نویسنده: توماس دی وال
تحلیلگر موسسه کارنگی

پرچم‌های صلیب سرخ انگلیسی‌ها برافراشته شد. این پرچم‌ها هم در بالای خانه‌ها به رقص در آمده‌اند هم در خودروها توسط خود انگلیسی‌ها چرخانده می‌شوند. البته این پرچم‌ها برای تیم ملی فوتبال انگلیس به اهتزار در آمده‌اند. انگلستان در یورو 2016 برای قهرمانی در فرانسه می‌جنگد، به همراه دو متحد دیگرش یعنی ولز و ایرلند شمالی.

اما داستان به اینجا خلاصه نمی‌شود. پرچم صلیب سرخ انگلیسی‌ها بیشتر در شهرها و روستاهایی به اهتزاز در آمده‌اند که آمار طرفداران خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا بر موافقان ماندن در آن قسمت غالب بوده است. هفته گذشته ما باید این پیام را زودتر از همه می‌گرفتیم. جایی که هولیگان‌های انگلیسی در شورشی که در شهر مارسی به راه انداخته بودند یکصدا داد می‌زدند:«اروپایی‌ها گم شوید، ما داریم اروپا را ترک می‌کنیم.» قوی‌ترین نظرسنجی برای بریگزیت مبنی بر این بود که ما دوباره کنترل را خودمان به دست خواهیم گرفت. اتحادیه اروپا به چشم بخشی از جهانی شدن نگریسته می‌شد که انگلیسی‌ها هیچ کنترلی روی آن نداشتند.

کسانی که برای خروج می‌جنگیدند به سه دسته تقسیم می‌شوند: کسانی که روزنامه سان می‌خواندند. کسانی که دیلی‌میل می‌خواندند و کسانی که روزنامه دیلی تلگراف به دست می‌گرفتند. کسانی که روزنامه سان می‌خوانند طبقه کارگر هستند، آنها از دستمزد پایین عصبانی هستند و از اینکه فرصت‌های اقتصادی از بین می‌رود، ناراضی هستند. بیشتر این افراد در واقع طرفداران حزب کارگر در انگلستان هستند. آنها در حال حاضر از اینکه انگشتان خود را به شکل «V» بالا گرفته‌اند سرخوش هستند. اگر طبقه سیاسی به آنها می‌گفت که رای به ماندن بدهید، مطمئنا آنها رای به خروج از بریتانیا می‌دادند.

روزنامه دیلی میل مدعی است که روزنامه‌ای قابل احترام است اما بیشتر از همه سم‌پراکنی می‌کرد. این روزنامه تریبون طرفداران خروج از بریتانیا شده بود و اروپاهراسی را ترویج می‌کرد. آنها در اواسط دوره کارزار همه‌پرسی مقاله‌ای چاپ کردند که در آن اشاره شده بود که دونالد ترامپ هشدار داده است نژاد انگلیسی در ایالات متحده تا سال 2060 میلادی از بین خواهد رفت. از این رو با تهییج نژادپرستانه و میهن‌پرستانه سهم عمده‌ای در این خروج ایفا کرد. موضع دیلی‌میل در این کارزار به گونه‌ای بود که بیشتر در مورد ماندن در اتحادیه اروپا هشدار می‌داد تا نسبت به معایب خروج آن.

آنها رئیس بانک مرکزی انگلستان را متهم می‌کردند که در حال تشویش اذهان عمومی است و بیشتر دستورات کریستین لاگارد، رئیس صندوق بین‌المللی پول را اجرا می‌کند. سپس در مقاله‌ای به وزیر بهداشت این کشور هشدار دادند و گفتند: وی بیشتر از اینکه به کار خود بپردازد، در مورد تبعات خروج بریتانیا از تحادیه اروپا هشدار می‌دهد.

اما بال سوم مخالفان ماندن در اتحادیه اروپا، در واقع مخالفان توری‌ها و دیوید کامرون هستند. روزنامه دیلی تلگراف مملو از نوشته‌هایی بود که خواهان خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا بود. صفحات مملو از مقاله‌های خشمگینی بود که از دست دادن جایگاه بریتانیا در دنیا را تشریح می‌کرد. خوانندگان مسن این مقالات احتمالا با نوستالژی‌هایی که این روزنامه فریاد می‌زد، بیشتر آشنا بودند. بریتانیا از نگاه این روزنامه جایگاه خود را در دنیا از دست داده است و در حالی که پیشتر به تنهایی برای حل مسائل بین‌المللی اقدام می‌کرد، حالا باید دست به دست اسلواکی و پرتغال بدهد و با آنها مسائل بین‌المللی را رفع و رجوع کند. چارلز مور، سردبیر سابق تلگراف و نویسنده بیوگرافی مارگارت تاچر در این هفته در یادداشتی نوشت: همه بیگ بن را می‌شناسند، اما کسی دیگر به اینکه آن چگونه کار می‌کند، کمتر اهمیت می‌دهد. ترس از جهانی شدن یک موضوع همه‌گیر است. انگلیس نیز از این قاعده مستثنی نیست. با این همه اسکاتلندی‌ها، ایرلند شمالی‌ها و ولزی‌ها هر کدام دارای یک نوع خود حکمرانی در طول دو دهه گذشته بوده‌اند، این در حالی است که بریتانیا هنوز به همان شکل سابق یعنی پارلمان وست‌مینیستر اداره می‌شود. اینها آتش زیر خاکستر هستند. در حالی که اسم انگلستان، بریتانیای کبیر است اما حرف اول را ملی‌گرایی انگلیسی می‌زند.

سناریوی اجرا شده در 23 ژوئن سرآغاز مشکلات خواهد بود، زیرا سه ملت دیگر هم از اتحادیه اروپا جدا افتاده‌اند. به قول نویسنده روزنامه گاردین، انگلیس تمایل دارد که خود نیز به شکل خودگردان اداره شود اما هنوز تبعات آن را به درستی درک نکرده است.