گروه صنعت و معدن- اگرچه موج سکوت مدیران میانی وزارتخانه‌ها از هفته‌ها قبل از معرفی کابینه به وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های اجرایی رسیده بود، اما هم‌اکنون پس از گذشت ۱۲ روز از معرفی وزرا و استقرار اکثر قریب به اتفاق آنها در دستگاه‌های خود، کمتر مدیری حاضر به پاسخگویی به سوالات رسانه‌ها می‌شود. این درحالی است که بسیاری از وزرای کابینه دهم به صراحت بر ثبات مدیریتی در وزارتخانه‌های متبوعشان تاکید داشته‌اند، اما ترس از تغییرات گسترده در وزارتخانه‌ها، باعث شده که طی روزهای اخیر، خبرنگاران برای گفت‌وگو و پاسخگیری از منابع خبری که اغلب مدیران دولتی هستند، با دشواری‌های بسیاری روبه‌رو بوده و سطح پاسخگویی دستگاه‌های دولتی به شدت کاهش یافته است.

در این میان، تغییر مدیران روابط عمومی را می‌توان یکی از دلایل سکوت دستگاه‌های دولتی دانست؛ اما از زمانی‌که تلفن همراه پا به ایران گذاشت، ‌نقش روابط عمومی‌ها و مسوولان دفاتر در خبرگیری مطبوعات به شدت کاهش یافته است؛ به طوری‌که گاه خبرنگاران توانسته‌اند رفتارهای بازدارنده روابط عمومی‌ها را در بسیاری از موارد خنثی کنند و در تماس با مدیر مربوط، «مشترک مورد نظر را در دسترس...» پیدا کنند.

در موارد متعددی حتی اگر خبرنگاران، تصمیم به تهیه گزارش‌های کاملا حمایتی از دستگاه مربوطه را دارند یا اخبار و گزارش‌های آنها نیازمند اطلاعات تکمیلی است، مدیران از ارائه اطلاعات طفره می‌روند؛ چراکه تمایلی به اظهار نظر در هنگامه تعیین و تغییر مدیران ندارند.

ممکن است تصور برخی مدیران این باشد که هرگونه اظهار نظر در چنین شرایطی، باعث تزلزل موقعیت، پست و عنوان اداری آنها شود،‌ به همین دلیل طفره می‌روند چون احتمال می‌دهند که شاید آنها هم جزو یکی از گزینه‌های گماردن به پست جدید باشند. در بسیاری موارد نیز که این چنین نیست، برخی مدیران بر این باورند که در این شرایط «سری که درد نمی‌کند، دستمال نمی‌بندند».

به هرحال تغییر و جابه‌جایی مدیران، منحصر به مقطع خاص نبوده و همیشه وجود داشته است، اما به ظاهر، اصل تغییر و جابه‌جایی مدیران باید براساس شایستگی‌ها و توانمندی‌ها باشد و نه حرف و حدیث و شعار. هم‌اکنون این سوال مطرح است که آیا منابع خبری روزنامه‌ها، حق دارند که در برابر مصاحبه‌های خبرنگاران سکوت کنند؟ در این میان، بسیاری از روابط عمومی‌ها که مسوول تسهیل ارتباط خبرنگاران هستند،‌ از هیچ کنش قابل توصیفی برخوردار نبوده و آنها نیز نظاره‌گر هستند. وقتی از آنها می‌پرسیم که چرا آقای فلانی مصاحبه نمی‌کند؟ می‌گویند: «الان شرایط، خاص است.» یا «اصلا خبر خاصی نیست». آیا اصلا خبر خاصی نیست؟ پس به این نکته توجه کنید: خبر زمان نمی‌شناسد. خبر تغییر و تحولات نمی‌شناسد. آگاهی حد و مرزی ندارد.