«صنعت جوشکاری»
محمدصادق جنان‌صفت - شاید صدها بار از کنار ساختمانی عبور کرده‌اید که چند نفر در ارتفاع با استفاده از ابزار و تجهیزات، اسکلت فلزی ساختمان را بر پا می‌کنند. کار آنها «جوشکاری» است. صنعت جوش در گذشته، صنعتی نه‌چندان پیچیده بود و آموزش و آموختن آن را ساده می‌کرد. بسیار دیده‌ایم که گروهی از جوانان با خرید یک دستگاه جوش و کمی مهارت به این صنعت وارد شده‌اند. اما این صنعت نیز در کنار و همراه با پیچیده‌تر شدن تکنولوژی صنعتی و رشد و توسعه سایر امکانات و بناهای مادی پیچیده، به ابزار و آلات و دانش مدرن مجهز شده است. چند وقت پیش بود که گروهی به یک شرکت خارجی فعال در عسلویه اعتراض کرده و می‌گفتند این شرکت از یک کشور شرق آسیا «جوشکار» آورده و دستمزد هنگفتی به آنها می‌دهد. آن روزها شاید کسی خبر نداشت که خط لوله دوم گاز یزد کشیده می‌شود و جوشکاران ایرانی نیز کار پرزحمت جوشکاری آن را انجام می‌دهند. اکنون که معلوم شده است در این خط ۱۷۶ کیلومتری ۴۵۰ مورد ترک و اشکال جوشکاری دیده شده و استفاده از آن غیرممکن شده است، «صنعت جوشکاری» اهمیت خودش را نشان می‌دهد. صنعت جوشکاری در دنیای امروز که بناهای چند ده طبقه ساخته می‌شود، کشتی‌های غول‌پیکری که چند برابر زمین فوتبال مساحت دارند، تولید می‌شود، هواپیمای غول‌پیکری که ۱۰۰۰ مسافر را جابه‌جا می‌کند ساخته می‌شود، خطوط لوله‌ای ساخته می‌شود که گاز و نفت را از یک قاره به قاره دیگر می‌برد، حتما مدرن، کارآمد و تکنیکی است. چرا ایران در این صنعت کامیابی لازم را نداشته است؟
آیا مجری طرح از جوشکاران مبتدی استفاده کرده است؟ آیا جوشکاران شاغل دل نسوزانده‌اند؟ هر دلیلی که برای این کاستی پیدا شود یک چیز را نمی‌توان نادیده گرفت. صنعت یک مجموعه درهم تنیده و متصل به‌هم از دانش پایه، اقتصاد، فرهنگ جهانی، نگاه سیاسی در داخل و خارج است و بدون کامیابی در همه عرصه‌ها نمی‌توان به توسعه صنعتی رسید. چه فرقی می‌کند که این صنعت «جوشکاری» باشد یا «تولید لوازم خانگی» یا «صنعت خودرو». صنعت و فعالیت‌های صنعتی نگاه مدرن می‌خواهد و مجریان و سیاست گذارانی که برونگرایی، تعامل با همتاهای خارجی و به اقتصاد رقابتی معتقد باشند.
ارسال نظر