دردسر جریان اصلاحات با ساکتین و توابین لیست امید
چهار سال پیش در چنین روزهایی اصلاح طلبان برای حضور قدرتمند و موثر در انتخابات مجلس دهم در حال برنامه‌ریزی بودند که نتیجه آن تشکیل سازوکاری با نام شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان بود و نتیجه شورها در این شورا، لیست امیدی بود که اعضای آن توانستند بیشترین تعداد کرسی‌های بهارستان را از آن خود کنند. این اما پایان داستان نبود و پس از گذشت چهار سال و نزدیکی به انتخابات مجلس یازدهم، عملکرد آنان که با فهرست موسوم به امید وارد مجلس شدند در کانون توجه و زیر ذره‌بین اصلاح طلبان و حتی اصولگرایان قرار گرفته است.
بیشتر اصلاح طلبان از عملکرد فراکسیونی که به نام امید در مجلس تشکیل شد، راضی نیستند اما در کنار این نارضایتی از یاد نمی برند که تمام داشته و توان این جریان سیاسی همین اندازه بوده است. اعضای فراکسیون امید اما همگی عملکرد یکسانی نداشتند؛ برخی از آن‌ها تک‌برگ‌های به اصطلاح «آس» اصلاح طلبان بودند که طی چهارسال گذشته نطق‌ها، طرح و عملکرد آن‌ها دستکم در رسانه‌ها منتشر و مورد بحث و تحلیل و حتی مخالفت و هجمه هم قرار می‌گرفت. گروه دیگر اما از همان ابتدا راه خود را از اصلاح‌طلبان جدا کردند و به نوعی از این جریان فکری اعلام برائت و توبه کردند. این دو گروه در منتها الیه چپ و راست خط فراکسیون امید بودند اما در این میان دو گروه دیگر هم هستند؛ گروهی که اغلب سکوت اختیار کردند و نام برخی از آن‌ها طی چهار سال گذشته به گوش جامعه و حتی اصحاب رسانه و سیاست هم نخورد و در نهایت گروه چهارم هم چندفراکسیونی‌هایی هستند که به اقتضای شرایط زمانی و مکانی؛ اصلاح‌طلبی را انتخاب و یا طرد می‌کردند.
در توصیف توابین از اصلاح طلبی حجت الاسلام «محسن رهامی» عضو شورای هماهنگی جبهه اصلاحات گفته بود: «۷۰ منتخب لیست امید به محض آنکه از گیت ورودی مجلس عبور کردند و روی صندلی پارلمان نشستند به اصولگرایان پیوستند و یادشان رفت که تعهداتی داشتند، قسم‌نامه و صورت جلسه امضا کرده بودند. این مسئله را متأثر از عدم دخالت احزاب در بستن لیست امید می‌دانم.»
اصلاح طلبان ساکت هم از سوی بدنه اصلاح‌طلبی به شدت مورد انتقاد قرار دارند در همین زمینه «صادق زیباکلام» استاد دانشگاه درباره ساکتین اصلاح‌طلب مجلس گفته بود؛ باید به این سوال اساسی پاسخ بدهند که در چهارسال چندبار نطق پیش از دستور داشته و در کدام یک از نطق‌هایشان از مشکلات مردم سخن گفته‌اند؟ و کدام موضع تأثیرگذار را داشته‌اند که بتوانیم بگوییم اصلاح طلبانهاست؟
میانه این دو طیف کسانی هستند که خود را میانه‌رو می‌دانند و هرگاه لازم شد در فراکسیون امید حاضر شده و اصلاح طلب می‌شوند و هرگاه ضرورتی نبود در فراکسیون‌های دیگر حاضر می‌شوند و شاید بهترین توصیف برای این دسته همان روایتی باشد که «الهه کولایی» استاد دانشگاه و فعال سیاسی گفته است که برخی از اعضای فهرست امید با پول و رانت وارد این فهرست و رقابت‌های انتخاباتی و در نهایت مجلس شده‌اند. با وجود این گفته کولایی چندان هم تعجب‌آور نخواهد بود که منافع فردی در این افراد راه یافته به بهارستان مهم‌تر از منافع جریان اصلاح طلب باشد.
تک‌برگ‌های برنده اصلاح طلبان اما همان‌هایی هستند که تقریبا همه اصلاح طلبان در موفق بودن عملکرد آن‌ها توافق دارند به طوری که «علی شکوری راد» دبیرکل حزب اتحاد ملت در تازه‌ترین نشست خبری خود در این زمینه گفته است: «در مجلس افراد شاخصی هستند که مطالبات مردم را بیان کرده‌اند، نام نمی‌برم اما حتما بدون ملاحظه نظرمان را اعلام خواهیم کرد. از نظر ما در مورد نمایندگان تهران نیمی از نمایندگان فعلی ملاک لازم برای حضور مجدد در لیست را دارند.» گرچه دبیرکل اتحاد ملت از فرد خاصی نام نبرد و تاکید کرد این افراد از سبد در دسترس اصلاح طلبان انتخاب شده‌اند اما می‌توان این برگ‌های برنده را چهره هایی مانند «محمود صادقی» و «پروانه سلحشوری» و «حمیده زرآبادی» و «قاسم میرزایی نکو» دانست که طی چهارسال گذشته پیگیری‌های آن ها در امور حقوق شهروندی و رسیدگی به برخی از تخلفات قابل ملاحظه بوده است. چهره هایی مانند «علی مطهری» و «مسعود پزشکیان» هم در عملکرد قابل قبولی داشته اند.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر