صادق احمدی خلیلی

اتاق‌های بازرگانی، صنایع و معادن به عنوان یکی از محورهای توسعه اقتصادی کشورهای توسعه‌یافته از اهمیت خاصی برخوردار است. امروزه نگاه کارشناسان به این نهادها عموما نگاهی مبتنی بر توسعه است، به اعتقاد آنان اتاق‌های بازرگانی که زیربنای آن را تشکل‌های صنعتی، بازرگانی و معدنی تشکیل می‌دهند می‌توانند با برنامه‌ای منسجم و کاربردی، چارچوب مستحکمی از روابط تجاری را ترسیم کنند. با وجود اینکه در چند سال اخیر، روند مشارکت در اتاق‌های بازرگانی، صنایع و معادن در ایران با اقبال زیادی مواجه شده است، اما متاسفانه به دلیل دخیل بودن سلایق در اداره امور، نداشتن برنامه‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت، عدم تعریف اهداف قابل سنجش و همچنین نبود فضای لازم برای پاسخگویی به مطالبات به حق بخش خصوصی، کارآیی اتاق‌های بازرگانی، صنایع و معادن در حد شایسته و بایسته نبوده است. با وجود فراز و نشیب بسیار در خصوص انتخابات اتاق، امید است تا به دور از هرگونه دسته‌بندی‌های به وجود آمده، افرادی مدیر و دانش محور که سیاست‌های خود را در سایه دانش و تجربه تدوین خواهند کرد، وارد اتاق شوند تا در آینده‌ای نه چندان دور شاهد بالندگی هرچه بیشتر کشور در حوزه‌های اقتصادی باشیم.