صنعت آبکاری در حال حاضر توسط واحد‌هایی اداره می‌شود که به صورت غیرمهندسی و غیرتکنیکی فعالیت می‌کنند. دکتر مرتضی بقال‌ها، عضو هیات علمی‌ دانشگاه صنعتی شریف، در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این مطلب گفت: آبکاری، صنعتی دقیق با ترکیبات و فرمولاسیون‌های خاص است و با کوچک‌ترین تغییر در فرمولاسیون نتیجه کار تغییر می‌کند و چون اکثر فعالان این صنعت دانش و تجربه لازم را ندارند، کیفیت آبکاری آنها نیز بسیار پایین است.

وی افزود: کارگاه‌های کوچک آبکاری به دلیل هزینه‌های پایینی که صرف می‌کنند معمولا سطح قیمت را نیز کاهش می‌دهند که این اقدام رقابت را برای شرکت‌های بزرگ مشکل کرده است.

عضو هیات علمی‌ دانشگاه شریف با اشاره به این‌که در کشور‌های پیشرفته حدود ۴درصد از کل درآمد یک شرکت بزرگ صرف تحقیق‌ و توسعه می‌شود، تصریح کرد: به عنوان مثال بیش از ۲۰ نفر در سطح PHD در شرکت اشتوتر به صورت تمام وقت روی زمینه‌های آبکاری و خوردگی مطالعه می‌کنند.

این مدرس دانشگاه توضیح داد: اگر صنایع را به دو گروه صنایع مادر و مصرفی تقسیم کنیم، صنعت آبکاری در هر دو گروه دارای کاربرد‌های زیادی است. در صنایع مادر نظیر فولاد، آبکاری در بخش فولاد‌سازی برای بدنه خودرو و در صنایع مصرفی برای کلیه کالا‌های فلزی، صنعت آبکاری کاربرد دارد.

وی با اشاره به این‌که یکی از مزایای بهره‌گیری از صنعت آبکاری مقابله با معضل خوردگی است، تصریح کرد: هزینه ناشی از خسارت خوردگی به صنایع دنیا بسیار سرسام‌آور برآورد شده است، به عنوان مثال در آمریکا سالانه بیش از ۱۰۰میلیارد دلار خسارت به صنایع ناشی از خوردگی برآورد شده است.

وی بیان کرد: می‌توان با انتخاب دقیق‌تر آلیاژ مناسب، پوشش‌دهی هزینه‌های سرسام‌آور خسارات ناشی از خوردگی را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

بقال‌ها با بیان این‌که اکثر صنایع کشور هنوز وابسته به کشور‌های دیگر است، تصریح کرد: صنعت آبکاری نیز مانند بقیه صنایع هنوز به توانایی لازم برای خلاقیت دست نیافته است.

او عنوان کرد: برای این‌که صنایع کشور بتوانند به صورت علمی‌ به راه خود ادامه دهند باید از متخصصان و دانشگاه‌های کشور حمایت‌های لازم انجام تا نتایج کار آنها در یک فاصله زمانی نمایان شود.