یک نیمه مانده تا 1000!

علیرضا مجمع

روزی سه نفر با هم نشستند و گفتند: «بیاییم یک مجله سینمایی دربیاوریم.» این را گفتند و آستین بالا زدند و اتفاقی را در تاریخ مطبوعات این مملکت رقم زدند که منحصربه‌فرد ماند و احتمالا خواهد ماند. مجله فیلم خیلی‌ها-مثل من- را عاشق سینما کرد و حالا رسیده است به شماره ۵۰۰.

۳۲ سال برای درآوردن منظم یک مجله-ماهنامه-زمان کمی نیست. می‌شود در این ۳۲ سال به دنبال گاف‌ها گشت و نیمه خالی لیوان را دید. می‌شود بی‌رقیب بودن مجله فیلم را در دهه شصت جزو آسیب‌های سینمای ایران در نگاه فیلمسازان این سینما جست‌و‌جو کرد و وجه غالب روشنفکری سینماگران دهه شصت و هفتاد سینمای ایران را از آدرس‌هایی دانست که مجله فیلم به سینمای ایران، همسو با نگاه ضدتماشاگر نهاد‌های اصلی تصمیم‌گیری در آن سال‌ها به مخاطب و فیلمساز می‌داد. به اینها اضافه کنید نبود نقد فیلم در آن سال‌ها را که عملا در مجله فیلم تعطیل شده بود. می‌شود نشست و این ضعف‌ها را فهرست کرد. اینجا اما حرف، چیز دیگری است. همراهی این سه نفر-مسعود مهرابی، هوشنگ گلمکانی و عباس یاری-برای درآوردن مجله‌ای که همه‌چیزش نشان از نگاه سیستماتیک و خط‌کشی شده به مخاطب یک مجله تخصصی سینمایی داشت، احترامی جدی را در حرفه‌ای‌های این فضا برمی‌انگیزد.

این احترام زمانی بیشتر رخ می‌نماید که روی جلد شماره ۵۰۰ با ایده‌ای از سردبیر افتخاری‌اش؛ اصغر فرهادی این ماندگاری را به‌یاد می‌آورد. عکسی از عزت‌الله انتظامی، جمشید مشایخی و داوود رشیدی (اینجا هم ترکیب سه نفره است؛ مثل ترکیب مثلث خود مجله فیلم) که به یاد جلد شماره چهار مجله فیلم-بهمن ۱۳۶۲- که عکسی با همین ترکیب در فیلم «خانه عنکبوت» علیرضا داوودنژاد چاپ شده بود، دوباره سر یک میز نشستند و موی سپیدشان را زینت ماندگاری «فیلم» کردند. مجله فیلم خیلی از ماها را عاشق سینما کرد، خیلی از ماها از دوره‌های مختلف جشنواره فجر فقط شماره ویژه‌های مجله فیلم برایمان مانده است. خیلی از ماها با همین شماره‌ها و دانستن اینکه چه فیلمی را چه کسی ساخته، از مدرسه فرار می‌کردیم که به صف جشنواره برویم و اکران اول فیلم‌ها را ببینیم و خیلی از ماها خیلی خاطرات دیگری از مجله فیلم داریم. امیدوارم مجله فیلمی‌ها به شماره هزار برسند. چیزی نمانده تا ۱۰۰۰، فقط یک نیمه!