در حال حاضر، منبع تامین بخش عمده‌ای از آب استان مذکور، به‌خصوص مناطق مرزی شرقی و جنوب‌شرقی، عمدتا از رودخانه هیرمند است که علاوه بر چالش‌های سیاسی برای تامین حق‌آبه ایران، سدسازی‌های متعدد روی رودخانه هیرمند در افغانستان و نیز شرایط خشکسالی در منطقه، مانع تامین آب ورودی این رودخانه شده، به طوری که تالاب‌های هامون با قطع آب هیرمند تقریبا به طور کامل خشک شده‌اند و وضعیت حیات و معیشت مردم منطقه با چالش بسیار جدی مواجه شده است. با توجه به لزوم حفظ جمعیت در مناطق مرزی و ممانعت از مهاجرت مردم از این مناطق، لازم است هرچه سریع‌تر نسبت به تامین پایدار آب در این منطقه چاره‌اندیشی و اقدام شود. بر اساس این گزارش، با توجه به ماده ۳۶ قانون برنامه پنج‌ساله توسعه مبنی بر لزوم استفاده از ظرفیت شیرین‌سازی آب دریا برای تامین آب شرب استان‌های جنوبی، می‌توان بخشی از کمبود آب این مناطق را با استفاده از شیرین‌سازی و انتقال آب تامین کرد. در حال حاضر، سهم ایران از شیرین‌سازی آب خلیج‌فارس در دریای عمان تنها ۲‌درصد است، در حالی که بسیاری از مناطق جنوبی کشور با بحران آب مواجهند. بنابراین باید تمهیدات لازم برای گسترش فناوری‌های نوین مربوط به شیرین‌سازی آب دریا و استفاده از آن، با در نظر گرفتن ملاحظات زیست‌محیطی، اندیشیده شود و سریعا به مرحله اجرا درآید. در قانون برنامه پنج‌ساله ششم توسعه اشاره شده که حداقل ۳۰درصد آب آشامیدنی مناطق جنوبی کشور باید از طریق شیرین کردن آب دریا تامین شود. بر اساس این گزارش، با توجه به مسائل امنیتی حاکم بر مرزهای شرقی، حفظ ثبات و امنیت در این مناطق اهمیت بسیاری دارد. تامین پایدار آب برای این مناطق باعث حفظ جمعیت ساکن شده و مانع مهاجرت مردم از این مناطق خواهد شد. چنانچه مشکلات ناشی از خشکسالی و تبعات آن، از جمله کم‌آبی این مناطق رفع نشود، با افزایش مهاجرت و خالی شدن مرزها از سکنه، امنیت این مناطق نیز به مخاطره خواهد افتاد. با توجه به مسائل عنوان‌شده، آبرسانی به مناطق شرقی با اولویت شهرهای زاهدان و زابل مورد تایید است.

مرکز پژوهش‌ها بر این نکته اشاره داشته که متن اولیه این طرح، دارای ایرادات فنی و حقوقی و عدم‌تعیین نهاد و مسوول متولی است، اما پس از انجام اصلاحات در کمیسیون عمران مجلس، مورد تایید است.