گروه بین‌الملل- در حالی که بدبینی‌ها درباره مذاکرات میان شورشیان و دولت سودان برای پایان دادن جنگ افزایش یافته است، این گفت‌وگو برای دومین روز متوالی در لیبی ادامه یافت. به گزارش بی‌بی‌سی، برخی از گروه‌های اصلی شورشی دارفور این مذاکرات را بایکوت کردند و همین موضوع شک و تردید در این باره که این گفت‌وگوها به پایان صلح‌آمیز و اصلا توافقی ختم شود را افزایش داده است. دولت سودان برای اینکه اراده خود را برای پایان دادن جنگ نشان دهد، به طور یکجانبه اعلام آتش بس کرده است، معمر قذافی رهبر لیبی گفت، مداخله خارجی در این کشور توفیقی نخواهد داشت.

در آغاز نشست گروه‌های شورشی و دولت در شهر سرت‌ لیبی، علی مافی مشاور رییس‌جمهور سودان گفت: ما از این لحظه آتش‌بس اعلام می‌کنیم و به طور یکجانبه هم آن را رعایت می‌کنیم. اما با وجود اقدام یکجانبه دولت، دو گروه اعتماد اس.ال آر و جنبش عدالت و برابری از همان ابتدا پس از آنکه سازمان ملل سایر گروه‌های شورشی را به این مذاکرات دعوت کردند، تصمیم به تحریم این مذاکرات گرفتند. این دو گروه شورشی خود را متقدم بر دیگران و نیز دارای پایگاه‌های مردمی بیشتر از سودان می‌دانند.

این گفت‌وگوها به میزبانی معمر قذافی برگزار می‌شود، وی گفت: بدون شرکت دو گروه اصلی شورشی ما نمی‌توانیم به توافقی درباره صلح دست یابیم. وی معتقد است تا زمانی که آنها با این کنفرانس مخالف باشند. هیچ توجیهی برای مداخله جامعه بین‌المللی وجود ندارد. با اینکه معمر قذاقی صریحا شک و تردید خود را درباره حصول به توافق این مذاکرات اعلام کرده است، فرستاده اتحادیه آفریقا در این مذاکرات آن را فرصت جدیدی برای منطقه نامید.

جنگ دارفور در سال ۲۰۰۳ با حمله شورشیان به مراکز دولتی آغاز شد. در نتیجه این جنگ‌ها حدود ۲۰۰۰۰۰ نفر جان خود را از دست دادند و ۲میلیون نفر از خانه و کاشانه خود آواره شده‌اند پس از جنگ‌های خشونت بار دارفور جامعه بین‌المللی سعی در پایان دادن به منازعات داخلی سودان کرد و اولین توافق صلح در سال ۲۰۰۶ برقرار شد اما از آنجا که این توافق میان دولت سودان و یکی از گروه‌های شورشی حاصل شده بود، نتیجه‌ای نداد و درگیری‌ها دگرباره آغاز شد.

از آن پس شورشیان به ۱۲ گروه تقسیم شدند و این کار دولت را برای مذاکره سخت‌تر کرد چرا که مقامات دولتی باید با هر ۱۲ گروه شورشی از بزرگ و کوچک مذاکره کند.

تعداد زیادی از مردم سودان با این مذاکرات مخالف هستند و شک دارند که این مذاکرات بتواند به هیچ پیشرفت مهمی در این زمینه بینجامد.

با این که از طرف دولت آتش بس اعلام شده است اما خشونت همچنان ادامه دارد.

سازمان ملل قبل از مذاکرات چندین بار فرستاده‌های ویژه خود را به دارفور اعزام کرد تا با رهبران شورشی‌ها گفت‌وگو کنند و درخواست‌های آنها را بدانند.

بنابه تقاضای رهبران شورشیان ابتدا تانزانیا برای مذاکرات میان دولت و شورشیان از نظر گرفته شد اما سرانجام سه هفته قبل از آغاز مذاکرات همه گروه‌های شورشی سر برگزاری این گفت‌وگو در لیبی به توافق رسیدند.

اما هر چه روز برگزاری گفت‌وگو نزدیک‌تر می‌شد، صداهای مخالف با انجام گفت‌وگو از سوی شورشیان بالا گرفت. برخی از آنها خواستار تعویق مذاکرات بودند تا بتوانند با اعضای خود مشورت کنند، اما این درخواست با مخالفت آمریکا و بریتانیا مواجه شد. نماینده اتحادیه آفریقا در این باره گفت: صبر جامعه بین‌المللی برای خاتمه دادن به خشونت و جنگ در دارفور تمام شده است و شورشیان هم باید برای پایان دادن به خونریزی و کشتار مردم عجله داشته باشند.

منتقدان رفتار میانجی‌گران معتقدند، آنها یک گره اصلی یعنی عرب میلشیا را از مذاکرات حذف کرده‌اند، در حالی که این گروه یک مشکل و معضل مهم است و باید در مذاکرات شرکت می‌داشت. آنها آغازگر جنگ بودند و مسوول شکنجه صدها نفر از روستاییان و کشتن هزاران نفر بوده‌اند.

دارفور تاکنون یک فرآیند صلح را از سر گذرانده است. این توافق صلح که تحت فشار آمریکا و تنها با یک گروه شورشی اس.ال آر

بسته شده بود، موفقیتی در بر نداشت و هرگز اجرا نشد. میناوی رییس این گروه شورشی به معاونت پرزیدنت عمرالبشیر انتخاب شد اما در عمل خود را در انزوای کامل از سوی همکاران دولتی خود در خارطوم دید.

تحلیلگران معتقدند، مذاکرات صلح جاری باید تجربه گذشته را در نظر داشته باشد و از آنچه بر سر توافق ۲۰۰۶ آمد، جلوگیری کند. در حالی که دولت علاقه‌مند است تا درباره آنچه در مذاکرات سال ۲۰۰۶ مورد توافق قرار گرفته، مجددا مذاکره نکنند، برخی از رهبران شورشی‌ها صحبت از مذاکرات مجدد در مورد ترتیبات صلح ۲۰۰۶ می‌کنند که به معنای آن است که باید در مورد تقسیم قدرت و ثروت مجددا مذاکره شود. پس از استقلال از بریتانیا، مسوولان هیچ علاقه‌ای به تقسیم ثروت و قدرت با مردم همه مناطق این کشور نشان نداده است. شاید همین اختلاف باشد که قذافی را برانگیخته است که بگوید، بین‌المللی کردن یک مشکل قبیله‌ای کاملا بیهوده است.