مهدی نصرتی به اذعان اکثر کارشناسان بین‌المللی، مناقشه هسته‌ای غرب با ایران تاکنون در یک بن‌بست سیاسی قرار داشته ‌است. هرچند با انتخاب جناب آقای دکتر روحانی به عنوان رییس‌جمهور، امید زیادی برای بهبود شرایط پدید آمده‌ است، ولی کماکان لازم است برای خارج شدن موضوع هسته‌ای ایران از این وضعیت، ابتکارهای جدیدی ارائه شود. شاید رویکرد اقتصادی و سرمایه‌گذاری خارجی بتواند راهگشا باشد. به این ترتیب که طرف مقابل مستقیما در فناوری هسته‌ای ایران سرمایه‌گذاری کند تا از صلح‌آمیز بودن آن اطمینان حاصل نماید. این پیشنهاد در سال‌های گذشته نیز توسط آقای احمدی‌نژاد مطرح شده‌ بود که بعدها مغفول واقع شد. در حال حاضر، طرف مقابل ادعا می‌کند به ایران اعتماد ندارد و مدعی است ایران باید صلح‌آمیز بودن فعالیت‌های خود را اثبات کند. در سوی دیگر ما نیز به طرف مقابل اعتماد نداریم که فعالیت‌ها را متوقف کنیم و سوخت با درصد غنای بالا را به خارج منتقل کنیم. از دیدگاه اقتصاد و سرمایه‌گذاری خارجی، می‌توان یک پیشنهاد مشخص و برد-برد ارائه داد. به این ترتیب که شرکت‌های بزرگ و معروف بخش خصوصی از کشورهای ۱+۵ (مثلا زیمنس ) در فرآیند هسته‌ای ایران (به طور خاص در بحث پزشکی هسته‌ای) سرمایه‌گذاری خارجی کنند. به طور مثال در حال حاضر در کشورهای پیشرفته مراکز درمانی پروتون‌تراپی برای درمان سرطان وجود دارد که از طریق سرمایه‌گذاری مشارکتی بخش دولتی-خصوصی ایجاد شده‌اند. این کار در ایران نیز در قالب مدل‌های مشارکت دولت و سرمایه‌گذار خارجی امکان‌پذیر است. از این طریق، سرمایه‌گذاران ضمن کسب سود مشارکت در سرمایه‌گذاری، می‌توانند بر صلح‌آمیز بودن فعالیت هسته‌ای ایران نظارت کنند و از آن مطمئن شوند. در طرف مقابل ایران نیز از این وضعیت منتفع شده و حتی می‌تواند تبدیل به هاب منطقه‌ای پزشکی هسته‌ای شود و از تمام کشورهای منطقه بیمار جذب کند. به هر حال ایران کشوری است که سرمایه‌گذاری زیادی در فناوری هسته‌ای کرده و زیرساخت‌های لازم برای چنین اقداماتی مهیا است و به لحاظ پزشکی نیز قطعا جزو کشورهای پیش‌رو در منطقه است. قوانین و مقررات داخلی ایران نیز هیچ منعی در این باره ندارد. به این ترتیب دو طرف بدون اینکه از مواضع خود عدول کرده باشند، می‌توانند به اهداف مدنظر دست یابند. ایران به دنبال «غنی‌سازی برای غنی‌سازی» نیست، بلکه اهداف صلح‌جویانه - عمدتا پزشکی- را دنبال می‌کند. حال اگر بتوان از راه‌های دیگری به این اهداف دست یافت، قطعا باید دو طرف از آن استقبال کنند. طرف مقابل نیز یک پیشنهاد مشخص و مرتبط را در برابر خود می‌بیند. به طور مثال، قبلا طرف مقابل پیشنهاد داده بود در قبال توقف غنی‌سازی توسط ایران، برخی قطعات هواپیماهای مسافربری در اختیار ایران قرار گیرد. این پیشنهاد صرف‌ نظر از ناچیز بودن، غیرمرتبط است. (مثل اینکه به کسی که گرسنه است، لنگه کفش داده شود) واکنش آنها به این پیشنهاد نشان می‌دهد واقعا دنبال راه‌حل هستند یا دنبال بهانه جویی. حداقل موضوع این است که می‌تواند باعث بهبود موضع ایران در انظار بین‌المللی و حتی مذاکرات شود.