مدیران سینما به کن می‌روند که چه کنند؟

همزمان با شروع به کار یکی از مهم‌ترین رویدادهای سینمای جهان در فرانسه سینماگران ایرانی در حال ارزیابی لزوم یا اهمیت حضور ایرانیان در جشنواره فیلم کن هستند. شصت‌وچهارمین جشنواره فیلم کن چهارشنبه شب ۲۱ اردیبهشت فعالیت خود را آغاز کرد و جمعی از مدیران و سینماگران ایرانی به‌رغم وجود واکنش‌هایی منفی راهی این جشنواره جهانی شدند؛ احمد میرعلایی مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی، پژمان لشگری‌پور معاون فرهنگی بنیاد، امیر اسفندیاری مدیر امور بین‌الملل، حسن نجاریان، شفیع آقامحمدیان مدیر عامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، هاشم میرزاخانی مدیرعامل انجمن سینمای جوان، بهمن حبشی مدیر دفتر مجامع سینمایی، مدیرانی هستند که به نمایندگی از سینمای ایران در این دوره از جشنواره حضور دارند. البته برخی از این مدیران هنوز راهی فرانسه نشده‌اند و در هفته جاری به کن خواهند رفت.

علاوه بر مدیرانی که از آنان نام برده شد گروهی از افراد فعال در حوزه بین‌الملل بخش‌های مدیریت دولتی سینما نیز به محل برگزاری این جشنواره رفته‌اند.

به گزارش خبر آنلاین محمدمهدی عسگرپور، مدیرعامل خانه سینما نیز برای شرکت در جلسات فیاپ چند روزی در این جشنواره حضور خواهد داشت.

همواره حضور مدیران و سینماگران ایرانی در جشنواره فیلم کن و برپایی چتر سینمای ایران در بازار فیلم این رویداد سینمایی مورد انتقاد گروهی بوده‌ است؛‌ در سال ۱۳۸۵ مسوولان خانه سینما و کانون کارگردانان واکنشی منفی در این زمینه داشتند و امسال برخی چهره‌های نزدیک به مدیریت دولتی سینما.

ارائه هدف از حضور در این رویداد سینمایی، مشارکت در بازار فیلم و پذیرفته نشدن فیلمی از ایران در بخش رقابتی جشنواره همه نکاتی است که گاه به عنوان دلایل حاضر نبودن ایرانیان در جشنواره کن اعلام می‌شود و برخی نیز با اصل مساله یعنی حضور در جشنواره‌ای که گاهی به کار کارگردانان مخالف با رویکردهای سیاسی ایران توجه کرده‌، انتقاد داشته‌اند.

امسال مشارکت در بازار فیلم کن، آن هم در شرایطی که دو فیلم از محمد رسول‌اف و جعفر پناهی و مجتبی میرتهماسب در جشنواره پذیرفته شده و مدیران سینمایی هم این آثار را نمایندگان سینمای ایران در این جشنواره جهانی نمی‌دانند، واکنش‌هایی متفاوت نسبت به دوره‌های گذشته به همراه داشت.

جدای از این مساله که همواره کنجکاوی در مورد نتیجه حضور در این رویداد سینمایی و بازارهای فیلم وجود داشته، برخی از بعد سیاسی به موضوع نزدیک شده و معتقدند نباید سراغ جشنواره‌هایی رفت که با فیلم‌های معترض ایرانی همسویی می‌کند.

نوع دیگر انتقادها نیز از جنس سخنانی است که سیدضیا هاشمی در سال ۱۳۸۱ بیان کرده بود.‌ او گفته بود لزومی ندارد مدیران، کارهای سینمای ایران را روی زمین گذاشته و خود به جشنواره‌های جهانی بروند.