نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی

در بخش قبل به رقابت نظامی آمریکا و چین اشاره شد: اینکه دو کشور درصدد هستند تا سال 2040 میزان توانمندی نظامی خود در ساخت و استقرار انواع شناورهای رزمی (ناوشکن‌ها، ناوچه‌ها، ناوهای هواپیمابر و ...) را افزایش دهند تا قدرت مانور رقیب را کم کرده و از میزان تحرک وی بکاهند. نویسنده به تفکیک ظرفیت‌های نظامی دو کشور در هر یک از این مقولات را بررسی می‌کند.

در مقایسه، اگر چین 70 درصد از 52 ناوچه خود را به منطقه پاسیفیک اختصاص دهد، 36 ناوچه در منطقه خواهد داشت. باز هم این تعداد کمتر خواهد شد اگر پکن تصمیم به به‌کارگیری سهم بیشتری از ناوشکن‌ها در کل نیروهایش بگیرد. اما تصویر کلی نشان می‌دهد که کل نیروهای شناور رزمی چین در غرب پاسیفیک (منهای ناوهای هواپیمابر) لااقل تا سال 2040 یا برابر با آمریکا خواهد بود یا از این کشور پیشی خواهد گرفت.

ناوهای هواپیمابر: علاوه بر ناوشکن‌ها و ناوچه‌ها، آمریکا 5فروند ناو هواپیمابر را در « منطقه مسوولیت فرماندهی پاسیفیک آمریکا یا PACOM AOR » به‌کار خواهد گرفت. اگر سه ناو هواپیمابر «جرالد. آر. فورد» سفارش داده شده و برای آنها برنامه‌ریزی شود، تا سال 2040 تعداد کل آنها 14 فروند خواهد بود. اگر آمریکا 50 درصد از ناوهای هواپیمابر خود را به منطقه اختصاص دهد - چنانکه طی دهه گذشته چنین بوده است- 6 یا 7 ناو در منطقه خواهد داشت. قابلیت‌های ناو هواپیمابر چینی به طرز قابل‌توجهی عقب‌تر از آمریکاست. در حالی‌که آمریکا از دهه 20 میلادی به این‌سو در حال استفاده از این‌گونه ناوها به صورت عملیاتی است، چین به تازگی یک ناو هواپیمابر را عملیاتی کرده است - نام این ناو «لیائونینگ» است که در سال 2012 از اوکراین خریداری کرد و قابلیت حمل 50 جنگنده را دارد- و دو فروند دیگر در حال ساخت است. با این حال، IISS پیش‌بینی می‌کند که تا سال 2023 چین 3 فروند ناو هواپیمابر دیگر را عملیاتی خواهد کرد. گزارش اخیر CSIS هم نتیجه می‌گیرد که تا سال 2030 چین «احتمالا چند گروه متعدد از ناوهای هواپیمابر (CSGs)، پرستیژ منطقه‌ای بیشتر و حضوری تاثیرگذارتر را خواهد داشت» که برای مدعیان رقیب دریای جنوبی چین یک «تغییر بازی» خواهد بود.

نیروهای گارد ساحلی: غیر از ناوشکن‌ها، ناوچه‌ها و ناوهای هواپیمابر، ظرفیت نیروی دریایی سطح به سطح چین تقریبا شامل تعداد بسیار بیشتری از سیستم‌های سطح به سطح شبه‌نظامی است که بر نیروهای گارد ساحلی به شدت مسلح چین اتکا دارد. در سال 2016، ایالات‌متحده دارای 163 کشتی ساحلی بود. در مقایسه، نیروهای گارد ساحلی چین، اگرچه به‌طور کلی کوچک‌تر بوده و اندکی مسلح‌تر بودند، اما تقریبا دو برابر آمریکا بودند و تعداد آنها در سال 2016، 326 فروند بود که همگی در امتداد ساحل چین استقرار داشتند. با استفاده از اطلاعات مربوط به سفارش ساخت 18 فروند از این قایق‌های گشتزنی گارد ساحلی که به نیروهای دریایی دولتی تعلق دارند، تا سال 2040 چین احتمالا حدود 242 تا 281 کشتی گارد ساحلی خواهد داشت. بسیاری از این کشتی‌های گارد ساحلی قطعا بزرگ‌تر بوده و بهتر از کشتی‌های امروزی بوده و مسلح‌تر خواهند بود. در مقایسه، کل نیروهای آمریکایی حدود 200 فروند خواهند داشت. با این حال، تعداد کمتری از این کشتی‌ها در غرب پاسیفیک مستقر خواهند شد. از این‌رو، مقایسه با نیروهای گارد ساحلی آسیا مرتبط‌تر به نظر خواهد رسید.

جنگنده‌های تاکتیکی: طرح ریزی این دسته از سیستم‌های تسلیحاتی به‌دلیل فقدان برابری‌های ناهمسطح میان آمریکا و چین دشوار است. مجموعه‌ای از قابل اعتمادترین و قابل مقایسه‌ترین داده‌ها از سوی CSIS فقط دربردارنده سال‌های اخیر است: فاصله 2010 تا 2015. از 1287 جنگنده فعال و در خدمت یا جنگنده تهاجمی‌ای که نیروی هوایی آمریکا در سال 2013 به‌کار گرفته بود، حدود 260 فروند به USPACAF (نیروی هوایی آمریکا مستقر در پاسیفیک) اختصاص داده شده بود. حدود 100 جنگنده دیگر در گوام مستقر هستند. با فرض اینکه این ارقام و این تعداد به‌طور کلی امروز هم درست باشند، جنگنده‌های USPACAF بین 28-20 درصد از کل جنگنده‌های نیروی هوایی آمریکا در پاسیفیک هستند. در مقایسه، نیروی هوایی ارتش انقلابی خلق (PLAAF) و هواپیماهای ترابری نیروی دریایی (که از سوی PLAN به پرواز در می‌آیند) جمعا 2571 فروند تخمین زده می‌شوند که از آن میان 1787 فروند جنگنده یا هواپیماهای تهاجمی هستند. اگر چین 70 درصد از کل این تعداد نیروی خود را به عرصه آسیا- پاسیفیک اختصاص دهد، هواپیماهای با قابلیت رزمی در منطقه امروز با حدود 1250 جنگنده یا هواپیمای تهاجمی که به‌طور قابل چشمگیری بیش از تعداد جنگنده‌ها و هواپیماهای تهاجمی اختصاص داده شده از سوی USPACAF است (که حدود 260 تا 360 فروند است) به 2 هزار فروند خواهد رسید.

هم تحلیل رگرسیون و هم پیش‌بینی تدارکات از این 6 نوع جنگنده نشان می‌دهد که چین تا سال 2040 حدود 2 تا 3 هزار جنگنده خواهد داشت که بیشتر آنها از نسل چهارم، پنجم و ششم خواهند بود (مانند J -31 و J-20). به لحاظ تاریخی، تعداد جنگنده‌ها در نیروی هوایی کاهش یافته؛ چراکه هواپیماها به‌دلیل هزینه بالاتر تولید هواپیماهای پیشرفته‌تر از نسل سوم به نسل‌های چهارم و پنجم در حال حرکت هستند. برای مثال، تعداد جنگنده‌های نیروی هوایی آمریکا (USAF) از 1666 فروند در سال 1999 به 1273 فروند در سال 2014 کاهش یافت. با این حال، افزایش هزینه مولفه‌ای است که در پیش‌بینی‌های آینده دشوار است. از آنجا که چین فرآیند نوسازی خود را بسیار دیرتر از آمریکا شروع کرد، افزایش سطح منابع مورد نیاز برای تولید هواپیماهای پیشرفته‌تر نسل چهارم و پنجم احتمالا در تاریخی بعدتر مشهود می‌شود. بنابراین، مهم است در نظر داشته باشیم که این تعداد مطرح شده در اینجا تنها یک ارزیابی تقریبی و پایه‌ای است مبتنی بر سطح و روند نیروهای گذشته. در حالی که تمام جنگنده‌های چینی در منطقه پاسیفیک به‌کار گرفته نخواهند شد (در ناوگان حمل‌ونقل دریایی در دریای شرق، دریای شمال و دریای جنوب و عرصه فرماندهی نیروهای هوایی در شرق و جنوب) - در صورت نبرد یا افزایش تنش‌ها- چین بی‌تردید از این گزینه برای به‌کارگیری اکثریت آنها در منطقه برخوردار خواهد بود.