محمدصادق جنان‌صفت

واقعیت این است که اجرای طرح‌های توسعه نفت و گاز ایران از دو سال پیش در شرایط سخت‌تری قرار گرفته است و نادیده گرفتن این واقعیت هیچ فایده‌ای ندارد الا اینکه می‌تواند به زیان ملی تبدیل شود.

شرکت‌های بزرگ، دارای تجربه، مهارت، تکنولوژی و سرمایه که توانایی سرمایه‌گذاری و اجرای طرح‌های توسعه را دارند برای شروع طرح‌هایی که در گذشته برای آنها توافق و تفاهم کرده‌اند اشتیاقی نشان می‌دهند. آنگونه که علی وکیلی، مدیرعامل شرکت نفت و گاز و پارس گفته و فایننشال‌تایمز نقل کرده یکی از دلایل مهم امتناع این شرکت‌ها برای شروع کار «افزایش هزینه‌های ساخت‌وساز» است و «مخاطرات سیاسی» در این زمینه تاثیر نداشته است.این مقام تازه‌وارد به صنعت گاز البته تاکید کرده است «صف گسترده‌ای از رقبا برای توسعه میدان پارس‌جنوبی» تشکیل شده که این نکته را باید نوعی اغراق تلقی کرد.اگر اینگونه است که این مقام نفتی می‌گوید و صف متقاضیان برای رقابت با توتال، شل و رپسول تشکیل شده است، چرا این مقام نفتی به جای اولتیماتوم تا پایان سال‌جاری میلادی اولتیماتوم ۸ماهه می‌دهد.این در حالی است که مقام قبلی در شرکت نفت و گاز پارس نیز این اولتیماتوم را داده بود.به نظر می‌رسد اینگونه حرف زدن هرگز برای مقام نفتی ایران وجاهت نمی‌آورد و مدیران شرکت‌های یاد شده را نیز نگران نمی‌کند.میزان تقاضا برای اجرای طرح‌های توسعه میدان‌های نفت و گاز در کشورهای رقیب در داخل اوپک و بیرون از آن، در خاورمیانه و سایر مناطق مشخص و تمایل شرکت‌های توانا برای شروع فعالیت‌ها نیز تا اندازه‌ای مشخص است.کاش شرایط ایران به لحاظ سیاست خارجی، نیاز به تکنولوژی و مهارت به شرکت‌های خارجی و نوع رقابت‌ شرکت‌های بی‌نام و نشان از ترکیه چین یا توتال و شل‌گونه‌ای بود که هشدار ایران به جای ۸ماه کمتر از یک ماه می‌شد.اگر اینگونه بود هشدار حتما کارساز می‌شد.