حسین موسویان، مذاکره‌کننده سابق هسته‌ای ایران، دنیل کارتزر، سفیر سابق آمریکا در مصر و اسرائیل و استاد دانشگاه پرینستون و توماس پیکرینگ، دستیار سابق وزارت خارجه آمریکا در یادداشت مشترکی در المانیتور به بررسی اما و اگرهای توافق موقت هسته‎ای ژنو پرداختند که متن این یادداشت مشترک به شرح زیر است؛ سند اقدام مشترکی که در ژنو امضا شد، حاکی از گامی جدی در جهت کاهش تنش‎ها بر سر مجادله هسته‎ای ایران با غرب به شمار می‏رود؛ دو طرف با جدیت و حسن نیت مذاکره کردند و با غلبه بر مشکلات به توافقنامه‎ای مهم دست یافتند. برای اجرایی شدن این توافقنامه مقدماتی، دو طرف باید به اجرای به موقع تعهدات خود پایبند باشند؛ جایی برای تاخیر، ابهام و بهانه تراشی وجود ندارد. اکنون موضوع تنها اعتمادسازی یا حسن نیت نیست. بله، توافق مقدماتی به دست آمده اما بیش از ۳۰ سال بی اعتمادی عمیق و دشمنی بین ایران و غرب وجود داشته است. شکست توافق مقدماتی، هم برای ایران و هم برای جامعه بین‏المللی پیامدهای جدی به همراه دارد. در صورتی که ایران به آنچه متعهد شده عمل نکند، مخالفان خواهند گفت که ایران از توافق مقدماتی برای خرید زمان و دستیابی به سلاح هسته ای استفاده می‌کند. اگر ایران به شفاف سازی در تاسیسات هسته‎ای و درخواست‎های آژانس اهمیت ندهد، سندی دال بر ساختگی بودن این مذاکرات خواهد بود. در همین حال، اگر غرب تحریم‏های خاص را لغو نکند یا اینکه کنگره تحریم‌های بیشتری را در بازه زمانی شش ماهه به تصویب برساند، نشانه روشنی مبنی بر عدم تمایل غرب به توافق مذاکره‎ای با ایران خواهد بود. نشانه‌ای که ثابت می‌کند غرب از سیاست تغییر رژیم در ایران فاصله نگرفته است. مهم‌ترین موضوع برای دو طرف این است که جهان را مجاب کنند، این یک معامله معتبر است. هرچند که هنوز برای هیچ یک از طرف‎ها یک معامله دلخواه و تمام و کمال نیست اما آنقدر خوب است که می‌تواند نیازهای اولیه دو طرف را برآورده کند. در غیر این صورت صدای مخالفان این توافق بلندتر از صدای آنهایی می‌شود که خواستار اجرای آن هستند. مخالفان این توافقنامه هم در تهران حضور دارند، هم در واشنگتن و هم در دیگر پایتخت‎ها. بنابراین در صورتی که هر یک از طرف‎ها به آنچه بر مبنای شرایط توافقنامه متعهد شده‎اند، عمل نکنند، این معامله به شکست می‎رسد و پیامد چنین شکستی باید درک شود. نخستین باری که ایران بازرسی‎‎ها را به تاخیر بیندازد، به طور کامل به تعهدات خود عمل نکند، به دنبال خرید زمان باشد یا یک فعالیت هسته‎ای اعلام نشده داشته باشد، کشورهای عضو گروه ۱+۵ نه تنها فورا تحریم‎های لغو شده را دوباره برقرار و تحریم‌های جدیدی اعمال می‌کنند، بلکه مستقیما به شورای امنیت سازمان ملل می‎روند تا قطعنامه‌ای را به تصویب برسانند که در آن مجوز اقدام نظامی علیه ایران صادر می‌شود. در مقابل اگر این گروه نیز به تعهدات خود عمل نکند، ایران تصمیم‌گیری یکجانبه در مورد آینده برنامه‎های هسته‎ای خود را حق خود می‎داند. هرچند حمایت شورای امنیت از تصمیم یکجانبه ایران بعید به نظر می‎رسد، اما تهران به دنبال حمایت مجمع عمومی سازمان ملل خواهد بود و به احتمال زیاد سیاست خارجی مقابله جویانه‎ای را در مقابل آمریکا و غرب در پیش می‎گیرد.