انقلاب دوم فرانسه

دنیای اقتصاد- شادی آذری: نشریه انگلیسی اکونومیست سرمقاله این هفته خود را به آمانوئل ماکرون، رئیس جمهوری جدید فرانسه و سیاست‌هایش اختصاص داد. در این سرمقاله دو تن از هم حزبی‌های ماکرون معرفی شده‌اند که یکی پیش از این پرستار بوده اما قرار است به‌زودی در سمت نماینده کالوادوس واقع در شمال فرانسه در پارلمان ایفای نقش کند و دیگری آتش‌نشانی است که به عنوان نماینده دئوکس واقع در غرب این کشور به پارلمان می‌رود. اکونومیست در گزارش خود با اشاره به تازه‌کار بودن بسیاری از یاران ماکرون نوشته است که اینها افرادی هستند که جنبششان در ماه گذشته در نخستین حضور ماکرون در انتخابات به پیروزی رسید و کنترل کاخ الیزه را به‌دست گرفت. اکونومیست نوشت:‌ «به انقلاب خوش آمدید.»

در سراسر فرانسه مردم در برابر طبقه سیاسیونی که موجب ناکامی‌های آنها شد، قیام کرده‌اند. دور نخست انتخابات پارلمانی که در ۱۱ ژوئن برگزار شد، نشان داد حزبی که ماکرون تنها ۱۴ ماه پیش آن را پایه‌ریزی کرد، دست کم ۴۰۰ کرسی از ۵۷۷ کرسی مجلس را تصاحب خواهد کرد. سوسیالیست‌ها ۹۰ درصد از کرسی‌های نمایندگی خود از جمله کرسی رهبر این حزب را از دست خواهند داد. واقعیت این است که ماکرون توانسته است پاسخ جدیدی به ناآرامی‌های مردمی که دموکراسی‌های غربی را در خود فرو برده است، بدهد. او وعده سیاست‌های جدیدی را داده است که شکافی است بین حزب‌های چپ و راست فرانسه. او می‌خواهد پویایی و خودباوری را به فرانسه و با کمک آلمان به اتحادیه اروپا بازگرداند. در خارج از فرانسه، سیاستمدارانی که در کشورهای خودشان نمی‌توانند خود را آنچنان‌که باید نشان دهند، نظاره‌گر اقدامات ماکرون هستند. برای اینکه انقلاب او موفق شود، به ایده‌های خوب و توانایی برای پیشبرد آنها نیاز دارد. اما آیا او دارای این ویژگی‌ها هست؟

اکونومیست بر این باور است که ماکرون فردی درست در زمانی درست است. رای‌دهندگان خسته از سیاست‌های کهنه به فردی جدید نیاز داشتند. ماکرون که از دانشگاه نخبگان فارغ التحصیل شده، پیش از این بانکدار بوده و در دوران ریاست‌جمهوری فرانسوا اولاند وزیر اقتصاد بوده، اما هرگز فردی حزبی نبوده است. در واقع جنبشی که او به راه انداخت برای فاصله گرفتن از روندهای گذشته بوده است. نیمی از نامزدهای پارلمانی جنبش او چهره‌های جدید عرصه سیاست هستند که نیمی از آنان را زنان تشکیل می‌دهند. او علیه فساد به‌پاخاسته است. نمایندگان فعلی پارلمان فرانسه معمولا ۷۰-۶۰ ساله‌‌اند درحالی‌که میانگین سن نمایندگان جنبش ماکرون ۴۳ سال است. اما داشتن ایده‌های خوب به تنهایی کافی نیست. ماکرون باید به عادت‌های ۳۰ساله‌ فرانسه که طی آن‌ چپگراهای افراطی موجب بلوکه‌شدن اصلاحات می‌شدند، پایان بخشد. سطح توقعات از ماکرون بسیار بالاست. در صورت بروز مشکلات، لازم است مردم فرانسه این موضوع را دوباره و دوباره بشنوند که چرا اصلاحات به نفع ملت است. گر چه خطراتی که ماکرون در پیش دارد روشن است، اما آنچه بیشتر اهمیت دارد، انقلابی است که ماکرون تا کنون به آن دست یافته است. فرانسه، اروپا و اعتدال‌گرایان، به او چشم امید دوخته‌اند.