تصمیم‌گیری‌هایی که در تئاتر و برای بخش سخت‌افزاری و امکانات آن انجام می‌شود در یکسال گذشته به اختصاص هزینه‌های میلیونی برای تجهیز و ساخت مکان‌های استیجاری شده و این در حالی است که بناهای قدیمی تئاتر که نیازمند بازسازی هستند کماکان به حال خود رها شده‌اند. به گزارش مهر، اتفاقی که طی یک سال گذشته در تئاتر ایران رخ داده این است که اداره برنامه‌های تئاتر که به دلیل بازسازی تعطیل و تخریب شد به حال خود رها شده و هیچ اقدام قابل توجهی برای بازسازی این بنا انجام نشده است. از سوی دیگر مکانی استیجاری برای تمرین گروه‌های تئاتری در نظر گرفته شده است که ماهانه ۱۵ میلیون تومان هزینه اجاره این مکان است.

از سوی دیگر مدیران و مسوولان تئاتری طی ماه‌های گذشته و در راستای گسترش تئاتر و بردن تئاتر به محلات اقدام به ساخت خانه نمایش ۲ کردند که این مکان نیز در سال ۹۱ رونمایی شد. در مراسم افتتاحیه خانه نمایش ۲ که تنها ۲۴ صندلی ظرفیت دارد، عنوان شد که هزینه ساخت و تجهیز این سالن مبلغی میان ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان بوده است.

اینکه فضایی جدید برای تئاتر ساخته و تجهیز شود امری بسیاری خوب و قابل توجه است حتی اگر ظرفیت آن ۲۴ صندلی یا کمتر یا بیشتر باشد. اما زمانی ساخت و تجهیز چنین فضاهایی اقدامی نامناسب خواهد بود که این هزینه‌های میلیونی صرف ساخت و تجهیز فضایی استیجاری شود که بعد از گذشت مدت زمانی مشخص باید بازپس داده شود. این هزینه‌ها در شرایطی صرف می‌شوند که بنای قدیمی اداره برنامه‌های تئاتر نیازمند بازسازی است و می‌تواند با یک بازسازی اصولی میزبان یک یا دو سالن نمایشی مناسب برای خانواده تئاتر باشد. هزینه‌ای که می‌تواند صرف بنایی شود که به تئاتر و خانواده آن تعلق دارد و استیجاری نیست.

با نگاهی به هزینه اجاره بنای در اختیار اداره تئاتر و همچنین ساخت و تجهیز خانه نمایش ۲ می‌توان به ارقامی دست پیدا کرد که با آن می‌توان اقدامی درست در جهت ساخت و بازسازی بناهای قدیمی و متعلق به تئاتر انجام داد. نکته دیگر که گویا کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد این است که بر چه اساسی باید هزینه‌های میلیونی به مکان‌های استیجاری تعلق گیرد؟

آیا اختصاص این هزینه‌های میلیونی به مکان‌های استیجاری تاثیر مناسبی بر روند تئاتر کشور می‌گذارد؟ آیا صرف هزینه ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومانی برای ساخت و تجهیز خانه نمایش ۲ می‌تواند اقدامی اصولی باشد با توجه به اینکه این مکان استیجاری است و وجودش تاثیری بر روند اجراهای عمومی آثار نمایشی نگذاشته است.

تالار حافظ که یکی از جدیدترین سالن‌های نمایشی ایران است که در پارکینگ تالار وحدت راه اندازی شده بدون داشتن تبلیغاتی مناسب نتوانسته در جذب مخاطب موفق باشد، حال خانه نمایش ۲ با ۲۴ نفر ظرفیت چگونه در روند اجراهای عمومی تئاتر تاثیرگذار خواهد بود؟

آیا صرف هزینه‌های میلیونی برای مکان‌های استیجاری اقدامی کارشناسانه است؟