سی منهای یک
روز اول: خدا طول عمرش بدهد!
سال آینده سی امین سال جشنواره فجر است، پس امسال این جوان ۲۹ ساله است و میتوان به عنوان یک جوان برومند به او نگاه کرد.
سال آینده سی امین سال جشنواره فجر است، پس امسال این جوان ۲۹ ساله است و میتوان به عنوان یک جوان برومند به او نگاه کرد.
به سیاق سال گذشته، امسال هم بنا داریم تا در ستون «سی منهای یک» گزارشهای روزانه این مهمترین جشنواره فرهنگی سال را بازتاب دهیم و با توجه به استقبالی که سال گذشته از ستون آن روزها، (دو قرص ماه) شد، میتوان امیدوار بود که با توجه به حاشیههایی که در جشنواره امسال خواهد افتاد، شاهد ستون پراتفاقتری نسبت به ستون سال گذشتهمان باشیم. تا اینجا که به لحاظ حاشیه و حاشیهپردازی، جشنواره 29 گوی سبقت را از اسلاف خودش ربوده است و هیچ جشنوارهای را به یاد نمیآوریم که پیش از برگزاری این حجم حرف و حدیث به همراهش باشد و با آن حرف و حدیثها به متن جشنواره برسد.
چهره روز: برج میلاد
امسال برای دومین بار در برج میلادیم. نماد شهری که از آن بالا میشود حجم انبوه دود و ترافیکش را به راحتی رصد کرد. برج میلاد میزبان 11 روزه ماست و امید پیش رویمان کیفیت فیلمهای جشنواره است که خدا کند تنها در حد امید باقی نماند و روز آخر جشنواره دست کم 5-4 فیلمی وجود داشته باشد که بشود درباره آنها حرف زد.
فیلم روز: آنها که نرسیدند، به هر دلیلی!
شاخصترین فیلمی که بالاخره معلوم نشد چرا در جشنواره نمایش ندارد، فیلم جدید کیانوش عیاری، خانه پدری است. حذف ناخواسته خانه پدری از این دوره درحالی که فرم جشنواره را پر کرده بود و با پروانه ساخت تولید شد، از عجایب این دوره جشنواره است که بیشک نبودش حس خواهد شد.
اتفاق روز: شروع ماجرا
وقتی این ستون را مینویسم هنوز یک روز به جشنواره مانده است و اتفاق مهم را میشود آغاز دوره 29 جشنواره فیلم فجر نامید. جشنوارهای که از سال 61 شروع شد و در تمام این سالها با همه تغییر سیاستهای مدیران سینمایی همچنان سرپا ایستاد و از همه مقاطع سینمای ایران و همه آدمهایی که در این مملکت میخواستند فیلمساز شوند، در آن فیلم وجود داشت. بیانصافی است اگر احساس کنیم جشنواره فیلم فجر جشنواره مهمی نیست. جشنوارهای که فیلمسازان ایرانی را برای اولین بار مطرح کرد؛ هر چند سالهای بعدش به آنها بعضی اوقات بیمهری کرد و نادیدهشان گرفت، بیتردید از اهمیت جشنواره ناشی میشود. میشود جشنواره را نقد کرد و حتی به سیاستهایش تاخت؛ اما نمیتوان نادیدهاش گرفت. جشنواره فیلم فجر مهمترین مکان معرفی فیلمسازان نسل نو سینمای ایران است، پس چه خوب که به دوره 29 رسیده است. خدا طول عمرش بدهد.
ارسال نظر