محمدصادق جنان‌صفت

فرید زکریا، روزنامه نگار برجسته آزادیخواه آمریکایی در یکی از کتاب‌هایش «صنعت لابی‌گری» در آمریکا را تشریح کرده و از نیرومندی و قانونمندی این صنعت می‌نویسد. وی در بخشی از این نوشته به لابی‌گری اشاره می‌‌کند که ده‌ها سال قبل و در یک دوره بحرانی برای حمایت از تولید پشم گوسفند در آمریکا درست شده است. به نوشته فرید زکریا در حالی که اقتصاد این محصول در دنیا دگرگون شده و نیازی به حمایت دولت آمریکا از این محصول وجود ندارد، اما پرداخت یارانه به دلیل لابی‌گری قوی همچنان وجود دارد. با کمی تسامح و تساهل می‌توان پرداخت یارانه به پودرشوینده را با تفاوت‌هایی همان داستان پشم در آمریکا دانست. اکنون و در شرایط حاضر که قیمت یک خمیردندان معمولی هرگز کمتر از ۵۰۰تومان نیست و قیمت صابون و شامپو و سایر محصولات بهداشتی و شوینده از سبد حمایتی خارج شده است، معلوم نیست برپایه کدام استدلال صنعت پودر شوینده در حبس یارانه‌ای مانده است که ارزش آن در کل سبد مصرفی خانوار را می‌توان صفر دانست. این حرف کارشناسی و دقیق، رییس هیات‌مدیره انجمن صنایع شوینده، بهداشتی و آرایشی که‌ دریافت ۲هزار تومان یارانه برای هر نفر در سال را می‌توان حذف و صنعت را از قیدها و بندهای دیوانسالاری رها کرد باید جدی گرفت. در حالی که یک دهه تلاش در دولت‌های گوناگون برای حذف این میزان یارانه در این صنعت راه به جایی نبرده است، آیا می‌توان از این وضعیت خلاص شد؟ در حالی که میزان ظرفیت تولید پودر شوینده ۲برابر مصرف داخلی است، این تصور که احتمال انحصار وجود دارد نیز تصوری غیردقیق به حساب می‌آید. در حالی که قیمت آهن، روغن‌‌نباتی، شکر و ده‌ها کالای در حبس اراده دولت آزاد شده است، چرا این محصول همچنان در حبس می‌ماند؟ کدام گروه لابی‌گر نیرومندی، پشت این کالا قرار گرفته است؟