محسن خلیلی

کوتاه اگر بخواهم درباره شادروان بهاءالدین ادب بنویسم این است: «مظهر فداکاری و عشق به میهن و سازندگی از میان ما رفت». با مهندس ادب یار بزرگوار، سال‌ها پیش در عالم تشکل‌گرایی و خدمت به اقتصاد ملی و تحقق جامعه مدنی آشنا شدم. پیمان بسته بودیم در جهت هم افزایی نیروهای صنایع کارخانه‌‌ای و صنعت ساختمان تعامل ایجاد کنیم و این کار شد. تاسیس کنفدراسیون صنعت ایران و بانک و بیمه کارآفرین دستاورد پیمانی بود که با او بسته بودیم. هدف این بود که صدای بخش‌خصوصی بلند، همساز و سازگار شود تا در پرتو این صدای هماهنگ، بخش خصوصی جای بیشتری در تصمیم‌سازی‌های مرتبط با پیشرفت و آبادانی این مرز و بوم پیدا کند.مهندس ادب عزیز اعتقاد راسخ داشت که خرد جمعی، راه نجات و برطرف کردن مشکلات از جمله مشکلات اقتصادی، تعالی فعالیت‌های اجتماعی و بنگاهداری در ایران است و با او هم پیمان شده بودیم که این خرد جمعی را از ذهن به عمل در بیاوریم، هم رای کسانی بود که سعادت و سلامت ایران را در توسعه صنعتی جامعه با همه پیامدهایش می‌دانستند و می‌دانند و چاره کار را در تجمیع همه نیروها پیرامون فعالیت‌های سندیکایی و تشکل‌گرایی می‌بینند. تشکل‌گرایی ما سابقه‌ای بیش از ۶۰ سال را تجربه کرده و ‌آنچه در این مسیر ساخته و مهیا شده است، مستقل از هرگونه گرایش و امر سیاسی در سازگاری با نظام‌های گرداننده کشور بوده است.

آرزو داریم راهی را که با مهندس ادب عزیز یافته و بر سر پیمودن آن تفاهم کرده بودیم همچنان طی کنیم.مهندس ادب عزیز روانت شاد و آسوده باشد، راه تفاهم شده‌مان را در نهایت وفاداری و انجام وظیفه در راه خدمت به میهن که خواسته اصلی تو بود ادامه خواهیم داد.ای عزیز بزرگوار، هرگز چهره مصمم و مردانه‌ات در آخرین نشست کانون عالی کارفرمایان ایران از ذهن من و یارانت پاک نخواهد شد که چگونه در حالی که با بیماری جان‌فرسا در نبرد بودی، همکاران را راهنمایی می‌کردی که چه باید بکنند.می‌دانم همه یاران تو در کنفدراسیون صنعت، کانون عالی کارفرمایان ایران، انجمن شرکت‌های ساختمانی جز خاطره‌های خوش، فداکاری و وفاداری چیزی در ذهنشان نقش نبسته است.بدون شک از سربلندترین و پرافتخارترین یاران ما بودی.فداکاری تو در قبول مسوولیت‌های دردسردار، الگوی فداکاری یاران شده است.شیوه‌ها و روش‌های خلاقانه‌ات برای حل مسائل سخت و دشوار، راهی روشنگر و جاودانه است که در مسیر خدمت به مردم، ایران و اقتصاد ملی مایه مباهات و افتخار است.نیک می‌دانم و تردیدی ندارم در بهشت برین جای داری و با عزیزترین بندگان خدا محشور خواهی شد.