دور جدید مذاکرات مخالفان سوری با نمایندگان بشار اسد در حالی در ژنو آغاز شده که همچنان نبود ایران در مذاکرات محل بحث بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران مسائل خاورمیانه است. بسیاری از تحلیلگران بر این اعتقاد هستند که نبود ایران در این کنفرانس به ضرر برگزارکنندگان کنفرانس تمام خواهد شد و به احتمال قوی این کنفرانس به نتیجه‌ای نخواهد رسید. روزنامه الحیات، چاپ بیروت در یادداشتی به قلم جورج سمعان، روزنامه نگار مشهور لبنانی به این موضوع پرداخته است و می‌نویسد: شورای امنیت در هر حالتی ایستگاه آخر پرونده سوریه محسوب می‌شود، چه قطار ژنو ۲ به راه خود ادامه دهد و چه بخواهد متوقف شود. اکنون سه سال از بحران خونین سوریه گذشته و هنوز راه‌حلی برای این بحران یافت نشده است. در این میان هنوز عده‌ای توهم انجام حمله نظامی را در سر می‌پرورانند و می‌گویند که باید آن قدر صبر کرد که حتی اگر ماه‌ها و سال‌ها بگذرد در نهایت جامعه جهانی به این گزینه متوسل شود.

لبنانی‌ها سال‌ها تلف شدند تا توانستند به توافق طایف برسند، اگر توجهی به تاریخ جنگ داخلی بیندازیم به روشنی می‌بینیم که این جنگ با بحران‌ها و درگیری‌های منطقه‌ای و بین‌المللی دیگر پیوند خورد و زمانی که آن بحران‌ها حل شدند توافق طایف حاصل شد. شبیه همین اتفاق در بوسنی و هرزگوین نیز افتاد تا توافق دایتون حاصل شد. روشن است که قطار ژنو ۲ به تنهایی روی ریل حرکت نمی‌کند.

جورج سمعان سپس به عدم دعوت از ایران در ژنو ۲ اشاره می‌کند و این اتفاق را به سود بشار اسد می‌داند و می‌نویسد: «نبود ایران در کنفرانس ژنو ۲ بیش از همه به سود بشار اسد تمام می‌شود؛ چراکه به این ترتیب ایران آسان‌تر می‌تواند به وی کمک برساند و برای حفظ او تلاش کند. در عین حال این اتفاق به سود ایران نیز تمام شده است. تهران اکنون آسان‌تر می‌تواند سیاست‌های خود را در منطقه پیش ببرد و قدرت‌های جهانی را وادار کند که قدرتش را به رسمیت بشناسند. همان روزی که بان‌کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل دعوت خود از تهران را پس گرفت تشکیل دولت در لبنان که همه می‌گفتند خیلی زود اتفاق می‌افتد، به تعویق افتاد. برای کسی این تاخیر مهم نیست. حکومت دمشق شکست نخورده و لاهه نیز قدرت کافی ندارد که بخواهد حکومت اسد را به دادگاه بکشاند. پس چه باک همه چیز به همین منوال ادامه می‌یابد تا همگان واقعیت‌های موجود را درک کنند.»

سمعان سپس می‌نویسد: «واقعیت‌های موجود نشان می‌دهد که قرار است بحران ادامه یابد.»

او در پایان می‌نویسد: «با همه اینها همچنان روسیه دست برتر را در تحولات دارد و می‌تواند حرف آخر را بزند. همچنین نقطه ثقل ایران را نیز نمی‌توان نادیده گرفت، ایران در دمشق نقشی موثر و فعال دارد. گرچه اگر مسکو بخواهد تغییری در مواضع خود دهد ایستادگی تهران در برابر جامعه جهانی آسان نخواهد بود.»

منبع: دیپلماسی ایرانی