وزیر ارشاد به قطعه جدید غلام کویتی‌پور واکنش نشان داد
جنجال‌سازی «رئیس» در فضای مجازی
این اولین بار نیست که غلام کویتی‌پور حاشیه‌‌ساز می‌شود. او دو سال پیش، همزمان با روز دختر، قطعه «دیگه نمیشه به عقب برگشت» را با «پریچهر» خواننده نوجوان ایرانی منتشر کرد و جنجال بزرگی به وجود آورد. در آن کلیپ کویتی‌پور با ظاهری کاملا متفاوت ترانه خوانده بود. نکته عجیب داستان این است که جنجال‌سازی‌های کویتی‌پور محدود به سال‌های اخیر نیست. در دهه هشتاد و با انتشار آلبوم «غریبانه» هم اتفاق‌های عجیب افتاد. در آن دوران در حوزه تولید نواهای عاشورایی انقلابی شکل گرفته بود و مجموعه آلبوم‌های «غریبانه ۱ و ۲» به آهنگسازی و تنظیم مجید رضا‌زاده و خوانندگی غلام کویتی‌پور در این زمینه آثار مهمی به حساب می‌آمدند.
آلبوم «غریبانه» سال ۱۳۸۲ در آستانه ایام عزاداری محرم و صفر منتشر شد و در نوبت اول انتشار به دلیل حال و هوای نزدیک به موسیقی پاپ و استفاده از سازهای الکترونیک به‌شدت در میان شنوندگان معروف شد و یکی از محبوب‌ترین مجموعه‌های بازار لقب گرفت. ورود کویتی‌پور به این حوزه مخالفان زیادی را در آن سال‌ها به صف کرد و خیلی‌ها علیه او گارد گرفتند. آنها می‌گفتند مداح سرشناس نباید از مداحی به موسیقی پاپ رو بیاورد. کویتی‌پور در جایی گفته بود وقتی «غریبانه» درآمد، متعصبان ناراحت شدند که چرا این را خوانده‌ای اما بعد خودشان گفتند وقتی دیدیم بچه‌های نسل سوم هم آهنگ‌های تو را گوش می‌دهند، گفتیم خدا پدرش را بیامرزد. اما من خودم می‌دانم نوحه نسبتی با موسیقی ندارد؛ مخصوصا خواندن روضه و مقتل که مورد علاقه من است.
او سه سال پیش درباره حاشیه‌‌های زندگی‌اش در برنامه «اهالی شب» شبکه چهار گفته بود: من از آن موقع که کویتی‌پور شدم، حاشیه از درون همان جبهه شروع شد. عمده این حاشیه‌ها هم درباره این بود که من پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، پیش‌آهنگ بودم. در حال حاضر نگاه مردم خیلی تغییر کرده است و من چنین روزی را می‌دیدم. اوایل انقلاب فقط سرود خوانده می‌شد که سلیقه من چندان به سرود نزدیک نیست؛ من قائل به ارائه موسیقی با مخاطبان بین‌المللی هستم و نگاه من این است که باید پیام موسیقی جهانی شود.
این مرثیه‌خوان در همان برنامه درباره رابطه‌اش با جوانان گفته بود: من سه دهه است که در تلویزیون نیستم و سالی یک بار، فقط یک صدایی از ما پخش می‌شود و به قول همشهریانم، سالی یک بار از خرمشهر یاد می‌شود اما برای بازسازی آن یادی نمی‌کنند. شهر ما هنوز زخمی است، درست مثل دل آن جوان امروزی که زخمی است. متاسفانه اکثر جوانان امروز ما در سینه‌هایشان نقد دارند. جوان امروز خیلی بهتر از جوان دیروزی که من باشم، جهان را می‌فهمد. ما باید به سراغ این برویم که با چه زبانی جوانان را جذب کنیم. ابرقدرت‌ها با جامعه هنری خود، جهان را اداره می‌کنند اما ما چرا نمی‌توانیم از این ظرفیت استفاده کنیم؟
