حرکت‌های ضد‌نژادپرستی در آلمان همه جا وجود دارد، حتی در میدان فوتبال در آلمان نژادپرستی تنها خود را به شکل حرکت‌های وحشیانه نشان نمی‌دهد، بلکه در زندگی روزمره هم با شکل‌های پوشیده آن روبه‌رو می‌شویم. انجمنی به نام «چهره‌نما» در برلین بر ضد نبود مدارا و همه اشکال نژادپرستی فعالیت می‌کند.

سال گذشته شاگردان یک دبیرستان در شهر برلین نمایشگاه هنری جالبی را برگزار کردند. در این نمایشگاه می‌شد پلاکاردهایی را در ابعاد بزرگ و با رنگ‌هایی تند دید. این پلاکاردها توده انسان‌هایی را نشان می‌دادند که نه به قربانیانی که نیازمند کمک‌اند بلکه به جایی دیگر نگاه می‌کردند. در میان آنها اسامی کسانی آمده بود که در آلمان قربانی خشونت نژادپرستان شده‌اند.

یکی از سازمان‌دهندگان این نمایشگاه، تیر لوین بود که ۱۸ سال دارد. لوین می‌داند که در میان هم سن و سالانش رگه‌هایی از خارجی‌ستیزى به چشم می‌خورد. می‌گوید: «وقتی که به خصوص با نوجوانان دیگر صحبت می‌کنی، می‌توانی بفهمی که پشت حرف‌هایشان تا‌حدی نژادپرستی وجود دارد.

حتی در محیط زندگى‌ات می‌بینى که چگونه آدم‌ها را داخل کلیشه‌های خاص می‌گذارند، خوششان می‌آید که راجع به یهودی‌ها جوک تعریف ‌کنند، بدون این که از خودشان بپرسند که پشت این جوک‌ها چه چیزى هست و بدون این که فکر کنند، آدم‌های دیگر را با این جور جوک‌ها جریحه‌دار می‌کنند. به خصوص با این نوع پوشیده نژادپرستی به سختی می‌شود مبارزه کرد.» طبق گزارش وزارت کشور آلمان این نوع نژادپرستی سال به سال در آلمان شدت پیدا کرده است. هر سال در آلمان بیش از ۱۰‌هزار جرم با انگیزه نژادپرستانه رخ می‌دهد. تخمین‌‌زده شده که دو سوم مجرمان زیر ۲۳ سال هستند. به‌ویژه شرم و واهمه از نوشتن دشنام و شعارهای نژادپرستانه روی دیوارها کاهش می‌یابد.

انجمن «چهره‌نما» درست علیه این نوع جهل و عدم مدار فعالیت می‌کند. این انجمن غیرانتفاعی در سال ۲۰۰۰ کار خود را شروع کرد. حمله‌ای که در آن سال به کنیسه‌ای در شهر دوسلدورف انجام گرفت انگیزه‌ای شد برای تاسیس این انجمن که از همان ابتدا از نمایشگاه‌ها و پروژه‌های گوناگون دانش‌آموزان حمایت می‌کند. انجمن «چهره‌نما» تنها از طریق کمک‌هاى مالى مخارج خود را تامین مى‌کند.

این امید وجود دارد که کمک‌ها در آینده افزایش پیدا کنند، چون به هر حال سال پیش جایزه «شاخه گل‌سرخ بوبر» به این انجمن تعلق گرفت. این جایزه به‌خصوص به نیت سپاس از کسانى داده شد که به طور افتخارى با این انجمن همکارى مى‌کنند، کسانى چون لیزا هرمس که ۱۸ سال دارد و یکى از چندین دانش‌آموز غیریهودى در مدرسه یهودیان برلین است که با دانش‌آموزان یهودى در یک جا درس مى‌خوانند. در اینجا هر روز گفت‌وگو در جریان است. این، به گفته لیزا موجب تقویت اعتماد به نفس مى‌شود و توانایى آن که هر کس جایگاه خود را پیدا کند.

لیزا هرمس مى‌گوید: «همیشه مى‌شود دلیلى پیدا کرد و دیگران را به جمع خود راه نداد: کافى است که یکى فقط کمى جور دیگرى باشد، با جمع راه نیاید و درست اینجا است که باید حساسیت نشان داد. این را در‌مورد کشمکش‌هایى هم که سر کاریکاتورها به وجود آمد، مى‌شود مشاهده کرد، جایى که باید تلاش کرد تا فهمید که چرا این‌طور واکنش نشان مى‌دهند و چه نگاهى به دنیا دارند. محکوم کردن دیگران که کارى ندارد و مرز بین خودى و بیگانه چنان نازک است که خود آدم مى‌تواند زمانى تبدیل به بیگانه شود.»