در بخشی از این نامه آمده است: «به سبب سفرهای فراوان به کشور‌های پیشرفته جهان و شرکت در مراسم رسمی آنها شخصا با این سرود‌ها آشنایی کامل دارم. در ایران آغاز تدوین موسیقی سرود ملی سابقه چندان طولانی ندارد و حدود ۱۴۸ سال پیش توسط افراد غیرایرانی (اروپاییان) نگارش شد. به عنوان یک موزیسین حرفه‌ای و ایران‌دوست باید خدمتتان عرض کنم که در کمال تاسف، موسیقی سرود ملی فعلی کشور ما همچنان به‌صورتی است که گویا توسط غیرایرانیان نوشته شده است و بویی از ایران از آن به مشام نمی‌رسد. این تنها نظر من نیست؛ این ایرادی است که موسیقی‌دانان فراوانی به این آهنگ گرفته‌اند. سرود ملی کشوری که یکی از آرمان‌های اصلی‌اش «نه شرقی، نه غربی» بوده است، شباهت بسیار چشمگیری به سرود ملی کشور کره‌جنوبی دارد و بسیاری از قطعات آن، کپی سرود این کشور است که خود آن به گمان من از موسیقی غربی گرفته شده است. این از نظر من یک دغدغه جدی است. چگونه است که کشوری چون ایران با چنین تاریخ و فرهنگ جهانگیر که مبنا و منبع الهام فرهنگی بخش بزرگی از جهان است و خاستگاه رودکی و فارابی بوده، این‌گونه دچار قحط‌الرجال موسیقی‌دان می‌شود که در تدوین کارت ویزیت‌اش باید از هنرمندان کشوری دیگر، نه آنکه با فرهنگی مشابه، بلکه با فرهنگی از خاور‌دور کپی‌برداری کند. همان‌طور که حتما مستحضر هستید، مردم ما در جشن‌های مختلف بیشتراز سرود «ای‌ایران» نوشته زنده‌یاد استاد «روح‌الله خالقی» استفاده می‌کنند، زیرا ملودی سرود ملی فعلی اصلا روح ایرانی ندارد و برای ایرانیان کمی غریبه است‌ زیرا استاد خالقی موسیقی ایرانی را می‌شناخت. اما برعکس ایشان، سازنده سرود فعلی این موسیقی را نمی‌شناخته و در رشته موسیقی سنتی و ملی تحصیل نکرده بود.

جناب آقای وزیر، اینک وقت آن رسیده است که در این‌خصوص اقدامی صورت گیرد. موسیقی این سرود با وصفی که عرض کردم مناسب ایران نیست. زمان تغییر کرده است. شاید آن موقع می‌شد آنگونه رفتار کرد و چیزی برملا نشود‌ اما امروز فضای مجازی و اینترنت این امکان را به تمامی مردم جهان داده است که با یک کلیک روی کامپیوتر سرود ملی تمامی کشورهای جهان را گوش کنند و این کپی‌برداری یا تشابه را ببینند. راستی، زمانی‌که مردمان کره‌جنوبی در مراسم رسمی حضور مسوولان ایرانی در کره سرود ملی را می‌شنوند، چه فکر می‌کنند؟»