گروه رستاک و همنوایی سازهای محلی و سنتی

فرشید خاموشی- هفته گذشته آوای «رنگواره‌های کهن» با اجرای گروه موسیقی رستاک در فرهنگسرای ابن‌سینا (قانون) طنین‌انداز شد. رنگواره‌های کهن سفری بود در پیچ و خم تاریخ موسیقی فوللکور ایران از باستان تاکنون. دونوازی دهل و تنبور به همراه آواز بر مبنای مقام‌های باستانی تنبور، سرآغازی نو بر این سفر بود و قطعه بلوچی «اله‌منی بارک» پایانی تازه‌تر.همنوایی سازهای سنتی با سازهای محلی مناطق لرستان، کرمانشاه، کردستان، مازندران، خراسان و.. رنگ و بویی متفاوت به این کنسرت بخشیده بود.

رستاک در نخستین اجرای خود با نگاهی نو ضمن استفاده از زبان تلفیقی در موسیقی سعی بر احیا و بازسازی نغمات فوللکور و مهجور برخی از نواحی ایران داشت.از ویژگی‌های این کنسرت می‌توان به بیان جدید در شیوه اجرایی آن اشاره کرد که ضمن حفظ ارزش‌های هنری اثر با طیف وسیعی از مخاطبان ارتباط برقرار کرد.

سیدفرزاد مرادی، یکی از اعضای گروه رستاک، می‌گوید: «موسیقی فوللکور ایران سرشار از رنگواره‌های کهنی است که قرن‌ها به صورت سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر رسیده است».او ادامه می‌دهد: «رستاک بر این باور ا ست که موسیقی ایرانی به موسیقی ردیف دستگاهی محدود نمی‌شود و بخش بسیار وسیعی از آن را موسیقی فوللکور (محلی) تشکیل می‌دهد.مرادیِ، یکی از ویژگی‌های مهم و موسیقی محلی را حفظ جنبه‌های کاربردی آن در کنار ارزش‌های شنیداری می‌داند و با اشاره به کنسرت اخیر رستاک می‌گوید: «در این کنسرت، بر آن بودم تا با نگاهی نو و فضای خاص حاکم بر موسیقی رستاک به بیان بخش‌هایی از این گنجینه عظیم بپردازیم.»

او که با آواز و تنبور گروه را در این کنسرت همراهی کرد، در‌خصوص شکل‌گیری گروه موسیقی رستاک توضیح داد: «رستاک به همت سیروس سپهری و بهزاد پورنقی از سال ۱۳۷۶ ضمن همکاری با بخش پژوهش صداوسیما به ضبط آثار خود مشغول بوده و در سال ۱۳۷۷ با شرکت در بخش جنبی جشنواره موسیقی فجر به طور رسمی فعالیت‌های هنری خود را آغاز کرد.

مرادی، اجرای موسیقی در جشنواره‌های داخلی و خارجی، ساخت موسیقی برای چندین مجموعه مستند تلویزیونی، کلیپ، طراحی و ضبط موسیقی تئاتر را از جمله فعالیت‌های این گروه عنوان کرد.

او با اشاره به اینکه پژوهش، طراحی و تنظیم مجموعه رنگواره‌های کهن از سال ۱۳۸۲ توسط سرویس سپهری، رضا عابدیان، سیدفرزاد مرادی، مجید پوستی و با همکاری پیران مهاجری آغاز شده، ویژگی‌های این مجموعه را اینچنین بازگو می‌کند: «ارائه نگاهی نو در تلفیق سازهای محلی با سازهای سنتی و رسیدن به نوعی رنگ‌آمیزی صوتی در بخش گروه نوازی، معرفی و احیا سازهای محلی و باستانی مهجور مناطق مختلف ایران و استفاده مناسب از آنها در ارکستر، معرفی لهجه‌ای مختلف مورد استفاده در قومیت‌های گوناگون ایران و همچنین رسیدن به بیانی متفاوت و متمایز و مختص گروه در معرفی موسیقی مناطق از شاخصه‌های بارز مجموعه رنگواره‌‌های کهن است.»

مرادی در خصوص برنامه‌های آتی رستاک در پایان گفت: «رستاک به نگاهی نو و متفاوت از موسیقی فوللکور رسیده است و سعی داریم با ادامه مطالعات و پژوهش‌ها بر ساخت و اجرای قطعات جدیدی از موسیقی دیگر نواحی ایران نیز اهتمام ورزیم.»