از "تدبیرِ علوی" تا "دولت انقلابِ فامیلی"؟!

انتخاب : غلامرضا بنی اسدی: من ذاتا آدم خوش بینی هستم که مدام با امید، فرداها را انتظار می کشم. به رسمِ سهراب سپهری هم یاد گرفته ام اگر چون مردِ مسافر از اتوبوس پیاده شوم، مسیر نگاهم را تغییر دهم و بخوانم "چه آسمانِ تمیزی". با همین نگاه هم خبر ها را می خوانم اما برخی اوقات در قیاسِ گفته ها با هم در می مانم. یک نمونه اش همین صحبت حضرتِ آقای حاج علی اکبری که فرمودند، " تدبیر علوی را در دولت و از سوی دیگر شمشیر علوی را در دستگاه قضایی مشاهده می‌کنیم. مجلس انقلابی هم با طراوت و نشاط به میدان آمده است." و دیگر تریبون داران محترمی که قیاس هایی از این دست را فراوان در کلام دارند.

 

من به دریافت خود از جامعه امروز و آنچه تاریخ از جامعه و مدل حکمرانی علوی گزارش می کند کاری ندارم. لابد من درست متوجه آنچه در جامعه می گذرد نیستم و آنچه خوانده ام دقیق نبوده است والا بزرگوارانی که به شانِ عدالت پشت تریبون و در محراب قرار می گیرند که ناصواب نمی گویند. فقط می مانم برخی گفته های دیگر دوستانِ انقلابی را چطور باید بخوانم که نسبت به گزاره ای که جناب حاج علی اکبری از نهاد جان بر زبان آوردند را به چالش نکشد. یکی اش همین که شاعرِ انقلابی، جناب آقای علیرضا قزوه، شعر و توئیت کرده است؛

شد صورتِ خلق، سرخ از سیلیِ تان / کو تجربه؟ کو مدرکِ تحصیلیِ تان؟

این دولتِ انقلابِ اسلامی ماست / نه دولتِ انقلابِ فامیلیِ تان!

تا جایی که به یاد دارم و از خود حضرات شنیده ام، مولا علی(ع) در انتخابِ کارگزاران حکومتش هرگز، فامیل گزینی نداشت. داماد هم داشتند حضرت اما ولایتی به ایشان واگذار نکردند. آقازاده های معصوم و تالیِ معصوم ایشان هم عهده دار مسئولیتِ حکومتی نبودند. بله، در جنگ، نقش آفرین بودند.

امام حسن را شیرِ میدان جمل می خوانند و محمد بن حنفیه نیز در معرکه خطر جنگ تیغ می زد و عباس نیز به قلبِ جنگ می زد. نمی دانم این خوانده ها و شنیده ها چقدر کامل است اما این را خوب می دانم که قیاس هایی از این دست، برای مسئولان امروز، ارزش افزوده ای نخواهد داشت چون مردم دارند با همه وجود می بینند اما در نگاه مردم به ویژه نسلِ جوان به حکوکت علوی تردید ایجاد خواهد کرد. حالا حساب کنید چه را پای چه و که قربانی می کنید؟!