تحسین منتقدان نیویورکی از کارگردان ایرانی
اجرای نمایش «مصاحبه» به کارگردان افشین هاشمی و براساس نوشته محمد رحمانیان در آمریکا، نقدهای مثبتی به همراه داشته است. به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، افشین هاشمی و عاطفه نوری چندی است که برای اجرای نمایش «مصاحبه» راهی آمریکا شدهاند و اجراهای نمایش از سوی منتقدان نیویورکی مورد توجه قرار گرفته است. به طوری که نویدا ستین در متنی با عنوان دنیای نزدیک «مصاحبه» و «نبرد الجزایر»» درباره آن عنوان کرد:
با تماشای «مصاحبه» نوشته محمد رحمانیان در جشنواره بینالمللی فرینج نیویورک به یاد فیلم «نبرد الجزایر» (۱۹۶۶) و تصاویر تکاندهنده جیلو پونته کورو افتادم.
اجرای نمایش «مصاحبه» به کارگردان افشین هاشمی و براساس نوشته محمد رحمانیان در آمریکا، نقدهای مثبتی به همراه داشته است. به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، افشین هاشمی و عاطفه نوری چندی است که برای اجرای نمایش «مصاحبه» راهی آمریکا شدهاند و اجراهای نمایش از سوی منتقدان نیویورکی مورد توجه قرار گرفته است. به طوری که نویدا ستین در متنی با عنوان دنیای نزدیک «مصاحبه» و «نبرد الجزایر»» درباره آن عنوان کرد:
با تماشای «مصاحبه» نوشته محمد رحمانیان در جشنواره بینالمللی فرینج نیویورک به یاد فیلم «نبرد الجزایر» (۱۹۶۶) و تصاویر تکاندهنده جیلو پونته کورو افتادم. نمایشنامه آقای رحمانیان با حساسیتی مشابه آن فیلم نوشته و اجرا شده است. آقای رحمانیان درک فوقالعادهای از زبان و تصاویر دارد. او از رنگ قرمز به زیبایی در گفتوگوی نعیم استفاده میکند، شاید ارتباطی استعاری با (روز مقدس تمام قرمز)، تاریخ شروع برای جنگ الجزایر، هنگامی که انقلابیون حمله کردند و استعمارگران فرانسوی کشته شدند هم وجود داشته باشد. او در «مصاحبه» شخصیتهای به یاد ماندنی به وجود میآورد که زخمهای انقلاب را میپوشاند و به ما یادآوری میکند که هیچکس از جراحات جنگ رهایی نمییابد. امیدوارم کارهای بیشتری از آقای رحمانیان در نیویورک به صحنه برود. وندی کویل نیز در متنی با عنوان «تاملی روی مصاحبه» درباره این نمایش میگوید:
محمد رحمانیان، نویسنده ایرانی، نمایشنامهای درخشان نوشته که به خوبی توسط عاطفه نوری به انگلیسی ترجمه شده است. او بهخوبی از زبانی هوشمندانه و شاعرانه بهره گرفته و بسیار قوی به وضعیت قربانیان پرداخته است. «مصاحبه» ما را به تامل وامیدارد که شکنجه دو قربانی فوق نهتنها رخ داده است، بلکه در حال حاضر نیز در بسیاری از کشورها اتفاق میافتد. زاچری استوارت نیز در بخشهایی از متنی با عنوان «تولد در انقلاب» نوشته است: صحنههای نمایش به طرز شگفتآوری موجز هستند و هر دو بازیگر روبهروی مخاطبان نشستهاند و اصلا از جای خود بلند نمیشوند و به این معناست که انتقال داستان وظیفه کامل بازیگران است که در بسیاری از موارد نیز در آن موفق عمل میکنند.
ارسال نظر