کنسرت عجیب علیرضا قربانی در تالار وحدت
علیرضا قربانی شامگاه ۲۸ خردادماه، آخرین اجرای بهاری «دخت پریوار» را در تالار وحدت روی صحنه برد. این اجرا توسط رضا موسوی کارگردانی شده بود تا اجرای این هنرمند حال و هوای متفاوتی داشته باشد. قربانی در این اجرا علاوهبر قطعات آلبوم «دخت پریوار» قطعاتی را نیز از آلبوم پرطرفدار «حریق خزان» اجرا کرد. نحوه کارگردانی طوری بود که مخاطب نه خواننده و نه نوازندگان را روی صحنه نمیدید و صرفا افکتهای تصویری رابط مخاطب و موسیقی زنده بودند. قطعه «آخرین جرعه جام» نیز در حالی اجرا شد که فقط علیرضا قربانی از پس پردهای آواز میخواند و باز هم نوازندهای روی صحنه نبود.
علیرضا قربانی شامگاه ۲۸ خردادماه، آخرین اجرای بهاری «دخت پریوار» را در تالار وحدت روی صحنه برد. این اجرا توسط رضا موسوی کارگردانی شده بود تا اجرای این هنرمند حال و هوای متفاوتی داشته باشد. قربانی در این اجرا علاوهبر قطعات آلبوم «دخت پریوار» قطعاتی را نیز از آلبوم پرطرفدار «حریق خزان» اجرا کرد. نحوه کارگردانی طوری بود که مخاطب نه خواننده و نه نوازندگان را روی صحنه نمیدید و صرفا افکتهای تصویری رابط مخاطب و موسیقی زنده بودند. قطعه «آخرین جرعه جام» نیز در حالی اجرا شد که فقط علیرضا قربانی از پس پردهای آواز میخواند و باز هم نوازندهای روی صحنه نبود.
این در حالی است که بسیاری از مخاطبان به کنسرت میآیند تا با هنر نوازندگان مواجه شوند و بتوانند شیوه ساز زدن آنها را روی صحنه ببینند، اما رضا موسوی با این نحوه کارگردانی در بخش زیادی از این کنسرت، مخاطب را از دیدن نوازنده محروم کرد و بیشتر بهدنبال جلب کردن توجه نسبت به خواننده بود. این موضوع حتی در نورپردازیها هم دیده میشد، بهگونهای که نوازنده باید در تاریکی ساز میزد و نورپردازی فقط متوجه خواننده بود. مثلا در یک قطعه ساز و آواز، سامان صمیمی در گوشهای از صحنه کمانچه میزد، بدون اینکه مخاطب با ساز او ارتباط بصری برقرار کند .به این ترتیب حس تماشای یک اجرای زنده تا حد زیادی از مخاطب حاضر در سالن گرفته شد، موضوعی که عجیب بهنظر میرسید. با این حال، نحوه اجرای قربانی تفاوتی با سایر اجراهای زندهاش نداشت و قطعاتش را یکی پس از دیگری برای مخاطبان اجرا کرد.
ارسال نظر