مهدی نصرتی

ریاست محترم جمهور در مقاطع زمانی مختلف، شخصا از طریق رسانه ملی به بیان نظرات و سیاست‌های دولت می‌پردازد که اقدامی‌شایسته است. اما در این میان انتقاداتی نیز به عملکرد دولت محترم وجود دارد که فرصت طرح آنها از طریق رسانه ملی کمتر مهیا می‌شود.اصولا مخاطبان شبکه‌های تلویزیونی داخلی قابل مقایسه با سایر رسانه‌ها شامل نشریات، سایت‌ها و حتی شبکه‌های ماهواره‌ای نیستند. اما نکته در اینجاست که به دلیل طیف میلیونی مخاطبان و در عین حال عدم وجود جایگزین، انتظارات فراوان و برآورده نشده‌ای از صداوسیما وجود دارد. لذا در این شرایط صداوسیما هر قدر هم که سعی در پاسخ‌گویی به سلایق گوناگون داشته باشد، ‌همچنان عده زیادی ناراضی باقی خواهند ماند، در حالی که در مورد نشریات و روزنامه‌ها این گونه نیست و اگر کسی نشریه‌ای را نپسندید، به سایر نشریات مراجعه می‌کند. ضمن این که میزان تاثیرگذاری شبکه‌های داخلی با هیچ رسانه دیگری قابل مقایسه نیست. به همین دلیل است که کمترین انتقادی از هریک از مشاغل و حرفه‌ها - همچون پزشکان، معلمان و سایر مشاغل- با واکنش شدید مواجه می‌شود.این موضوع در مورد دولت نیز مصداق دارد و باعث می‌شود که امکان رفتار منصفانه و متعادل از بین برود.

اگر انتقادی از دولت صورت گیرد،‌ دولت مدعی می‌شود که نمی‌تواند آن‌گونه که شایسته‌ است، پاسخ انتقادها را بدهد و از ابزار رسانه‌ای کافی برخوردار نیست و باید انتقادی را که در سطح چندمیلیونی مطرح شده است، از طریق نشریاتی با حداکثر چندصدهزار تیراژ پاسخ دهد. بدین‌ترتیب دولت و حامیان آن با اندک انتقادی، شدیدا واکنش نشان می‌دهند، زیرا می‌دانند این انتقادات دارای حوزه نفوذ چندمیلیون نفری است. در مقابل هر قدر هم که از دولت تعریف شود و هر میزان وقت نیز برای دفاع به آنها اختصاص داده شود، باز هم احساس می‌کنند که آن گونه که باید از خود دفاع نکرده‌اند.

در مقاطعی از حامیان دولت شنیده‌ایم که صداوسیما از دولت حمایت نمی‌کند و در عین حال برخی منتقدین اعتقاد دارند که صداوسیما به طور بی‌سابقه و افراطی از دولت حمایت می‌کند و عملا هیچ انتقادی مطرح نمی‌شود، در حالی که یکی از ابزارهای اولیه و ضروری تحقق مردم‌سالاری این است که پس از انتخابات، عملکرد رییس‌جمهور و کابینه‌اش در طول دوره چهارساله مرتبا از طریق رسانه‌ها مورد نظارت و پرسش قرار گیرد. بدین ترتیب ملاحظه می‌شود که عقاید و سلایق مختلفی در مورد عملکرد صداوسیما وجود دارد و واضح است که با این وضعیت نمی‌توان همزمان همه مخاطبین را راضی نگاه داشت.

اما اگر دولت صاحب یک شبکه تلویزیونی باشد-یا حداقل مدیریت یکی از شبکه‌های موجود به دولت واگذار شود- می‌تواند آن‌گونه که خود دوست دارد و می‌پسندد، به انعکاس فعالیت‌های خود بپردازد، از خود دفاع کند و پاسخ انتقادات را بدهد. در عین حال سایر شبکه‌ها نیز از اجبار به حمایت صرف از دولت رها می‌شوند و می‌توانند فضای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را آن‌گونه که واقعیت دارد، نمایش دهند و در کنار خدمات دولت، قدری هم به کاستی‌ها و مشکلات اشاره گردد.