همزمان با نزدیک شدن به دور دوم گفت‌وگوهای هسته‌ای ایران با ۱+۵، جک استراو وزیر امور خارجه سابق بریتانیا که یکی از اعضای حاضر در نخستین دوره‌های مذاکرات میان تهران و غرب در فاصله سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ بود، از نخستین روزهای روی کارآمدن حسن روحانی در تمامی گفت‌وگوهای انجام گرفته بر لزوم اطمینان غرب به دولت جدید ایران و کارآمدی تیم جدید در مذاکرات هسته‌ای تاکید داشته است. متن گفت‌وگوی او با دیپلماسی ایرانی در پی می‌آید. پس از گذشت ۱۰ سال از آغاز مذاکرات هسته‌ای، شاهد افزوده شدن بر تعداد اعضای حاضر در مذاکره بوده‌ایم. گمان نمی‌کنید که حضور این میزان عضو در پای میز مذاکرات رسیدن به تعامل را سخت‌تر کرده است؟

به نظر من حضور پنج کشور به اضافه آلمان در ترکیب تیم مذاکره‌کننده ضروری و منطقی است. بله، این درست است که سه کشور مذاکرات را آغاز کردند، اما از آنجا که آمریکایی‌ها باید در خصوص برخی امتیازهایی که ما می‌دهیم ضمانت اجرایی دهند باید تمام ما در پای میز مذاکره حضور داشته باشیم. بنابراین به گمان من حضور آمریکایی‌ها در اتاق مذاکره در شرایطی که به دنبال لغو تحریم‌های سازمان ملل و پایان دادن به تحریم‌های شورای امنیت هستیم، ضروری است.

فکر می‌کنید فتوای رهبر ایران در حرام دانستن استفاده از این تسلیحات می‌تواند ضمانت قابل توجهی به غرب در این خصوص باشد؟

بیانیه‌ها و فتوای رهبر ایران و انکار مداوم تلاش برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای از سوی رییس‌جمهور این کشور از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است اما این سخنان به تنهایی برای پایان دادن به اختلاف‌های میان ایران و جامعه جهانی بر سر برنامه هسته‌ای تهران کافی نیست. دلیل این مساله هم در دو امر نهفته است: یکی از این دلایل با کمال تاسف این است که ایران سابقه عدم شفافیت کامل با آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای را در پرونده خود دارد. قطعا این سابقه یکی از دلایل تحریم‌هایی است که بر تهران اعمال شده است. دلیل دوم هم اصرار تهران بر غنی‌سازی ۲۰ درصدی اورانیوم است. بنابراین این دو مساله دو فاکتوری است که بر پیچیدگی اوضاع افزوده است.

در فضای جدید که ایران توانایی غنی‌سازی ۲۰ درصد را در کنار بیش از ۵۰۰۰ سانتریفیوژ در اختیار دارد، چگونه می‌توان میان توانایی به روز شده ایران و مطالبه‌های قدیمی غرب توازن برقرار کرد؟

درصد غنی‌سازی اورانیوم یکی از اصلی‌ترین مسائل مورد بحث در مذاکرات هسته‌ای ایران است. فکر می‌کنم که هم ایالات متحده و هم انگلستان در موضع‌گیری‌های خود مشخص کرده‌اند که ایران حق برخورداری از انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای و کاربردهای صلح‌آمیز از فناوری‌های در اختیار را دارد. بر این اساس ایران حق غنی‌سازی مرتبط با فعالیت‌های شناخته شده صلح‌آمیز را هم دارا است. بنابراین به گمان من مذاکرات باید بر غنی‌سازی ۲۰ درصد استوار باشد.