هنرمندان موسیقی ایرانی بی‌انگیزه شده‌اند

علیرضا افتخاری

خواننده

شرایط بازار تولید و نشر آثار موسیقایی به شکلی است که دیگر کمتر امیدی به بهبود آن وجود دارد. بنده هم مانند بسیاری از هم‌نسلانم که شرایط را نابسامان می‌بینند انگیزه‌ای برای تولید اثر ندارم. کما اینکه تعدادی از ناشران هم رفته رفته در فکر عوض کردن شغل خود هستند زیرا بسیاری از آنها به این نتیجه رسیده‌اند که در چنین شرایطی راه به جایی نخواهند برد. به‌طور حتم وقتی ناشران اینچنین بی‌انگیزه باشند پس برای من هنرمند نیز مشکلاتی به وجود می‌آید که اولین شکل آن بی‌انگیزگی برای تولید اثر است.

خیلی‌ها می‌پرسند که آیا به جای تولید آلبوم به فکر آموزش هنرمندان جوان در عرصه آواز نبوده‌ام؟ این طبیعی است که بگویم به‌طور حتم انگیزه‌های زیادی برای آموزش آموخته‌هایی که از موسیقی داشتم به نسل جوان دارم اما وقتی دورنمای موسیقی ایرانی را می‌بینم که اینچنین مورد بی‌مهری قرار گرفته‌ام واقعا از آینده ناامید می‌شوم و به خودم می‌گویم به فرض اینکه بتوانم تعدادی از هنرمندان مستعد و خلاق نسل جوان را در حوزه آواز راهنمایی کنم اما این موضوع چه نتیجه‌ای می‌تواند داشته باشد؟ آیا این جوانان می‌توانند در یک مسیر هموار به بازار تولید و نشر آثار خود قدم بگذارند.

وقتی میدانی برای تولید و نشر آثار موسیقایی نیست ما باید چه کسی را تشویق کنیم که بخواهد وارد کار حرفه‌ای موسیقی شود؟ مگر ما که تا این حد پر کار بودیم و آثاری را خلق کردیم که بسیاری از آنها مورد قبول مردم قرار گرفت چه نتیجه‌ای داشت که بخواهم به جوانان عزیز این سرزمین انگیزه دهم تا وارد جریان اصلی فعالیت‌های موسیقایی کشورمان شوند. بنده شخصا آماده کار کردن هستم اما وقتی می‌بینم عزیزان ناشر، آهنگساز، نوازنده و بسیاری از بزرگانی که هم نسل من هستند شرایط مشابهی دارند دیگر حرفی برای گفتن ندارم. گذشته‌های نه چندان دور ناشران زیادی بودند که به موسیقی ایرانی و هنرمندان فعال این حوزه اهمیت زیادی می‌دادند اما طی این سال‌ها دچار شرایطی شدیم که این ناشران عطای کار در موسیقی را به لقایش بخشیده و وارد کارهایی شدند که اصلا ربطی به موسیقی ندارد. متاسفانه امروزه شرایط به گونه‌ای شده که هرکسی مشغول رسیدگی به کارهای شخصی خود است و کاری به‌کار دیگران ندارد و فکر می‌کند اگر بخواهد به کارهای دیگران رسیدگی کند از کار خود وا می‌ماند.