تحول صنعت چین
در اواخر دهه۱۹۷۰ این صنعت توسط دولت ملی برای سرمایه‌‌گذاری انتخاب شد. سیاستهای صنعتی مختلفی که توسط دولت مرکزی آغاز شد، انگیزه‌های زیادی برای سرمایه‌‌گذاری دولت‌ها و بنگاه‌های محلی فراهم کرد. تولیدکنندگان بومی نوظهور به خطوط تولید و فناوری وارداتی مجهز شدند. این سرمایه‌‌گذاری در مقیاس بزرگ منجر به افزایش سریع تولید شد. برای مثال، در بخش یخچال، تولید سالانه از ۵۵۶۰۰ واحد در سال۱۹۸۱ به ۴۵/ ۱میلیون واحد در سال۱۹۸۵ افزایش یافت. با این حال، این حجم تولید اصلا پاسخگوی تقاضای فزاینده داخلی نبود و این شکاف با وارداتی که تقریبا ۵۰درصد بازار را به خود اختصاص می‌‌داد، پر می‌‌شد. واردات یخچال از ۱۸هزار و ۷۰۰ دستگاه در سال۱۹۸۱ به ۹۷۹هزار دستگاه در سال۱۹۸۵ رسید.
نیمه دوم دهه۱۹۸۰ این صنعت به سرعت گسترش یافت و تعداد قابل توجهی از شرکت‌های بومی وارد بازار شدند. محصولات تولیدی محلی در این دوره شروع به رشد کردند. این تا حدودی به دلیل تقاضای قابل توجه ناشی از بهبود استانداردهای زندگی بود. همچنین اقتصاد مقیاس به‌دست‌آمده به‌‌شدت با حمایت شدید از تولیدکنندگان داخلی تحریک شد. موانع واردات از جمله تعرفه‌ها، سهمیه‌‌بندی واردات و محدودیتهای ارزی نقش بسزایی در شکل‌‌گیری این صنعت داشتند. به‌عنوان مثال تا قبل از سال۹۳ تعرفه واردات یخچال ۱۰۰درصد و تعرفه قطعات و لوازم یدکی ۸۰درصد بود.
کل صنعت در اواخر دهه۱۹۸۰ وارد فاز تجدید ساختار شد؛ زیرا محدودیتهای اعمال‌شده توسط سیاستهای اقتصادی باعث کاهش تقاضا شده بود. با توجه به ظرفیت مازاد تولید و رقابت شدید، تعداد کمی از شرکت‌های جدید وارد شدند؛ اگرچه این صنعت شاهد ظهور مارک‌‌های معروف محلی مانند Haier و Kelon در میان تولیدکنندگان موجود بود. این شرکت‌ها به کیفیت و خدمات توجه زیادی کردند و در بازار جا افتادند. از سوی دیگر، آنهایی که صرفا توانستند الزامات کمیت را برآورده کنند، اما کیفیت را نادیده گرفتند، با مشکل مواجه شدند. به‌عنوان مثال، قبلا شرکت‌های دولتی مشهور مانند Snowflake در پکن و Kenai در تیانجین در فروش یخچال‌‌های خود با مشکلاتی مواجه بودند و مقدار زیادی محصولات در انبار داشتند.
با این حال، به جای ترک صنعت، شرکت‌هایی که عملکرد ضعیفی داشتند، به دنبال حمایت از طریق دولت محلی یا شرکای خارجی بودند. سیاست باز شدن چین به سایر نقاط جهان، شرکت‌های خارجی بیشتری را به سرمایه‌‌گذاری در آنجا واداشت. از سال۱۹۹۲، صنعت لوازم خانگی شاهد موج دوم سرمایه‌‌گذاری توسط شرکت‌های خارجی بود. رهبران جهانی مانند الکترولوکس، ویرپول، میتاگ، جنرال الکتریک، ماتسوشیتا و بوش‌زیمنس وارد بازار چین شدند. آنها با شرکت‌های مشارکتی یا شرکت‌های تابعه با مالکیت کامل تاسیس کردند. در چند سال گذشته، برندهای خارجی با افزایش سهم بازار و ارزش بازار، به‌ویژه در محصولات نهایی حضور قدرتمندی در بازار چین داشتند. علاوه بر این، آنها همچنین بر عرضه قطعاتی مانند کمپرسورها که سرمایه‌‌بر و از نظر فناوری پیشرفته هستند، تسلط دارند.
با هر استانداردی، دستاوردهای صنعت لوازم خانگی چین بسیار قابل توجه است. پس از دو دهه توسعه، این صنعت ظرفیت تولید عظیمی را ایجاد کرده و چین را به یکی از تولیدکنندگان پیشرو در جهان تبدیل کرده است. در سال۱۹۹۸، چین ۱۴/ ۱۰میلیون یخچال، ۰۷/ ۱۲میلیون ماشین لباس‌شویی و ۵/ ۸میلیون دستگاه تهویه مطبوع تولید کرد که به ترتیب ۱۶، ۲۴ و ۳۰درصد از تولید جهانی را به خود اختصاص می‌‌داد. پس از ایالات متحده آمریکا و ژاپن، سومین تولیدکننده بزرگ لوازم خانگی شد.در سال۲۰۰۲، تولید سه لوازم خانگی اصلی (یخچال، ماشین لباس‌شویی و کولر) به ترتیب به ۹۹/ ۱۵میلیون، ۸۷/ ۱۵میلیون و ۳۵/ ۳۱میلیون رسید که چین را به دومین بازار بزرگ پس از ایالات متحده تبدیل کرد.
