نامه وارده شاید تاکنون در تاریخ کشورمان سابقه نداشته باشد که درباره یک خودرو این همه مطلب در جراید به چاپ رسیده و این همه کش‌وقوس‌ به وجود آید. یک روز امید و یک روز دیگر یاس. چنانچه قصد ارائه همه مطالبی که تاکنون در خصوص تولید ال‌۹۰ نقل شده است را داشته‌ باشیم، ممکن است مثنوی تازه‌ای به وجود آید که چنین قصدی هم در کار نیست. تنها هدف بنده از نگارش این مطلب ارائه پیشنهادی به مسوولان دلسوز سازمان نوسازی صنایع کشورمان که بیشترین سهم کارخانجات خودروسازی را دارا بوده است و به‌رغم آن بر اساس اصل مشتری‌مداری، مدافع حق و حقوق تمامی ثبت‌نام‌کنندگان ال‌۹۰ است، ارائه کنم. کشور ما که می‌توانست بعد از رومانی دومین کشور تولیدکننده این خودرو باشد و علاوه بر اشباع بازار داخل بازار کشورهای دیگر را نیز تصاحب کند، اکنون بعد از گذشت حدود ۵ سال نه تنها دومین نیست بلکه ممکن است آخرین هم نباشد. البته بنده امید زیادی دارم که بتوانیم با همت و پیگیری مسوولان محترم سازمان نوسازی صنایع کشور و شرکت‌های خودروسازی ایران‌خودرو و سایپا (پارس خودرو) لااقل آخرین باشیم. زیرا چنانچه مشکل اساسی برای تولید این خودرو حق و حقوق ۷۵هزار ثبت‌نام‌کننده ال۹۰ بود، به راحتی می‌توانستند آن را زیر پا گذاشته و از خیر تولید این خودرو بگذرند. (یکی از اصول محوری مشتری مداری) ولی سرمایه‌گذاری که برای تولید این خودرو صورت گرفته، آنقدر زیاد بوده که راه دیگری به غیر از ادامه مسیر باقی نمی‌ماند. لذا پیشنهاد می‌شود اکنون که تولید این اتومبیل در کوتاه مدت به مشکل برخورده است، لااقل مسوولان اقدام به وارد کردن خودرو ساخته شده کامل از کشور ترکیه و یا رومانی کرده تا دیگر نیازی نباشد که به ثبت‌نام‌کنندگان ال۹۰ تماس گرفته و اعلام کنند تا به جای ال۹۰ خودروی دیگری انتخاب کنند. در خاتمه اضافه می‌کنم که مسوولان دلسوز شرکت ایران‌خودرو به یکی از وعده‌های خود، همچنانکه گفته بودند عمل کرده و در فراخوان اخیر که در تاریخ ۲۰/۰۶/۸۶ اعلام شد، به ثبت‌نام‌کنندگان نگون‌بخت ال‌۹۰ که می‌باید ماشین دیگری به جای ال۹۰ انتخاب می‌نمودند. اجازه انتقال (صلح‌نامه) را نیز ندهد تا لطفی (حدود ۳۰۰هزار تومان) در حق سردفتران اسناد رسمی برای فروش اتومبیل‌های تحمیلی نموده باشند.

محمدرضا یحیی‌زاده