بیش از ۲ سال است که تولیدکنندگان لبنی از وضعیت تولید شکایت دارند. آنها ادعا می‌کنند، یارانه‌ای که دولت در پی قیمت‌گذاری دستوری لبنیات به آنها می‌پردازد، کمتر از قیمت تمام شده تولید است و تولیدکنندگان لبنی در ورشکستگی دست و پا می‌زنند. هم اکنون کارخانه‌داران شیر یارانه‌ای را کیلویی ۱۹۰‌تومان به مغازه‌داران می‌فروشند و دولت هم به ازای هر کیلو شیر ۱۹۵‌تومان یارانه به آنها می‌دهد که در مجموع ۳۸۵‌تومان می‌شود. با این حال تولیدکنندگان لبنی مدعی هستند که قیمت تمام شده تولید شیر برای آنها حدود ۵۰۰ تومان است و دولت باید برای تثبیت قیمت شیر ۳۱۰تومان یارانه به تولیدکنندگان بدهد.

در عین حال با وجود اینکه تولیدکنندگان لبنیات بارها از تعطیلی قریب‌الوقوع کارخانه‌هایشان خبر دادند، اما تولید همچنان ادامه دارد. نکته‌ای که در این میان مطرح است، این است که اگر تولید لبنیات با شرایط فعلی که دولت حاضر نیست یارانه را افزایش دهد یا قیمت‌گذاری دستوری را لغو کند، موجب ضرر است و با توجه به اینکه دو سال است وضعیت به همین منوال است، تولیدکنندگان لبنی چگونه به تولید ادامه می‌دهند؟ یکی از مواردی که وجود دارد، احتمال ارائه اطلاعات غلط در قیمت‌هایی است که تولیدکنندگان لبنی به دولت ارائه می‌دهند.

اگر این مدعا درست باشد، می‌توان نتیجه گرفت که قیمت‌گذاری دستوری کالاها توسط دولت علاوه بر آفاتی که برای اقتصاد دارد، موجب افول اخلاقی هم می‌شود. چرا باید بستری را فراهم کرد که تولیدکنندگان برای دریافت یارانه بیشتر از دولت یا اقتصادی کردن تولید از حربه‌هایی مثل ارائه آمار غلط استفاده کنند؟ آیا بهتر نیست به جای راهکارهای کوتاه‌مدت مانند قیمت‌گذاری دستوری کالا که دولت را هم متحمل هزینه‌های گزافی می‌کند، عرصه را برای انجام سرمایه‌گذاری‌ها و کارخانه‌های جدید مهیا کرد تا با رقابتی‌تر شدن فضای تولید از افزایش بی رویه قیمت کالاها جلوگیری شود؟