خبرنگار الجزیره در اردوگاه آوارگان گزارش داد: کسانی که از آزار و اذیت در اردوگاه ها جان به در بردند با آثار زخم روی بدن ها و روی ذهن های خود به زندگی ادامه می دهند.

شبکه الجزیره انگلیسی در گزارشی با اشاره به گذشت شش ماه از فرار صدها هزار آواره روهینگیایی از میانمار به بنگلادش به بررسی تازه ترین وضع این جمعیت مسلمان پرداخت.

خبرنگار این شبکه در بنگلادش گفت تاکنون 688 هزار مسلمان روهینگیایی در نتیجه فشار و آزار و اذیت مقامات و نیروهای نظامی میانمار از این کشور به بنگلادش فرار کرده اند. آنها فشار نظامیان و مقامات دولتی میانمار را تلاشی برای نابود کردن روهینگیا می دانند. یکی از این افراد دختر 9 ساله ای به نام آزیتا بگوم است که شش ماه قبل هدف سه گلوله از ناحیه دست و پا قرار گرفته بود. این گلوله ها را یک سرباز از فاصله نزدیک به وی شلیک کرده بود. اکنون با گذشت این زمان وی هنوز دچار درد است و می گوید حاضر به بازگشت نیست.

وی گفت: احساس ترس دارم و دوست ندارم به میانمار برگردم. آنها خانه های ما را منفجر می کردند و آنها را به آتش می کشیدند. مردم را از خانه ها بیرون می کشیدند و هدف گلوله قرار می دادند. آنها را شکنجه می کردند. از دیدن این صحنه ها می ترسم.

گولسام بائوا مادربزرگ آزیتا نیز گفت: هنوز هم وقتی آن روزها را به یاد می آورم احساس بسیار بدی به من دست می دهد. آنها به زنان ما تجاوز کردند و شما می توانید ببینید با این کودک چه کردند.

به گزارش صدا و سیما، خبرنگار الجزیره در ادامه، با اظهار اینکه در اینجا هزاران نفر مانند آزیتا وجود دارد که پس از اصابت گلوله هنوز سلامت خود را به دست نیاورده اند؛ با دو خواهر نیز گفتگو کرد که گفتند سربازان میانماری به آنها تجاوز کردند. پدر، مادر و 3 خواهر و برادر آنها نیز در خانه محبوس شدند و سپس سربازان خانه را به آتش کشیدند. این دو دختر جوان اکنون حتی اگر بخواهند نمی توانند به کشورشان بازگردند.

یکی از آنها گفت: «اگر از ما خواسته شود نمی توانیم به میانمار بازگردیم. ما پدر و مادر و خواهر و برادری نداریم. خانه ای هم برای زندگی نداریم.»

دولت های میانمار و بنگلادش برای بازگشت آوارگان به توافقی دست یافتند، اما آوارگان روهینگیا با گذشت شش ماه حاضر به بازگشت نیستند. ماه نوامبر، عبدالفایض یکی از آوارگان روهینگیایی خانه اش را که درست آن سوی مرز بود به ما نشان داد. وی گفت آوارگان روهینگیا از دولت میانمار تضمین امنیت، غرامت بابت تخریب خانه ها و روستاها و همچنین دریافت تابعیت هستند. اینها خواسته هایی است که در 35 سال گذشته برایشان فراهم نشده است.

وی گفت: به جهان می گوییم که ما خواستار زندگی مانند انسان ها هستیم. می خواهیم فرزندانمان تحصیل کنند. می خواهیم در کنار خانواده هایمان یک زندگی آرام داشته باشیم. از دنیا می خواهیم برای ما عدالت فراهم کند.

دولت میانمار همچنان تلاش می کند خود را از اتهام پاکسازی قومی و حتی نسل کشی مبرا کند. فراهم کردن عدالت برای روهینگیا بسیار دشوار است.

آزیتا در بخش دیگر از صحبت هایش گفت: «من پدر و مادر ندارم اما درد و رنج زیادی دارم. اینکه بخواهم بیرون بروم و هیزم جمع کنم کار بسیار دشواری است.»

خبرنگار در پایان، گفت: کسانی که از آزار و اذیت در اردوگاه ها جان به در بردند با آثار زخم روی بدن ها و روی ذهن های خود به زندگی ادامه می دهند.

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.