای پیشرفته مورد‌استفاده قرار می‌گیرند و به خلبانان کمک می‌کند تا «مسیری کارآمدتر» را انتخاب کنند.» ایزی‌‌‌‌‌جت می‌گوید: «خدمات ناوبری ترافیک هوایی مبتنی بر ماهواره‌‌‌‌‌ای جدید در هلند آزمایش می‌شوند و نشان‌داده‌اند که می‌توان به‌طور متوسط ۹۱ کیلوگرم CO₂ در هر پرواز در آن منطقه صرفه‌جویی کرد. استفاده کارآمدتر از فضای هوایی برای مقابله با انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای در صنعت کاملا حیاتی است.» به‌تدریج، سایر بخش‌ها انتظار می‌رود که هوش مبتنی بر فضا را در تصمیم‌گیری خود بگنجانند. گزارش مجمع‌جهانی اقتصاد نشان‌داد که فناوری‌های EO می‌توانند به حذف ۲میلیارد‌تن معادل CO₂ در سال‌کمک کنند.
EO با همکاری خدمات ناوبری، در حال‌حاضر به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای کمک می‌کند. به‌عنوان مثال، شرکت ماهواره‌‌‌‌‌ای اسپایر، بیش از ۲۵۰هزار شناور فعال را در روز ردیابی می‌کند. جوئل اسپارک، یکی از بنیان‌گذاران می‌گوید؛ یکی از مشتریان با استفاده از این داده‌ها، انتشار کربن خود را تا ۴۰درصد در برخی مسیرها کاهش داد.
اما فضا تنها یک راه‌‌‌‌‌حل جزئی خواهد بود. برخی از فناوری‌ها برای دیدن از میان پوشش ابری تلاش می‌کنند، برخی دیگر از روی آب، به‌همین‌دلیل است که اکثر شرکت‌هایی که خدمات مبتنی‌بر فضا را ارائه می‌دهند، داده‌ها را با اطلاعات جمع‌‌‌‌‌آوری‌‌‌‌‌شده روی زمین یا از هواپیماهای بدون‌سرنشین یکپارچه می‌کنند. ادج در بخش پرتاب برنامه‌های ماهواره‌‌‌‌‌ای می‌گوید: چالش واقعی، اکنون، اثبات این است که داده‌های مبتنی بر فضا می‌توانند هم مقرون‌به‌صرفه باشند و هم به‌راحتی در تصمیم‌گیری یک شرکت دخالت داده شوند و سپس باید به ابزار معمولی مضاعف در استراتژی انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای یک شرکت تبدیل شود. او می‌گوید: «یک روز استفاده از داده‌های مبتنی بر فضا یک امر عادی خواهد شد.»
