در حالی که دیپلمات‌ها در نشست این هفته مجمع عمومی سازمان ملل کلمات نیشداری را به‌صورت مودبانه با یکدیگر مبادله می‌کردند، غیبت هوگو چاوز، رییس‌جمهور سابق ونزوئلا، «شاه شاهان» سرنگون شده لیبی و محمود احمدی‌نژاد رییس‌جمهور پیشین ایران این تجمعات را از گذشته بی‌رنگ و لعاب‌تر کرده بود. سخنرانی‌های بسیار دیپلماتیک در حد مراسم اسکار که بسیار حزن‌انگیز و از پیش نوشته شده هستند و در آن رهبران درباره موضوعاتی مانند یکپارچه بودن، کاهش فقر، نیاز دنیا به صلح و سایر مسائل غیر جنجالی صحبت می‌کنند. لفاظی‌های آتشین، اتهامات گزاف و تئوری‌های توطئه عجیب و غریب کاملا نادر است؛ واقعیتی تاسف‌آور برای دیپلمات‌های رده پایین که مجبور هستند ساعت‌ها اظهار فضل بی‌هدف رهبران کشورهای مختلف را تحمل کنند. برخی از ناظران سازمان ملل می‌گویند: نشست امسال بدون چاوز که رییس‌جمهور آمریکا را «شیطان» بخواند، در مقایسه با تجمعات سال‌های قبل از جذابیت بسیار کمتری برخوردار بود. توماس ویس، یک مقام سابق سازمان ملل به الجزیره می‌گوید: «شخصیت‌های امسال به‌صورت قابل ملاحظه‌ای بدون جذابیت و خسته‌کننده بودند؛ گرچه موضوع چیز دیگری است. ما به ندرت این تعداد موضوعات مهم را به صورت همزمان روی میز داریم؛ سوریه، اسرائیل، فلسطین و افغانستان.

مردمی که این موضوعات را مطرح می‌کنند مانند گذشته برای رسانه‌ها داستان‌های خوبی نمی‌سازند.» حسن روحانی، رییس‌جمهور جدید ایران امسال سعی کرد که چهره بین‌المللی کشورش را بهبود ببخشد. احمدی نژاد در سال ۲۰۰۸ ادعا کرد که «تعداد کم اما فریبکاری انسان به نام صهیونیست‌ها» کنترل مراکز مالی اروپا و ایالات متحده را در اختیار گرفته‌اند؛ اما روحانی چنین ادعاهایی نکرد. وی در عوض تلفنی با باراک اوباما، رییس‌جمهور ایالات متحده صحبت کرد که ظاهرا اولین ارتباط مستقیم بین روسای جمهور دو کشور پس از انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹ و نشانه‌ای از ذوب شدن یخ روابط است. نیکلاس مادورو، رییس‌جمهور ونزوئلا هم به نوبه خود کاملا از نیویورک فاصله داشت. وی ادعا کرده بود که آمریکا برنامه‌ای علیه جان وی طرح‌ریزی کرده است. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل با سخنرانی خود بیش از هر کسی توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد. وی گفت: «سوابق ایران با گفته‌های روحانی در تضاد هستند... او فکر می‌کند می‌تواند کیک زرد [اورانیوم غنی شده] داشته باشد به نظر می‌رسد از زمانی که رهبران ایران و آمریکا به سوی حل و فصل مناقشات حرکت کرده‌اند، مواضع اسرائیل در قبال جمهوری اسلامی ایران به مواضع کشورهای ثروتمند نفتی خلیج‌فارس نزدیک‌تر شده است؛ کشورهای تحت الحمایه غرب که به همسایه وسیع‌ترشان به چشم تهدید برای رژیم‌های خود می‌نگرند. نتانیاهو این‌گونه نیست؛ اما از فرصت حضور امسال برای تمرین مهارت‌های هنری خود استفاده کرد.

لحظه‌های دراماتیک و خنده‌دار

نقاشی پیش پا افتاده‌ای از یک بمب که نتانیاهو سال گذشته بر روی یک مقوا کشید تا رهبران دنیا را وادارد که اقدامی علیه برنامه هسته‌ای ایران انجام دهد، تعجب دیپلمات‌های بسیاری را در پی داشت. آن کوپر، استاد روزنامه نگاری دانشگاه کلمبیا که سال‌هاست نشست‌های سازمان ملل را پوشش می‌دهد به الجزیره می‌گوید: «یادم می‌آید که فکر می‌کردم یک کودک دبستانی در حال نقاشی کشیدن است. لحظات متنوع زیادی در تاریخ نشست مجمع عمومی سازمان ملل وجود داشته است که برخی دراماتیک بوده‌اند و برخی خنده‌دار.» از نیکیتا خروشچف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی که در اعتراض به امپریالیسم آمریکا کفش خود را روی میز کوبید گرفته تا کالین پاول که درباره سلاح‌ها کشتار جمعی وجود نداشته عراق سخن گفت. سازمان ملل بیش از آنکه شاهد اقدامات عملی باشد نظاره‌گر تصویرسازی بوده است. پس از انقلاب ۱۹۵۹ کوبا، فیدل کاستروی جوان از تجملات هتل والدورف آستوریا و دیگر مکان‌های مجهز برای روسای جمهور دوری کرد تا وقت خود را با مردم محله هارلم نیویورک بگذراند. یاسر عرفات، رهبر فقید فلسطین در اولین سخنرانی سال ۱۹۷۴ در سازمان ملل غلاف اسلحه‌اش را به همراه خود برد؛ گرچه سلاحی درون آن نبود.

محمود عباس سال گذشته تقاضای مهیجی برای عضویت فلسطین در جامعه جهانی ارائه داد. عمر البشیر رییس‌جمهور سودان زمانی ادعا کرد که اتهام نسل‌کشی در دارفور تلاشی از سوی صهیونیست‌ها و غربی‌ها برای بی‌اعتبار کردن رژیم وی است. البشیر که با کیفرخواست نسل‌کشی از سوی دادگاه بین‌المللی جرائم جنگی روبه‌رو شد امسال در نیویورک حاضر نشد. معمر قذافی رهبر سرنگون شده لیبی در خلال اولین سفر خود به ایالات متحده در سال ۲۰۰۹، یک نسخه از منشور سازمان ملل را در زمان سخنرانی‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل پاره کرد. سخنرانی وی ۶ برابر زمان اختصاص داده شده به طول انجامید و باعث شد مترجم وی به دلیل خستگی غش کند.

منبع: دیپلماسی ایرانی