دنیای اقتصاد- شادی آذری: تاکنون ویژگی بارز سال ۲۰۱۷ برای ونزوئلا این بوده که سطح تقابل‌های سیاسی در آن بسیار بالا بوده است. به لحاظ اقتصادی هم اما این کشور آمریکای جنوبی بدترین عملکرد را در منطقه از خود نشان داده است. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهند که تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۱۷ نیز کاهش خود را ادامه خواهد داد. علاوه بر این، پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهند که نرخ تورم ونزوئلا در سال جاری میلادی به بیش از ۷۰۰ درصد خواهد رسید. نظام کنترل‌های غیرضروری نرخ ارز بزرگ‌ترین آسیب را بر پیکره این اقتصاد وارد آورده است. تاکنون مادورو در بازگرداندن اقتصاد ونزوئلا به مسیر درست ناموفق بوده است. غیر از شرکت نفتی بزرگ ونزوئلا که دولتی است، اقتصاد این کشور تنها چند کارفرمای معدود دارد. دولت این کشور هم با دست گذاشتن بر کارخانه جنرال موتورز در این کشور و ایجاد مشکل برای سایر کارخانجات بزرگ همچون پپسی، کوکاکولا، فورد و کولگیت‌ بر عمق مشکلات افزوده است.

کنترل‌های بی‌دلیل بر نرخ ارز در ونزوئلا به آن معنا است که سیاسیون می‌توانند با نرخ بسیار پایین به دلار دسترسی داشته باشند اما شهروندان عادی و شرکت‌ها نمی‌توانند برای واردات مواد اولیه و کالاهای اساسی خود با پول ملی بی‌ارزش ونزوئلا (بولیوار) دلار تهیه کنند. بر اساس یک برآورد انجام شده، نرخ تبدیل بولیوار به دلار در بازار سیاه ۵۳۸۳ به یک است. مادورو ثابت کرده است که رهبری ناتوان اما به طرزی باورنکردنی و ترسناک، سرسخت است. او به جای آنکه اپوزیسیون در حال گسترش را در دولتش بپذیرد، تنها تلاش کرده است که موقعیت خود را حفظ کند. او خواستار یک قانون‌اساسی جدید شده است، تظاهرات‌کنندگان را در دادگاه‌های نظامی دادگاهی کرده و آنها را به چنان اتهامات سختی متهم کرده است که گویی یک کودتا را سرکوب می‌کند. طی چند هفته اخیر، بیش از ۴۰ نفر از مردم از سوی پلیس ضدشورش ونزوئلا در درگیری‌ها به قتل رسیده‌اند. علاوه بر همه اینها مادورو یک رهبر مهم اپوزیسیون را زندانی کرده و یک رهبر دیگر اپوزیسیون را از فعالیت منع کرده است. مادورو حالا فاقد محبوبیت مردمی است اما تلاش می‌کند با زیرسوال بردن دموکراسی در ونزوئلا و ایجاد کنترل مستبدانه بر کشور حکومت خود را تحکیم کند. مادورو فعلا از حمایت رهبران نظامی کلیدی و معدودی از فقرا برخوردار است. با تداوم فروپاشی اقتصادی کشور اما مادورو در وضعیتی قرار می‌گیرد که درمی‌یابد حلقه دوستانش روز به روز در حال کوچک‌تر شدن است. نشریه فوربس برای کشف آینده ونزوئلا طی چند ماه پیش رو با نیکلاس واتسون، تحلیلگر ارشد آمریکای لاتین از مرکز مشاوره ریسک سیاسی «تنئو اینتلیجنس» مصاحبه کرده و پرسش‌هایی را به شرح زیر مطرح کرده و او به آنها پاسخ داده است.

فوربس: طی چند هفته اخیر شاهد شعله‌های بحران سیاسی در ونزوئلا بوده‌ایم آیا این شعله به یک انفجار ختم خواهد شد؟

نیکولاس واتسون: مدت‌ها است که ونزوئلا در شعله بحران می‌سوزد. علائم آن هم پیش از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ مشهود بود. آنچه هم اکنون شاهدش هستیم اما یک فاز جدید و احتمالا نهایی بحران است. خشونت در ونزوئلا بی‌شک شدیدتر از ناآرامی‌های سال ۲۰۱۴ شده است. از آن زمان به بعد اقتصاد ونزوئلا دچار سقوط آزاد شد و حالا کمبود مواد غذایی و دارو به مرز بحرانی رسیده است. نرخ تورم هم به‌طور کامل از کنترل خارج شده است. مادورو هر گونه راه‌حل قانونی برای ایجاد تغییر را سد کرده است و به همین دلیل راه دیگری به‌جز آمدن به خیابان‌ها برای اپوزیسیون باقی نمانده است. هنریک کاپریلس، رهبر اپوزیسیون که تاکنون با توجه به اینکه فردی میانه‌رو بود از اقدامات مستقیم حمایت نمی‌کرد، حالا دیگر به این نتیجه رسیده که از تظاهرات حمایت کند. گر چه فشارهای خارجی بر مادورو در این میان می‌توانند موثر باشند، اما عوامل اصلی نقش‌آفرین در این رابطه، بیشتر داخلی هستند.

فوربس: در چنین موقعیتی، چه عاملی مادورو را در قدرت حفظ کرده است و او چگونه خواهد توانست از استعفا یا برگزاری انتخابات در سال جاری سرباز زند؟

نیکولاس واتسون: ترس، بخشی از عواملی است که همچون چسب مادورو را بر مسند حکومتش پابرجا نگه داشته است. تعداد زیادی از مقامات ارشد دولت ونزوئلا از رده‌های پایین تا رده‌هایی همچون معاون رئیس‌جمهور، به مشارکت در قاچاق مواد و فساد بزرگ متهم‌اند. اگر دولت دچار فروپاشی شود، آنها به آمریکا مسترد خواهند شد. نظامیان هم در ابعاد مختلف اقتصاد این کشور منافعی دارند و از تغییر شرایط اجتناب می‌کنند. بی‌دلیل نیست که شرایط کشور روز‌به‌روز وخیم‌تر می‌شود. آنها به همین دلیل کمک می‌کنند تا تظاهرات به دور از کاراکاس و به‌خصوص به دور از کاخ ریاست‌جمهوری مادورو انجام شود.