فرید قدیری

روز‌های آغازین هر سال را شاید بتوان سخت‌ترین لحظات عمر صنعتگران در ایران نامید. آنها در این روز‌ها بیش از آنکه به فکر تولید و برنامه‌های تولید باشند فکر و نگاهشان بیشتر متوجه تصمیمات جدید در حوزه تولید، صنعت و تجارت است. تغییرات سالانه و حتی فصلی برخی قوانین و مصوبات مرتبط با امر تولید در کشور ما (جدای از صواب یا ناصواب بودن این تغییرات) باعث شده صنایع در شروع سال با تردید و اضطراب تولید را آغاز کنند.افزایش حقوق و دستمزد کارگران، میزان مالیات پرداختی، فهرست کالاهای مشمول قانون تجمیع عوارض، تعیین نرخ بهره بانکی، خروج یا ورود کالا به سبد حمایتی دولت، تعیین تعرفه واردات کالا، تعیین میزان جایزه صادراتی، تعیین کالاهای مشمول دریافت جایزه صادراتی و هزار و یک‌ مصوبه دیگر نمونه‌هایی هستند که در شروع هر سال جدید باعث می‌شوند جامعه صنعتی در بیم و امید به سر ببرد.حال اگر این مصوبه‌ها مشمول مرور زمان باشد، نتیجه‌ای جز کاستن از سرعت و شتاب تولید عاید صنعت نخواهد کرد.از سوی دیگر، تدوین برنامه درون‌بنگاهی در پایان هر سال برای اجرا در سال جدید امری بدیهی است اما در شرایطی که نوشتن این برنامه بدون تعیین شرایط ورود کالای مشابه، نرخ بهره بانکی و... امکان‌پذیر نیست، بسیاری از بنگاه‌های بخش‌خصوصی تدوین آن را عقب می‌اندازند.بنابراین و با توجه به آنچه گفته شد لازم است همه ساله و در کمترین زمان ممکن مصوبات و قوانین مربوط به بخش صنعت برای اجرا مشخص و تصویب شود.

یکی از این قوانین که لزوم تعیین آن بسیار حیاتی به نظر می‌رسد تعرفه‌های واردات است.امید است تجربه سال ۸۵ که منجر به تجدید چاپ چندباره کتاب تعرفه شد، در سال جدید تکرار نشود.