مسئله واقعی پیش روی رئیس جمهور چین
در این تحلیل اکونومیست آمده است: جمعیت از دیدن جورج مایکل و اندرو ریجلی هیجان زده به نظر نمی رسید. وقتی «وام!» اولین گروه پاپ غربی در چین کمونیستی اجرا کرد، به تماشاگران دستور داده شده بود که در صندلی های خود بمانند. سال 1985 بود و علیرغم ظاهرشان، جوانان حاضر در واقع شاد بودند. کشور آنها به هیچ وجه آزاد نبود، اما در حال اصلاح و گشایش بود. طی سه دهه بعدی، اقتصاد با سرعتی سریع رشد کرد و فرصت‌های جدیدی را برای مردم ایجاد کرد. تعداد زیادی از چینی ها به خارج از کشور- برای تحصیل و سفر – رفتند. حتی حزب کمونیست نیز نشانه هایی از آرامش را نشان داد. کسانی که در این دوره متولد شدند و پرورش یافتند، امید زیادی به آینده داشتند.
چین امروز
اکوایران در ادامه ترجمه این مطلب آورده است: اما امروز، ابر تیره ای چینی های متولد دهه 1990 و 2000 را احاطه کرده است. از زمانی که شی جین پینگ در سال 2012 قدرت را به دست آورد، دولت سرکوبگرتر شده و جامعه بی نشاط تر شده است. سانسورچیان، اینترنت را به مکانی دلگیر و کسل کننده تبدیل کرده‌اند و در همین حال به بلاگرهای ناسیونالیست اجازه داده‌اند که برای حکومت تبلیغ کنند. در دانشگاه، دانشجویان باید با ایدئولوژی شخصی نفرت انگیز آقای شی دست و پنجه نرم کنند. بدتر از همه برای برخی، اقتصاد چین در حال رکود است. نرخ بیکاری برای افراد 16 تا 24 ساله در شهرها بیش از 21 درصد است - عددی به قدری مایوس کننده است که در اوایل ماه جاری دولت انتشار این داده ها را متوقف کرد.
مشروح این گزارش را در اقتصادنیوز با تیتر«رهبر چین و بحران جوانان سرخورده» بخوانید.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
