محمدصادق جنان‌صفت

تونی‌ بلر، نخست‌وزیر سابق انگلستان، منافع این کشور را در سیاست خارجی به راهبردهای ایالات متحده آمریکا گره زد و نظامیان کشورش در جریان ساقط کردن رژیم دیکتاتوری صدام حسین به صورت گسترده درگیر کرد. جانشین او در انگلستان نیز راه بلر را ادامه می‌دهد و با آمریکا روابط مستحکمی دارد. انگلستان به لحاظ سیاسی هنوز در اتحادیه اروپا یک قدرت موثر به حساب می‌آید و طرح‌ها و برنامه‌های ارائه شده از سوی رهبران ا ین کشور در کانون توجه سایر اعضای این اتحادیه قرار می‌گیرد. گوردون براون با این زمینه و کارنامه دولت قبلی، در دیدار با جورج بوش، رییس‌جمهوری آمریکا، حرف تازه‌ای زده و گفته است: «انگلستان و آمریکا، حرف تازه‌ای زده و گفته است: انگلستان و آمریکا قصد دارند دامنه تحریم‌های اقتصادی علیه ایران را گسترش دهند.»نخست‌وزیر بریتانیا تاکید کرده است: «در هفته‌های آینده می‌خواهیم تحریم‌ها را گسترش دهیم تا شامل سرمایه‌گذاری در گاز طبیعی ایران شود.»با این تهدید تازه از طرف انگلستان و آمریکا چندجور می‌توان برخورد کرد. یک برخورد و واکنش این است که این تهدید را جدی نگیریم و آن را توخالی فرض کنیم و اقدام تازه‌ای برای جلوگیری از آن انجام ندهیم. طرفداران این واکنش در سال‌های اخیر، تحریم سرمایه‌گذاری در صنعت نفت ایران را نیز هرگز جدی نگرفته و یادآور شده‌اند که جهان بزرگ است و سرمایه‌گذاران آسیایی جانشین شرکت‌های غربی خواهند شد. تازه‌ترین نمونه از این برخوردها را می‌توان در مواجهه با شرکت‌های توتال و شل دید که چندین بار به آنها مهلت داده شد تا نسبت به اجرایی کردن قراردادها جدی باشند. یک نگاه دیگر اما می‌تواند این باشد که تهدید انگلستان و آمریکا را جدی فرض کرده و از همه نیروی دیپلماسی ایران برای جلوگیری از گسترش و اجرایی شدن آن کمک گرفت و اقدام کرد.در حالی که سرمایه‌گذاری در صنعت گاز ایران به دلیل شدت رقابت در این بازار به ویژه از طرف روسیه، قطر، الجزایر و سایر کشورها به یک مساله حیاتی تبدیل می‌شود نباید این تهدید را بلوف فرض کنیم. به نظر می‌رسد حتی یک مورد اقدام از سوی شرکت‌های غربی در تحریم سرمایه‌گذاری صنعت گاز ایران می‌تواند به یک اقدام گسترده منجر شود.

صنعت نوپای گاز ایران نیاز به مراقبت دارد و باید مانع اجرایی شدن تهدید تازه انگلستان و آمریکا و احیانا سایر کشورهای اروپایی شد.